ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ျမန္မာသရုပ္ေဆာင္ေတြထဲမွာဆိုရင္ ဦးေက်ာ္ဟိန္းကိုခေရဇီ ။ ေခါင္းမေမာ႔ပဲ မ်က္လံုး ကို လွန္ၾကည့္ၿပီး အၾကည့္စူးစူး နဲ႔ စကားေျပာတာေတြ ၊ စကားေျပာတဲ႔ အခါ အသံရင္းနဲ႔ အားရပါးရ ေျပာတက္တာေတြ ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ အလြတ္က်တ္မိေနတယ္ ။ သူ႔ဇာတ္ရုပ္ေတြထဲ က မ်က္စိထဲ စြဲ ေနဆံုး ေနရာတစ္ခုကေတာ႔ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းကိုေထာင္ၿပီး “ဒီလို … လက္ညွိဳးေလးေကြးတက္ဖို႔ ဆယ္ႏွစ္ …ဆယ္ႏွစ္ဆိုတဲ႔ ” ေနရာပဲ ။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ေတြးတယ္ ဆယ္ႏွစ္ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး … ေသနတ္ေလးပစ္ဖို႔ လက္ညွိဳးေလး တစ္ေခ်ာင္းေကြးတာမ်ား ဆယ္ႏွစ္ၾကာတယ္တဲ႔ … အဲေလာက္ခက္လို႔လား ။
ေဝေဝဝါးဝါး အေတြးမ်ားနဲ႔ ပဲ ကၽြန္ေတာ္ႀကီးျပင္းလာတယ္ ။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္ေတာ႔ စစ္တပ္ထဲဝင္ စစ္ေရးျပလုပ္တဲ႔ ေသနတ္အစုတ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းစူးစမ္းခ်င္မိတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ေသနတ္ ကိုေဆာ႔ေတာ႔ လက္နက္သင္ေပးတဲ႔ ဆရာႀကီးက ေငါက္တယ္ ။ “ ေသနတ္ဆိုတာ ေသတက္တဲ႔ နတ္ေစာင္႔တယ္ ။ ကိုယ္တြယ္တဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ ၊ အသံုးခ်တဲ႔နည္းစနစ္မွန္ကန္ရင္ ကိုယ္႔အက်ိဳး ၊တိုင္းျပည္အက်ိဳးရွိသလို ၊ မွားယြင္းရင္လည္း အဲဒီ ေသနတ္ဟာ မိမိကိုယ္ေသေစသလို ၊ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးကိုအက်ိဳးယုတ္ေစ တက္တဲ႔ရန္သူပဲ ။ က်ည္မထြက္တဲ႔ အစုတ္ပဲျဖစ္ေစ ၊ အေကာင္းပဲျဖစ္ေစ မွားယြင္းတဲ႔အမူအက်င္႔ကို အစကိုမျပဳရဘူး ” ဆိုၿပီး ဆံုးမယ္တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ က်ိတ္ေတြးလိုက္မိတယ္ “ေသနတ္ေတြကိုင္တက္ဖို႔ အဲေလာက္ေတာင္ခက္တယ္ လား” ။
အဲဒီေနာက္ ေသတက္နဲ႔ နတ္မ်ိဳး ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အကၽြမ္းဝင္ရင္းႏွီးခဲ႔တယ္ ။ စနိဳက္ပါ သင္ခန္းစာမွာ လက္ေျဖာင္႔တစ္ေယာက္ရဲ့ က်င္႔စဥ္ ေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ထိေတြ႔ခြင္႔ရခဲ႔တယ္။ထိေအာင္ခ်ိန္၊မွန္ေအာင္ပစ္၊ပစ္လွ်င္ထိရမည္၊ထိေအာင္လည္းေလ႔က်င္႔ရမည္..
ဆိုတဲ႔ ေဆာင္ပုဒ္ေလးအတိုင္း ေသနတ္ဒင္ကို ပခံုးအေပ်ာ႔မွာေထာက္ ၊ ပစ္မွတ္ကို ခ်ိန္သီးနဲ႔ထိေအာင္ခ်ိန္ ၊ အသက္ရွဳျခင္းနရီသံ မွန္မွန္ လက္ညွိဳးကိုေကြး ရိုးရိုးေလးလိုပါပဲ ။ လက္ေျဖာင္႔သမားတစ္ေယာက္ဟာ စိတ္ၿငိမ္ဖို႔ ၊ မ်က္စိရွင္ဖို႔ ၊ လက္ညွိဳးေကြးနရီသံ မွန္ဖို႔ ဟာအေရးႀကီးဆံုးပါပဲ ။ အဲဒီထဲမွာ အခက္ခဲဆံုးအဆင္႔ကေတာ႔ လက္ညွိဳးေကြးျခင္းပါပဲ ။ လက္ညွိဳးေကြးတက္ဖို႔ ကို လမ္းေလွ်ာက္ရာ ၊ ထမင္းစားရာ အိပ္ေနခ်ိန္မွ အပ အၿမဲ တမ္းလက္ညွိဳးေကြးေကြးၿပီး က်င္႔ၾကရတယ္ ။
လက္ညွိဳးေကြးျခင္းဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္ စစ္သားရဲ့အသက္က လက္ညွိဳး လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ ယံုပါ႔မလား ။ လက္ညွိဳးျပတ္ တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ဟာစစ္သားလုပ္လို႔ မရေတာ႔ပါဘူး ၊ ေသနတ္ပစ္လို႔ လည္းမရေတာ႔ပါဘူး ။ က်န္တဲ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေနေသးပါေစ အဲဒီလက္ေခ်ာင္းေတြ နဲ႔ ေသနတ္ေမာင္းကို ဆြဲတာနဲ႔ လက္ညွိဳးနဲ႔ေသနတ္ေမာင္းကိုဆြဲတာ လံုးဝမတူပါ ။ လူတိုင္းရဲ့ လက္ညွိဳး ဟာ သာမန္လက္ေခ်ာင္းေတြထဲေဇာင္းပိုမာတယ္ ။ လွ်က္တစ္ျပတ္ လက္ေခ်ာင္းေတြ ေကြးၾကည့္ ပါ လက္ညွိဳးတစ္ခုတည္းသာလွ်င္ စိတ္ နဲ႔ ထပ္တူေကြးနိုင္တယ္ ။ လက္ညွိဳးသာလွ်င္ ၾကားထဲမွာေနရာလစ္လပ္မရွိေအာင္ ၃ ဆစ္လံုးထိေနေအာင္ေကြးလို႔ရတယ္ ။ အဲဒီအရာေတြဟာ လက္ညွိဳးေကြးတက္ဖို႔ အေရးအပါဆံုးအခ်က္ေတြပါပဲ ။
ေနာက္ လက္ညွိဳးေကြးနရီသံမွန္ဖို႔ ။ ညွပ္ရိုးေအာက္အေပ်ာ႔ကိုေထာက္ထားတဲ႔ ေသနတ္ ဟာ အသက္ရွဳတာနဲ႔ အမွ် ေသနတ္ေျပာင္း က အထက္ေအာက္လွဳပ္ေနတယ္ ။ ရင္ဘက္ထဲ အသက္အျပည့္ရွဳသြင္းခ်ိန္ လက္ညွိဳးေကြးရင္ ပစ္မွတ္ရဲ့အေပၚကိုေထာင္မယ္ ။ ရင္ဘက္ထဲေလတစ္စက္မွမရွိေအာင္ ထုတ္ၿပီးတဲ႔ခ်ိန္ ပစ္ရင္ ပစ္မွတ္ေအာက္ကို က်မယ္ ။ အထက္ေအာက္မလွဳပ္ေအာင္ဆိုၿပီး အသက္ေအာင္႔ၿပီးပစ္ရင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ မျပည့္ဝတဲ႔အတြက္ လက္တုန္ၿပီး ေသနတ္ေျပာင္းဟာေဘးဘယ္ညာယမ္းခါေနမယ္ ။ အဲဒီေတာ႔ ပုံမွန္အသက္ေလးရွဳၿပီး အသက္ရွဳျခင္းရဲ့ အလယ္မွာ လက္ညွိဳးေကြးနရီသံမွန္ေနဖို႔လိုတယ္ ။ ယေန႔ခ်ိန္ထိ ပစ္ခ်က္တိုင္းထိပါတယ္ဆိုတဲ႔ ေသနတ္သမား တစ္ေယာက္မွ မရွိေသးပါဘူး ။ ဘာလို႔ လဲ အခ်ိန္တိုင္းမွန္ကန္ေအာင္ လက္ညွိဳးမေကြးတက္ လို႔ပါပဲ ။
ပညာရပ္တစ္ခုဆိုတာ လံုးေစ႔ပတ္ေစ႔ သိဖို႔ထက္ တကယ္လုပ္ျပနိုင္ ဖို႔ ကပိုခက္တယ္ ။ တကယ္လုပ္နိုင္ဖို႔ ထက္ ရလဒ္ေကာင္းေတြထြက္ဖို႔ ကပိုခက္တယ္ ။ လုိခ်င္တဲ႔ရလဒ္ထြက္ဖို႔ ထက္ အဲဒီရလာဒ္က အက်ိဳးရွိဖို႔ က ပိုခက္တယ္ ။ အက်ိဳးတစ္ခုရလာဖို႔ထက္ အဲဒီပညာရဲ့ အက်ိုးေက်းဇူး ဟာအမ်ားအတြက္အသံုးဝင္ဖို႔ကပိုခက္တယ္ ။
လက္ညွိဳးေကြးျခင္း ပညာရပ္တက္သြား ၿပီပဲဆိုၾကပါဆို႔ ကာလံ ၊ ေဒသံ ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ ၊ က်င္႔ထုံးေတြ မွန္မွန္ နဲ႔ လက္ညွိဳးေကြးတက္ဖို႔လည္းလိုေသးတယ္ ။ စစ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ရဲ့မူဝါဒကို တနည္းတဖံု ပံုေဖာ္ျခင္းလို႔ စစ္ပညာရွင္ ကေလာ႔ဝဇ္ ကဆိုခဲ႔တယ္ ။ စစ္သည္ေတာ္ က်င္႔ဝတ္ ရန္သူေပၚထားရွိရမဲ႔ သေဘာထားမွာလည္း “လြတ္လပ္ေရးႏွင့္အခ်ဳပ္အျခာအာဏာတည္တံ႔ခိုင္ၿမဲေရးအတြက္ ရန္သူကို မတိုက္လွ်င္ မျဖစ္သာ တိုက္ေနရ ေၾကာင္း နားလည္ပါေစ ။ ” လို႔ ျပဆိုထားတယ္ ။ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးေကာင္းက်ိဳးအတြက္ဆိုပါလွ်င္ အသက္ေတြေလာင္းေၾကးထပ္လို႔လည္း လက္ညွိဳးေကြးတက္ရမယ္ ၊ အဲလို မွမဟုတ္ ပဲ ကိုယ္က်ိဳး ၊ ပုဂၢလ အက်ိဳးေတြအတြက္ဆိုရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ညွိဳးေတြ မေကြးတက္ေအာင္ ျဖတ္သင္႔ရင္ျဖတ္ပစ္ရမယ္ ။ ဒါေတြ ဟာ လက္ညွိဳးေကြး ျခင္းရဲ့ သိမ္ေမြ႕တဲ႔ အႏုပညာေတြပဲ ။
ကိုေက်ာ္ဟိန္းရဲ့ “ဆယ္ႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ ” တကယ္ကို မျဖစ္နိုင္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ သိသြားခဲ႔ၿပီ ။ ခုေန ကိုေက်ာ္ဟိန္းေရွ့မွာ သရုပ္ေဆာင္ခြင္႔ ရရင္ သရုပ္ေဆာင္ျပခ်င္တယ္ ။ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း ေတာ႔ မေထာင္ေတာ႔ပါဘူး ။ လက္ညွိဳးတစ္ေခ်ာင္း ကို ေထာင္ ၿပီး အသံဝါဝါ နဲ႔ အားပါပါ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္
“ ဒီလို လက္ညွိဳးေလးေကြးတက္ဖို႔ .... တစ္သက္…တစ္သက္ ”…။
(ရုပ္ဆိုး)
ေဖ့စ္ဘုတ္မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment