မဲေခါင္စစ္ဆင္ေရး ပြိဳင့္ ၃၁၁၅ ႏွင့္ ၀င္းမေနာ္တိုက္ပြဲ (၁)

တမႈန္႕ေျမလႊာ၊ တစ္လႊာပန္းေျခာက္
တေပါက္ေရစက္၊ ငါတုိ႔လက္မွ
ရန္သူရလွ်င္၊ ျမန္မာ့သမိုင္းရုိင္းေတာ့မည္။

၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ဇါန္လတြင္ ျမန္မာ-တရုတ္ နယ္နိမိတ္တုိင္းတာသတ္မွတ္ေရးႏွင့္နယ္ျခားေက်ာက္တုိင္မ်ား စုိက္ထူေရးတုိ႔အတြက္ စစ္ဆင္ေရးတရပ္ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္။ အဆုိပါစစ္ဆင္ေရးကုိ “ဘဘစစ္ဆင္ေရး (Burma Boundary Operation)ဟု ေခၚပါသည္။
“ဘဘစစ္ဆင္ေရး”ကုိ ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္မွ ကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီးဌာနမွဦးစီးကြပ္ကဲျပီး ေၾကးတိုင္ႏွင့္ေျမစာရင္းဦးစီးဌာန၊ တပ္မေတာ္မွတပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႔မ်ားအျပင္ အထူးတာ၀န္တရပ္အေနျဖင့္ စစ္ဦးစီးတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးႏွင့္နည္းျပဆရာမ်ား၊ စစ္ဦးစီးတကၠသုိလ္သင္တန္းအမွတ္စဥ္(၁၂)မွ သင္တန္းသားအရာရွိၾကီးမ်ားလည္း ပါ၀င္ၾကပါသည္။ တရုတ္ျပည္သူ႕သမၼတႏိုင္ငံမွ တရုတ္ျပည္သူ႕လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္အရာရွိမ်ားႏွင့္ ေျမတိုင္းအဖြဲ႔မ်ားပါ၀င္ၾကပါသည္။
တရုတ္-ျမန္မာနယ္နိမိတ္သတ္မွတ္ရာတြင္ တုိင္းတာသတ္မွတ္ရမည့္ နယ္နိမိတ္မ်ားေပၚတြင္ “ကူမင္တန္ဆန္ေပ့”ေခၚ က်ဴးေက်ာ္သူတရုတ္ျဖဴၾကြင္းက်န္တပ္မ်ား အခုိင္အမာတပ္စြဲေနၾကသျဖင့္ ၎တပ္မ်ားကုိတိုက္ထုတ္ရန္ လုိအပ္လာသည့္အတြက္ “မဲေခါင္စစ္ဆင္ေရး”ကုိ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွဆင္ႏဲႊခဲ့ရပါသည္။

တပ္မဟာ(၉)နယ္ေျမအတြင္း တရုတ္ျဖဴတပ္မ်ားသည္ တရုတ္-ျမန္မာနယ္နိမိတ္တေလွ်ာက္ တရုတ္၊ျမန္မာႏွင့္ေလာႏိုင္ငံဆက္စပ္လ်က္ရွိေသာ ေနရာအထိလည္းေကာင္း၊ ၎ေနရာမွေလာ၊ျမန္မာနယ္နိမိတ္အတိုင္း ေလာ၊ျမန္မာႏွင့္ထုိင္းႏိုင္ငံဆက္စပ္လ်က္ရွိေသာ ေနရာအထိလည္းေကာင္း၊ ၎ေနရာမွထုိင္း-ျမန္မာနယ္နိမိတ္တေလွ်ာက္ လြယ္ေတာ္ခမ္း၊လြယ္ခမ္းရႈိးစေသာ ေရေ၀ကုန္းတန္းမ်ားတြင္လည္းေကာင္း အခုိင္မာစခန္းမ်ားတည္ေဆာက္ကာ ေနထုိင္လ်က္ရွိၾကပါသည္။ တရုတ္ျဖဴတပ္မဌာနခ်ဳပ္မ်ား မုိင္းပါလ်ိဳႏွင့္ က်ိဳင္းလတ္တြင္ရွိေနျပီး မိုင္းပါလွိ်ဳသည္ က်ုိဳင္းတုံတာခ်ီလိတ္ကားလမ္း တာေလမိုင္းလင္းအေရွ႕ဘက္ မိုင္(၂၀)ခန္႔အကြာတြင္ရွိေလသည္။ မိုင္းပါလ်ွိဳတြင္ညအခ်ိန္ ေလယာဥ္ဆင္းသက္ႏိုင္ေသာ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားတပ္ဆင္သြယ္တန္းထားေသာ အဆင့္မီေလယာဥ္ကြင္းရွိေလသည္။ မိုင္းပါလ်ိဳ၊က်ိဳင္းလတ္၊၀င္းမေနာ္၊ လြယ္ေတာ္ခမ္း၊လြယ္ခမ္းရႈိး၊ တရုတ္ျဖဴစခန္းမ်ားတြင္ စစ္တန္းလ်ားမ်ား၊ အိမ္ေထာင္သည္လုိင္းမ်ား၊ ေနအိမ္အေဆာက္အဦးမ်ား၊ ေဆးရုံစာသင္ေက်ာင္းမ်ားရွိၾကသည္။ စခန္းအတြင္းလွ်ပ္စစ္မီးမ်ား သြယ္တန္းထားရွိျပီး စခန္းတုိင္းတြင္စခန္းပတ္လည္ကုိ ခံစစ္တည္ေဆာက္ထားပါသည္။ ခုိင္ခံ့ေသာဘန္ကာမ်ား ဆက္သြယ္ေရးက်င္းမ်ား ပတ္လည္တည္ေဆာက္ထားၾကသည္။ ကာကင္းဘန္ကာမ်ားလည္း အမ်ားအျပားတည္ေဆာက္ထားၾကျပီး တရုတ္ျဖဴတပ္မ်ားသည္ ျမန္မာျပည္အတြင္းတြင္ တရုတ္ျပည္ငယ္ေလးတစ္ခုသဖြယ္ အတင့္ရဲစြာက်ဴးေက်ာ္ေနထုိင္လ်က္ရွိပါသည္။

တရုတ္ျဖဴတပ္မ်ား အခုိင္အမာရွိေနသျဖင့္ ဘဘစစ္ဆင္ေရးပထမပုိင္းတြင္ တပ္မဟာ(၉)နယ္ေျမအတြင္း နယ္နိမိတ္တို္င္းတာျခင္း၊ နယ္နိမိတ္ေက်ာက္တုိင္မ်ားစိုက္ထူျခင္း မျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။

“တရုတ္ျဖဴေတြက တပ္မၾကီးေတြကုိ ဂ်င္နရယ္ၾကီးေတြကဦးစီးျပီးေတာ့ ေစာင့္ေနၾကတယ္ ငါတုိ႕မွာက ခလရ(၇)ကေမဂ်ာကင္းငင္း (ယခင္ခ်င္းျပည္နယ္ဥကၠဌ)နဲ႕ တပ္ခြဲႏွစ္ခြဲ၊ ခလရ(၃)က ေမဂ်ာျမင့္ေအာင္(ကြယ္လြန္)နဲ႕စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္း ဒါပဲရွိတယ္၊ ဂ်င္နရယ္ေလာက္လီနဲ႕ေမဂ်ာကင္းငင္းတေယာက္ခ်င္း နပန္းခ်ရင္ေတာ့ ဒုိ႕ႏိုင္ခ်င္ႏိုင္္မယ္”

တပ္မဟာ(၉)တပ္မင္း ဗုိလ္မွဴးၾကီးထြန္းစိန္(ကြယ္လြန္)က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူပီပီ မဲေခါင္စစ္ဆင္ေရးမစမီက သူရင္ဆုိင္ေနရေသာျပႆနာကုိ ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မဲေခါင္စစ္ဆင္ေရးကုိ ၁၉၆၀ျပည့္ႏွစ္ဒီဇင္ဘာလတြင္ စတင္ခဲ့ပါသည္။ စစ္ဆင္ေရးကုိနယ္ေျမခံတပ္ျဖစ္ေသာ တပ္မဟာ(၉)လက္ေအာက္ခံတပ္မ်ားအျပင္ သနက(၃)၊ခ်င္း(၄)၊ ခမရ(၁၀၄)၊ ခမရ(၁၀၇)၊ ခမရ(၁၀၉)၊ ေျခလ်င္တပ္ရင္းမ်ား၊ အကူလက္ရုံးတပ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ အမွတ္(၂)ေျမျပင္ပစ္အေျမာက္တပ္ရင္း၊ ၂၅ေပါင္ဒါအေျမာက္မ်ား၊ ၇၆မမေတာင္ေပၚပစ္အေျမာက္တပ္ဖြဲ႔၊ ၁၂၀မမစိန္ေျပာင္ၾကီးတပ္ဖြဲ႕၊ တပ္မေတာ္(ေလ)မွဆီးျဖဴရီတုိက္ေလယာဥ္မ်ား၊ ဘဲလ္ရဟတ္ယာဥ္မ်ား၊ ဒါကုိတာသယ္ယူပုိ႕ေဆာင္ေရးေလယာဥ္မ်ား ပါ၀င္ၾကသည္။
မဲေခါင္စစ္ဆင္ေရးစတင္ေသာကာလတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ခမရ(၁၀၇)တပ္ရင္းမွဴးမွ စစ္ဦးစီးတကၠသုိလ္သင္တန္းသားျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဘဘစစ္ဆင္ေရး အုပ္ခ်ဳပေထာက္ပ့ံမွဳဌာနမွဴးတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ မဲေခါင္စစ္ဆင္ေရးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္တပ္ရင္း ခမရ(၁၀၇)ပါေနသည္။ ဤကဲ့သုိ႕အေရးၾကီးေသာစစ္ဆင္ေရးတြင္ တပ္ရင္းကုိတပ္ရင္းမွဴးကုိယ္တုိင္သာ ဦးစီးေစသင့္ပါသည္။ ေနာက္တခ်က္မွာ က်ဴးေက်ာ္သူတရုတ္ျဖဴမ်ားကုိ တုိက္ခုိက္ရမည့္ပြဲၾကီးပြဲေကာင္း စစ္ဆင္ေရးၾကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္လက္လြတ္မခံလုိပါ၊ သုိ႕ျဖစ္၍ မပခတုိင္းမွဴးအား ယခုကဲ့သုိ႕အေရးၾကီးေသာ စစ္ဆင္ေရးတြင္တပ္ရင္းမွဴးမပါလ်င္ မျဖစ္ေၾကာင္းတင္ျပရာ တုိင္းမွဴးကလည္းဘဘစစ္ဆင္ေရးထက္ မဲေခါင္စစ္ဆင္ေရးကပုိအေရးၾကီးေၾကာင္း သေဘာေပါက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္၏မူလတာ၀န္ျဖစ္ေသာ ခမရ(၁၀၇)တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ မဲေခါင္စစ္ဆင္ေရးကုိ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခြင့္ရရွိခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၀ ရက္ေန႕တြင္ မႏၱေလးမွ ေဖာ္ကာေလယာဥ္ျဖင့္ က်ိဳင္းတုံသုိ႕လုိက္ပါခဲ့ပါသည္။ ဇန္န၀ါရီလ ၂၀ ရက္ေန႕တြင္ ခမရ(၁၀၄)မွ ဗိုလ္မွဴးေမာင္ေမာင္ (ဖင္ၾကီးေမာင္ေမာင္)ႏွင့္အတူ ဘဲလ္ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ က်ိဳင္းတုံမွ ေရွ႕တန္းတပ္မဟာ(၉)ရွိရာ တာေလသုိ႕လုိက္ပါခဲ့သည္။ က်ိဳင္းတုံမွထြက္ကတည္းက ရဟတ္ယာဥ္စက္ကေထြေနပါသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ေတာတြင္းတေနရာသုိ႕ ဆင္းရမည့္အေျခေန ျဖစ္လာပါသည္။ ဗုိလ္မွဴးေမာင္ေမာင္က “ေရႊဘနဲ႕ တင္ညြန္႕ပါတယ္ကြ၊ ယီးတီးယားတားမလုပ္နဲ႕” ဟုၾကိမ္းေမာင္းလုိက္မွ ရဟတ္ယာဥ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္အား ေၾကာက္၍လားမသိ၊ စက္မခၽြတ္ယြင္းေတာ့ပဲ တာေလသုိ႕ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာကရွိသြားပါသည္။

တာေလတြင္ တပ္မဟာ(၉)ေရွ႕တန္းဌာနခ်ဳပ္ကို ေတာင္ကုနး္ေပၚတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားပါသည္။ အေျမာက္တပ္မ်ားႏွင့္ ကြပ္ကဲရန္ ဒုဗုိလ္မွဴးၾကီးရဲထြန္း ရွိေနေပသည္။ ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းထိန္းသိမ္းေသာ ခ်င္းသနက(၄)မွတပ္ရင္းမွဴး ဒုဗုိလ္မွဴးၾကီးဗန္ကူး(လ္)ရွိေနလသည္။ မိမိတပ္မ်ား တာေလမွမိုင္းပါလ်ိဳသုိ႕သြားေသာလမ္း၊ လန္ေတာင္း၊ မိုင္းလင္းႏွင့္ နားဖန္ကုိ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ထားသည္။ မိုင္းလင္းတြင္သနက(၃)တပ္ရင္းမွဴး ဒုဗုိလ္မွဴးၾကီးေမာင္ေက်ာ္ (ဗုိလ္မွဴးၾကီး၊ ဗလကအျငိမ္းစား၊ ကြယ္လြန္) ရွိေနေလသည္။ နားဖန္တြင္ ခမရ(၁၀၄)ရွိေလသည္။ တပ္ရင္းမွဴးမွာ ဗုိလ္မွဴးစည္သူ (မ်က္ျပဲစည္သူ၊ ကြယ္လြန္) ျဖစ္သည္။ ခမရ(၁၀၄)သည္ ၀င္းမေနာ္ကုိတုိက္ရန္ ေသြးတုိးစမ္းလ်က္ ရွိေလသည္။ ေရွ႕သုိ႕ မတက္ႏိုင္ေသး၊ ၀င္းမေနာ္တြင္ တရုတ္ျဖဴမ်ားက ဘန္ကာမ်ားအခုိင္မာမ်ားျဖင့္ တပ္စြဲထားျပီး ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွတုိက္ေသာ တပ္မ်ားကိုခုခံေခ်မႈန္းလ်က္ရွိေနသည္။ ခ်င္း(၄)မွ ၀င္းမေနာ္ကုိတုိက္ခုိက္ရာ အက်ဆုံးမ်ားစြာျဖင့္ ဆုတ္ခြာခဲ့ရသည္။

ခမရ(၁၀၄)တပ္ရင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးစည္သူကုိ ေရွ႕တန္းက်က်ေနရာ က်င္းတခုအတြင္း ေတြ႕လုိက္ရေလသည္။ “က်င္းထဲက ထြက္လုိ႕မရဘူး၊ ေခြးမသားေတြ၊ ပစ္အားသိပ္ေကာင္းတယ္” ဟု ဗုိလ္မွဴးစည္သူက ေျပာေလသည္။ သူ႕တကုိယ္လုံး ကြမ္းတံေထြးမ်ား ေပက်ံလ်က္ရွိေပသည္။ “ဘာမွမစားရဘူး၊ ကြမ္းခ်ည္းပဲ စားေနရတယ္” ဟု သူကေျပာျပန္သည္။ အကူရဲေဘာ္သည္ သူ႕ေနာက္တြင္ကပ္လ်က္ရွိေနျပီး ကြမ္းအစ္တလုံးကုိ ပုိက္ထားသည္။ တပ္ရင္းမွဴးမွ ကြမ္းေတာင္းလ်င္ ကြမ္းကုိယာျပီး ပုခုံးေပၚမွေက်ာ္၍ ေပးေနရသည္။ ဗုိလ္မွဴးစည္သူရွိေနေသာ က်င္းအေပၚတြင္ရွိေနေသာ ၀ါးရုံပင္မ်ား၊ ရန္သူ႕စက္ေသနတ္ၾကီးပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ခါးလည္မွျပတ္လ်က္ရွိသည္။

၀င္းမေနာ္စခန္းသည္ မိုင္းပါလွ်ိဳသုိ႕တက္ရာလမ္း၏ လက္ယာဘက္ကုန္းျမင့္မ်ားေပၚတြင္ ရွိေနသည္။ တရုတ္ျဖဴဗုိလ္ခ်ဳပ္တဦး ဦးစီးေသာတပ္စခန္းၾကီး ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္ေထာင္သည္လုိင္း၊ ေဆးရုံ၊ သားဖြားခန္း၊ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား ရွိေလသည္။ တည္ေဆာက္ထားေသာ ဘန္ကာၾကီးမ်ားမွာ ၾကီးမားခုိင္ခံ့လွပါသည္။ လူတေယာက္ဖက္ သစ္လုံးၾကီးမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသျဖင့္ မိမိတုိ႕ပစ္ခတ္ေသာ ၁၂၀ မမ စိန္ေျပာင္းၾကီးက်ည္ တိုက္ရုိက္ထိမွန္သည္ကုိပင္ မမႈပါ။ နားဖန္ဘက္မွတုိက္ေသာ မိမိတပ္မ်ားစခန္းအနီးသုိ႕ပင္ မသီႏိုင္ပါေခ်။ ခ်င္း(၄)မွ ၀င္းမေနာ္သုိ႕တုိက္ေသာတပ္ဖြဲ႕မ်ား အက်အဆုံးမ်ားစြာျဖင့္ ဆုတ္ခြာခဲ့ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ၀င္းမေနာ္စခန္းၾကီးကုိတုိက္ရန္ ရည္မွန္းထားသျဖင့္ တုိက္ခုိက္ရန္စီမံခ်က္အၾကမ္းကုိ စဥ္းစားထားျပီး ျဖစ္ပါသည္။ ၀င္းမေနာ္ကုိေရွ႕မ်က္ႏွာစာကတုိက္လွ်င္ ကုိယ့္ေသတြင္းကုိကုိယ္တူးသလုိသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သုိ႕ျဖစ္၍ ခ်ဥ္းကပ္ရာလမ္းကုိ ေရြးခ်ယ္ထားပါသည္။ ဇန္န၀ါရီလ(၂၃)ရက္ေန႕ မြန္းလြဲ(၂)နာရီခြဲတြင္ တပ္မဟာ(၉)တပ္မင္း ဗုိလ္မွဴးၾကီးထြန္းစိန္သည္ ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္နားဖန္သုိ႕ ဆင္းလာေလသည္။ ခ်င္း(၄)မွ ဒုဗုိလ္မွဴးၾကီးကူး(လ္)၊ အေျမာက္တပ္မွ ဒုဗုိလ္မွဴးၾကီးရဲထြန္း၊ သနက(၃)မွ ဒုဗုိလ္မွဴးၾကီးေမာင္ေက်ာ္၊ ခမရ(၁၀၄)မွ ဗုိလ္မွဴးစည္သူ၊ ဗုိလ္မွဴးေမာင္ေမာင္၊ ခမရ(၁၀၇)မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရွိေနၾကသည္။

တပ္မင္းသည္ ဘဲလ္ရဟတ္ယာဥ္ေပၚမွဆင္းျပီး ရဟတ္ယာဥ္ကြင္းႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္း စခန္းအနီးတြင္ တပ္မွဴးမ်ားအား ေရွ႕ျပဳလုပ္မည့္ စစ္ဆင္ေရးအစီစဥ္မ်ားကုိ ေဆြးေႏႊးညႊန္ၾကာပါသည္။ တပ္မင္းစတင္ေဆြးေႏြးစဥ္၌ပင္ ၀င္းမေနာ္စခန္း ေတာင္ကုန္းေပၚမွ (၇၅)မမေနာက္ပြင့္အေျမာက္ဟု ယူဆရေသာလက္နက္ၾကီးမ်ားျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ပစ္ခတ္ပါေတာ့သည္။ ဗုံးသီးမ်ား ရဟတ္ယာဥ္အနီးတြင္ တ၀ုန္း၀ုန္းျဖင့္ က်ေရာက္ေပါက္ကြဲလ်က္ရွိပါသည္။ ရဟတ္ယာဥ္ေျမျပင္မွ ထျပန္ရသည္။ မျပန္လွ်င္လည္း တုိက္ရုိက္ထိမွန္ႏိုင္သည္။ ရန္သူ႕လက္နက္ၾကီး ပစ္ခတ္မႈမွာ တိက်မွန္ကန္လွပါသည္။ တပ္မင္းႏွင့္အရာရွိအားလုံး အနီးအနားရွိ ဗုံးခုိက်င္းမ်ားအတြင္းသုိ႕ ခုန္ဆင္းၾကသည္။ ေျမျပင္ေပၚတြင္ တေယာက္မွမရွိၾကေတာ့ပါ။

ရန္သူ႕လက္နက္ၾကီး ပစ္ခတ္ေနေသာအခ်ိန္တြင္ ပစ္ခတ္ေသာေနရာတြင္ မီးခုိးလုံးဖုန္လုံးၾကီးမ်ားထေနျပီး အခ်ိန္အနည္းငယ္တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ပစ္ခတ္ေသာေနရာကုိ ရွာေဖြလုိက္ရာတြင္ ၀င္းမေနာ္ေတာင္ေၾကာေပၚ တေနရာတြင္ေတြ႕ရွိရသျဖင့္ ကြန္ပတ္(စ)(သံလုိက္အိမ္ေျမာင္)ကုိထုတ္၍ ညႊန္းဒီဂရီကုိ တုိင္းယူလုိက္ပါသည္။ ရရွိေသာညႊန္းဒီဂရီကုိ နားဖန္တြင္ရွိေနေသာ ၁၂၀မမစိန္ေျပာင္း၊အေျမာက္စခန္းသုိ႕ ေပးပုိ႕လုိက္ပါသည္။ ရန္သူ႕လက္နက္ၾကီးပစ္ခတ္ေသာ ေနရာတြင္မီးခုိးလုံးၾကီးမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ္လည္း ညႊန္းဒီဂရီယူထားျပီး ေနရာကိုမွတ္သားထားျပီးျဖစ္ပါသည္။ ရန္သူ႕ေနရာကုိ အေျမာက္ေနရာမွ တုိက္ရုိက္ျမင္ေနရသျဖင့္ တုိက္ရုိက္ခ်ိန္တြယ္ႏိုင္ပါသည္။ ေျမပုံေပၚတြင္ အကြာအေ၀းတိုင္းထြာတြက္ခ်က္ျပီး အေျမာက္သုိ႕တင္လုိက္ေသာအခါ ပစ္ခတ္ရန္အသင့္ ျဖစ္သြားပါသည္။

၁၂၀မမစိန္ေျပာင္းမွ အကြာအေ၀းရွာဗုံးတလုံး ပစ္ထုတ္လုိက္သည္။ ေတာထူလြန္း၍ က်ည္က်သည့္ေနရာကုိ မျမင္ရပါ။ အကြာအေ၀းတဆုံးတင္ျပီး ေနာက္တလုံးထပ္ပစ္လုိက္ျပန္သည္။ က်ည္က်ေနရာကုိ မျမင္ရပါ၊ ၁၂၀ မမစိန္ေျပာင္းျဖင့္ အကြာအေ၀းမမီပါ။ ဒုဗုိလ္မွဴးၾကီးရဲထြန္းက ၇၆မမအေျမာက္ကုိ မိုင္းလင္းမွေခၚယူျပီးျဖစ္၍ ၇၆မမအေျမာက္ျဖင့္ ဆက္လက္ပစ္ခတ္ၾကျပန္သည္။ ရန္သူ႕လက္နက္ၾကီး ဆက္လက္ပစ္ခတ္မႈမရွိေတာ့ပဲ ျငိမ္သြားသည္။ “ဗုိလ္ေသာင္း၊ ၀င္းမေနာ္ကုိတုိက္မလား”ဟု တပ္မဟာမွဴးကေမးရာ “တုိက္မယ္”ဟု ကၽြန္ေတာ္ကမဆုိင္းမတြ ျပန္ေျဖလုိက္သည္။ “ကၽြန္ေတာ္ Frontal မတုိက္ဘူး၊ က်ိဳင္းတုံ၊တာခ်ီလိတ္ကားလမ္း မိုင္တုိင္(၇၇)ကျဖတ္၀င္မယ္” ဟု ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေျပာလုိက္ျပန္သည္။

ကၽြန္ေတာ္က ဤသုိ႕ေျပာလုိက္ျပီးေနာက္ အၾကမ္းဖ်င္းအစီစဥ္ကုိတင္ျပလုိက္ရာ တပ္မဟာမွဴးကသေဘာတူပါသည္။ တပ္မဟာမွဴးဗုိလ္မွဴးၾကီးထြန္းစိန္သည္ စစ္ဆင္ေရးစီမံခ်က္တခုကုိ သေဘာတူျပီးလွ်င္ အေသးစိတ္လုိက္လံ ကြပ္ကဲျခင္းမျပဳပဲ သက္ဆုိင္ရာတပ္မွဴးကုိ လြတ္လပ္စြာလုပ္ပုိင္ခြင့္ ေပးထားေလ့ရွိပါသည္။ စစ္ဆင္ေရးဟူသည္ ေျမျပင္အေျခေန၊ ရန္သူအေျခေနကိုမသိပဲ ေနာက္ပိုင္းမွကြပ္ကဲေနျခင္းသည္ မွန္ကန္မႈမရွိႏိုင္ပါ။ ေျမျပင္ေပၚရွိတပ္မွဴးမွသာ ေျမျပင္အေျခေန၊ ရန္သူအေျခေနကုိသိရွိႏိုင္သျဖင့္ လြတ္လပ္စြာလုပ္ပုိင္ခြင့္ေပးထားျခင္းျဖင့္ ညႊန္ၾကားခ်က္ကုိတရားေသဆုတ္ကုိင္ထားျခင္းမရွိပဲ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခြင့္ ရွိသျဖင့္ပုိမုိေအာင္ျမင္မႈ ရရွိႏိုင္ပါသည္။ သက္ဆုိင္ရာတပ္မွဴးက အႏိုင္ရရွိျခင္း(သုိ႕မဟုတ္) ဆုံးရႈံးျခင္းအတြက္ တာ၀န္ကုိေတာ့ ယူရပါမည္။
တပ္မဟာမွဴးျပန္သြားျပီးေနာက္ ၀င္းမေနာ္တုိက္ခုိက္ေရးအတြက္ အေသးစိတ္အစီစဥ္မ်ားျပဳလုပ္ရပါသည္။ တပ္ရင္းတရင္းလုံး၊ တပ္ခြဲ(၄)ခြဲအတြက္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္၊ အရန္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္မ်ား ျဖည့္တင္းရသည္။ ရိကၡာ(၇)ရက္စာႏွင့္ အရန္ရိကၡာမ်ား ျဖည့္တင္းရပါသည္။ တိရစၦာန္၀န္တင္တပ္ဖြဲ႕မွ ၀န္တင္လားမ်ားကုိ ေတာင္းခံေပးရသည္။ အထူးအေရးၾကီးသည္မွာ ေပၚတာ(အထမ္းသမား) ျပႆနာပင္ျဖစ္သည္။ ေပၚတာလုံေလာက္ေအာင္ မရပါ။ အနီးအနားရြာမ်ားမွ ရွမ္း၊လားဟူေပၚတာ အနည္းငယ္သာရပါသည္။ ရွမ္း၊လားဟူ ေပၚတာမ်ားမွာ ျမန္မာျပည္တြင္အညံ့ဆုံးေပၚတာမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ အေလးအပင္မထမ္းႏိုင္ၾကပါ၊ အေရးအၾကီးဆုံး ျပႆနာမွာ သူတုိ႕အတြက္ ဘိန္းရိကၡာရွာေဖြရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဘိန္းမစားရ၊ဘိန္းမရႈရလွ်င္ မထမ္းႏိုင္ပဲ အားျပတ္တတ္သျဖင့္ စားရန္ႏွင့္ရႈရန္ဘိန္းကုိ ေန႕စဥ္အခ်ိဳးက်ႏွင့္ထုတ္ေပးရသည္။ သူတုိ႕တြင္ဘိန္းေျပာင္းေလးမ်ား ခါးတြင္ကို္ယ္စီထုိးလာၾကသည္။

ေပၚတာလုံေလာက္စြာမရရွိေသာအခါ “ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ကုိ အျပည့္သယ္ႏိုင္သေလာက္သာသယ္၊ ၀င္းမေနာ္မွာ ရိကၡာဂုိေဒါင္ၾကီးေတြရွိေနတယ္၊ ၀င္းမေနာ္သိမ္းျပီးရင္ မစားဘူးတဲ့အစားေသာက္ေတြေတာင္ စားရမယ္” ဟုေျပာကာ ရိကၡာကုိေလွ်ာ့ျပီးေတာ့ သယ္ခဲ့ၾကေလသည္။ အမွတ္(၁၀၇)ေျချမန္တပ္ရင္းသည္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၅ ရက္ေန႕အရုဏ္မတက္မီ နံနက္(၃)နာရီတြင္ တာေလမွေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ားျဖင့္ စတင္ခ်ီတက္ၾကပါသည္။ တပ္ရင္းတရင္းလုံး တျပိဳင္တည္းပုိ႕ရန္ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မလုံေလာက္သျဖင့္ တပ္ခြဲအလုိက္ကူသယ္ေခါက္သယ္ သယ္ပုိ႕ရပါသည္။ က်ိဳင္းတုံ၊တာခ်ီလိတ္ကားလမ္း မိုင္တုိင္(၇၇)တြင္ တပ္ရင္းတရင္းလုံးစုံမွ အေရွ႕ဘက္ေတာင္ေၾကာေပၚသုိ႕ ဆက္လက္ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ နံနက္(၇)နာရီခြဲခန္႕တြင္ ဆရာၾကက္ေရာရြာသုိ႕ ေရာက္ရွိၾကသည္။ ဆရာၾကက္ေရာရြာသည္ လားဟူရြာပီသစြာ ရြာသုိ႕ေရာက္ေအာင္ မတ္ေ- ာက္စြာတက္ခဲ့ရသျဖင့္ ဇန္န၀ါရီလနံနက္ခင္း အလြန္ေအးခ်မ္းလွေသာ ရာသီဥတု၌ပင္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားက်ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းလွပါသည္။

ဆရာၾကက္ေရာရြာတြင္ နံနက္စာစားရန္ႏွင့္ျပန္ခ်က္ရန္ “စားခ်က္”အခ်ိန္၄၅မိနစ္ ေပးလုိက္ပါသည္။ စားခ်က္ဆုိသည္မွာ စားျပီးသည္ႏွင့္ ျပန္ခ်က္ရန္ျဖစ္ပါသည္။ ေျချမန္တပ္ရင္းမ်ားတြင္ စစ္ဆင္ေရးကာလမ်ားအတြင္း နံနက္စာကုိ ေစာေစာစားျပီး ညေနစာအတြက္ ျပန္ခ်က္ထားရပါသည္။ သုိ႕မွသာတုိက္ပြဲျဖစ္ေနလွ်င္ ထမင္းကုိယ္ေပၚပါေန၍ ထမင္းအတြက္မပူပင္ရေတာ့ပါ။ ညစာစားျပီးလွ်င္ မနက္စာအတြက္ ခ်က္ထားၾကျပန္ပါသည္။ အရုဏ္မတက္မီ ခ်ီတက္ရတတ္သျဖင့္ နံနက္တြင္ထမင္းခ်က္ရန္အခ်ိန္မရ၊ ညတြင္ခ်က္ထားမွ စိတ္ခ်ရသည္။ သုိ႕ျဖစ္၍ စစ္ဆင္ေရးကာလအတြင္း တပ္ရင္းမွဴးမွအစရဲေဘာ္အဆုံး ထမင္းဟင္းပူပူေႏြးေႏြး မစားၾကရရွာပါ။ ဆရာၾကက္ေရာရြာ ရြာလူၾကီးမ်ားႏွင့္ေဆြးေႏြးရာ ဗမာစကားနားမလည္သျဖင့္ ဒုအရာခံဗုိလ္အဟုိက္ကုိ စကားျပန္အျဖစ္ အသုံးျပဳရပါသည္။ ဆရာအဟုိက္မွာ လားဟူအမ်ိဳးသား ျဖစ္ပါသည္။ ေရွ႕တြင္ ေတာင္ေတြအမ်ားၾကီးကုိ တက္ရဦးမည္။ ၀င္းမေနာ္မေရာက္မီ ရန္သူစခန္းခ်ေနရာယူထားေသာ ေတာင္ကုန္း၄/၅ကုန္းကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ရမည္ဟု သိရသည္။ မိမိမွအကူညီေတာင္း၍ ဆရာၾကက္ေရာမွ သူ႕သားတေယာက္ႏွင့္ ရြာသားတေယာက္ကုိ လမ္းျပရန္ ထည့္ေပးလုိက္ပါသည္။

ဆက္လက္ခ်ီတက္ၾကရာတြင္ စၾကာတပ္ခြဲမွဦးေဆာင္တပ္ခြဲ(ပြိဳင့္)အျဖစ္ တာ၀န္က်သည္။ ဦးေဆာင္တပ္စုမွဴးမွာ ဒုဗုိလ္ေဂ်ဒတ္(ခ)ျဖစ္ပါသည္။ ပြိဳင့္တပ္စု၏တာ၀န္မွာ အလြန္ပင္အေရးၾကီးလွပါသည္။ ဗိုလ္သင္တန္းမွဆင္းခါစ မ်က္စိသူငယ္ျဖစ္ေနေသာ ဒုဗုိလ္ကုလားေလးကုိၾကည့္၍ သနားမိသည္။ သုိ႕ေသာ္တပ္ခြဲမွာ တုိက္ရည္ခုိက္ရည္၀ျပီးေသာ တပ္ခြဲျဖစ္ေလသည္။ တပ္စုတပ္ၾကပ္ၾကီးျမင့္ေရႊသည္ အထူအားကုိးရသူျဖစ္၍ စိတ္ခ်ရသည္။ (တပ္ၾကပ္ၾကီးျမင့္ေရႊသည္ စစ္ဆင္ေရးမ်ားတြင္ သတၱိ၊ဗ်တၱိျဖင့္ ထူးခၽြန္စြာေဆာင္ရြက္ခဲ့သျဖင့္ ေနာင္တြင္စစ္ေျမျပင္ ရာထူးခန္႕အပ္ျခင္း Field Commission အျဖစ္ ဒုဗုိလ္အဆင့္သုိ႕ တုိက္ရုိက္ခန္႕အပ္ျခင္းခံရသူ ျဖစ္လာပါသည္။) တပ္ရင္းသည္ မဲေခါင္ျမစ္အေနာက္ဘက္တြင္ရွိေသာ အျမင့္ဆုံးေတာင္တန္းၾကီးေပၚသုိ႕ တက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ မဲေခါင္ျမစ္၏အေရွ႕ဘက္တြင္ ေလာႏိုင္ငံရွိပါသည္။ ေတာင္ေၾကာေတာင္တန္းသည္ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပ၄၀၀၀ ေက်ာ္ျမင့္သည္။ ေတာင္ေၾကာေတာင္တန္း ေရေ၀ကုန္းတန္းမ်ားေပၚတြင္ တရုတ္ျဖဴတပ္မ်ားသည္ ၀င္းမေနာ္စခန္းအထိ ေနရာယူထားလ်က္ရွိၾကသည္။ ေတာင္ေၾကာအျမင့္ဆုံးေနရာသုိ႕မေရာက္မီ အတက္တေနရာတြင္ ရန္သူစခန္းခ်ထားေသာ ေနရာတေနရာကုိေတြ႕ရသည္။ ရန္သူသည္လြန္ခဲ့သည့္ရက္က မိမိတပ္ခ်ီတက္သြားလာမည့္ လမ္းကုိပိတ္၍ ေစာင့္သြားဟန္ရွိသည္။ အိပ္သြားသည့္ေနရာမ်ား၊ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္သြားသည့္ ေနရာမ်ားကုိပါ ေတြ႕ရွိရသည္။

ညေန ၄ နာရီခန္႕တြင္ ရန္သူကစခန္းတခုေတြ႕ရွိေၾကာင္း ေရွ႕ေဆာင္တပ္ခြဲမွ သတင္းပုိ႕သျဖင့္ တပ္ရင္းမွဴးသည္ ရန္သူ႕စခန္းအေျခေနကုိ သြားေရာက္ေလ့လာၾကည့္ရႈပါသည္။ ရန္သူသည္ မိမိစစ္ေၾကာင္းရွိရာလမ္းေၾကာင္း၊ ေရေ၀ကုန္းတန္းေပၚတြင္ ပိတ္ဆုိ႕စခန္းထုိင္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေတာင္ကုန္းအျမင့္ ပိြဳင့္၃၁၁၅တြင္ အခုိင္အမာျဖင့္ပင္ တပ္စြဲထားသည္။ ပတ္လည္ဘန္ကာ (၄)လုံးရွိပါသည္။ ဘန္ကာႏွင့္ကုိက္(၅၀)အကြာတြင္ ၀ါးျဖင့္ျခံစည္းရုိးႏွစ္ထပ္ႏွင့္ သံဆူးၾကိဳးမ်ားခုိင္ခံ့စြာ ခတ္ထားပါသည္။ ျခံစည္ရုိးအတြင္းႏွင့္အျပင္ဘက္တြင္ ေျငာင့္မ်ားကုိအျပည့္ေထာင္ထားသည္။ စခန္း၏၀ဲယာဘက္တြင္ နက္ရႈိင္းေသာေခ်ာက္ၾကီးမ်ားရွိေန၍ စခန္းကုိပန္းသြား၍မရပါ။ လမ္းသည္ စခန္းအတြင္းမွသာ ျဖတ္သန္းသြားႏို္င္ပါသည္။ စစ္ေၾကာင္းသည္ စခန္းကိုတုိက္ခုိက္ထုိးေဖာက္ ခ်ီတက္ရန္မွတပါး တျခားေရြးစရာ နည္းလမ္းမရွိပါ။ ပြိဳင့္၃၁၁၅ ေတာင္ကုန္း ရန္သူ႕စခန္းကုိတိုက္ရန္ မ်က္ႏွာစာမွာက်ဥ္းလြန္းလွသည္။ တပ္စိတ္တစိတ္ခန္႕သာ တပ္ျဖန္႕၍ရႏိုင္ပါသည္။ ျခံစည္းရုိးကုိဖ်က္ဆီးျပီး မေက်ာ္ႏိုင္လွ်င္ မိမိတပ္မ်ားျခံစည္းရုိး အျပင္ဘက္တြင္ပင္ ေခ်မႈန္းခံရဖြယ္ရွိသည္။ အမိန္႕ေပးလွ်င္တုိက္ရန္ တပ္ခြဲမ်ားအသင့္ရွိေနၾကသည္။

တပ္ရင္း၏ရည္မွန္းခ်က္သည္ ၀င္းမေနာ္ျဖစ္သည္။ ရည္မွန္းခ်က္သုိ႕ေရာက္ေအာင္သာ သြားရမည္ျဖစ္၍ ရည္မွန္းခ်က္မေရာက္မွ လမ္းတြင္ရန္သူေတြ႕လွ်င္မတုိက္ရ၊ ရန္သူ႕အေႏွာင့္အယွက္၊ အခက္အခဲအဟန္႕အတားမ်ားကုိ ေရွာင္ကြင္းသြားရမည္။ ယခုအေျခေနမွာ ရန္သူစခန္းကုိတုိက္ခုိက္ ထုိးေဖာက္သြားရမည္။ မတိုက္မေနရ၊ တုိက္ကိုတုိက္ရမည္။ တပ္ရင္းမွဴးအေနျဖင့္ ရည္မွန္းခ်က္သုိ႕မေရာက္မွီ အက်အဆုံးမ်ားသြားမွာကုိ မရင္ဆုိင္လုိပါ။ အက်အဆုံးအနည္းဆုံးႏွင့္ တုိက္ရန္နည္းလမ္းကုိသာ ေရြးခ်ယ္ရမည္ျဖစ္သည္။

“ဗုိလ္တင္ေမာင္ေအး Range (အကြာအေ၀း)မိသလား တုိင္းၾကည့္စမ္းပါ”

တပ္ရင္းစစ္ေၾကာင္းႏွင့္ပါလာေသာ အေျမာက္ေရွ႕တန္းအကဲၾကည့္အရာရွိ ဗုိလ္တင္ေမာင္ေအး(ဆန္နီ)အား တပ္ရင္းမွဴးက လွမ္းေမးလုိက္သည္။ ဗုိလ္တင္ေမာင္ေအး ေျမပုံေပၚတြင္တုိင္းထြာျပီးေနာက္ အကြာအေ၀းမမိေၾကာင္းကုိ သတင္းပုိ႕သည္။ အေျမာက္ပစ္ကူမပါပဲ ခုိင္ခံ့ေသာသံဆူးၾကိဳးႏွင့္ ျခံစည္းရုိးအထပ္ထပ္ကာရံထားျပီး ခုိင္မာေသာဘန္ကာမ်ား တည္ေဆာက္ထားသည့္ စခန္းတခုကုိက်ဥ္းေျမာင္းေသာ မ်က္ႏွာစာတဖက္တည္းမွတိုက္လွ်င္ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ စေတးရေပလိမ့္မည္။ မိမိတပ္မ်ား၀င္းမေနာ္ကို မ်က္ႏွာစာဘက္မွတိုက္စဥ္က အက်ဆုံးမ်ားစြာျဖင့္ တပ္လန္ခဲ့ရသည့္အျဖစ္မ်ိဳး အျဖစ္မခံႏုိင္ပါ။ တပ္ရင္းမွဴးအေနျဖင့္ ရည္မွန္းခ်က္သုိ႕မေရာက္မီ ၾကီးမားေသာတန္ဖိုးကုိေပးဆပ္၍ စြန္႕စားမႈကုိမလုပ္လုိပါ။ တုိက္ပြဲတပြဲတိုက္လွ်င္ ႏုိင္ကုိႏိုင္ရမည္၊ မႏိုင္ႏိုင္ေအာင္တုိက္ျပီး အႏုိင္ျဖင့္သာ အဆုံးသတ္ရမည္။ အက်ဆုံးနည္းႏိုင္သမွ်နည္းျပီး ႏုိင္ေအာင္တုိက္ႏိုင္သည့္ နည္းလမ္းကုိေရြးခ်ယ္ရမည္။

သုိ႕ျဖစ္၍ ပဏာမအေနျဖင့္ ကြန္မန္ဒုိနည္းလမ္းျဖင့္ စမ္းသပ္တုိက္ခုိက္ရန္ အစီစဥ္ျပဳလုပ္လုိက္ပါသည္။ ကြန္မန္ဒုိနည္းျဖင့္ မေအာင္ျမင္မွသာလွ်င္ သမာရိုးက်တုိက္နည္းျဖင့္ အင္အားသုံး၍တုိက္ခုိက္ရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါသည္။ အမိႏိုင္ငံကုိ က်ဴးေက်ာ္လာသည့္တရုတ္ျဖဴမ်ားအား ကြန္မန္ဒုိနည္းျဖင့္ တုိက္ခုိက္ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ပါ၀င္တုိက္ခုိက္လိုသူအမ်ားအျပား ေပၚထြက္လာပါသည္။ တပ္ရင္းအေနျဖင့္ ကြန္မန္ဒုိစစ္ဆင္ေရးကို ေလ့က်င့္ထားေသာ္လည္း လက္ေတြ႕တြင္ မတုိက္ခုိက္ဖူးသျဖင့္ သူ႕ထက္ငါဦးေအာင္ အမည္စာရင္းေပးၾကသည္။ အရာရွိမ်ားလည္း တာ၀န္ေပးလွ်င္ အသင့္ရွိေနၾကသည္။ ယင္းအထဲမွ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တပ္ၾကပ္ၾကီးျမင့္ေရႊႏွင့္ လက္ေရြးစင္စစ္သည္၁၀ဦးအား ေရြးခ်ယ္လုိက္ပါသည္။ ကြန္မန္ဒုိတပ္ဖြဲ႕ကုိ “ဗလ”ဟု အမည္ေပးလုိက္ပါသည္။ “ဗလ”ျခံစည္းရုိးကုိ ေဖာက္ထြင္း၀င္ႏိုင္ျပီး စတင္ပစ္ခတ္သည္ႏွင့္ တာယာတပ္ခြဲမွ တပ္စုတစ္စုက ဆက္တုိက္ႏိုင္ရန္အတြက္ “ဗလ”ေနာက္မွကပ္ထားရမည္။ ယင္းတပ္စုကို ဗုိလ္ေရႊသြင္ (မြန္ျပည္နယ္ေကာင္စီအျငိမ္းစား)က ဦးေဆာင္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။

“ဗလ”အဖြဲ႕တြင္ တဦးခ်င္း ဘီေအ၅၂တလက္စီ၊ က်ည္ကပ္အျပည့္၄ကပ္စီ၊ လက္ပစ္ဗုံးအသက္သြင္းျပီး ၄ လုံးစီ ပါရွိၾကရမည္။ “ဗလ”အဖြဲ႕သည္ ျခံစည္းရုိးအတြင္းသုိ႕ ၀င္ေရာက္မိသည္ႏွင့္ ေတာင္ကုန္းေပၚရွိ ဘန္ကာကတုတ္က်င္းမ်ား သုိ႕ခ်ဥ္းကပ္ျပီးအတြင္းသုိ႕ လက္ပစ္ဗုံးမ်ားပစ္သြင္းရန္၊ ျပီးလွ်င္ကတုတ္က်င္းမ်ား၊ ဆက္သြယ္ေရးက်င္းမ်ားအတြင္းသုိ႕ ဘီေအ၅၂ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ေ၀ွ႕ယမ္းပစ္ခတ္ၾကရန္၊ “ဗလ”အဖြဲ႕စတင္ပစ္ခတ္သည္ႏွင့္ ဗုိလ္ေရႊသြင္တပ္စုမွအတင္း ၀င္ေရာက္တုိက္ခုိက္ရန္ျဖစ္သည္။ ကြန္မန္ဒုိစစ္ဆင္ေရးျဖင့္တိုက္ခုိက္ရန္မွာ ရန္သူ႕အငုိက္ရရွိရန္ အဓိကအေရးၾကီးသည္။ အငုိက္မရလွ်င္ သမာရုိးက်တုိက္ပြဲကုိသာ တုိက္ရေပမည္။ ခမရ(၁၀၇)တပ္ရင္းတရင္းလုံး ရန္သူစခန္းႏွင့္ကုိက္၄၀၀ခန္႕ အကြာအေ၀းတြင္ ေရာက္ရွိေနျပီျဖစ္သည္။

ရန္သူအားအငုိက္ဖမ္းတုိက္ခုိက္ရမည္ျဖစ္၍ မိမိတပ္မ်ားခ်ဥ္းကပ္လာသည္ကုိ ရန္သူမရိပ္မိေအာင္ တပ္ေဖ်ာက္ထားရမည္။ လူအင္အား ၁၀၀၀ နီးပါး၊ ေပၚတာ ၁၀၀ ေက်ာ္ႏွင့္ ၀န္တင္တိရစၦာန္မ်ားပါေသာ စစ္ေၾကာင္းၾကီးကုိ တပ္ေဖ်ာက္ထားရန္မွာ ဆင္ေသကုိသားေရဖုံးသလုိသာ ရွိေပမည္။ တပ္ရင္းအေနျဖင့္ စည္းကမ္းရွိသည္ထားဦး၊ ေပၚတာမ်ားကုိထိန္းရန္ မလြယ္ကူပါ။ တိရစၦာန္မ်ားအသံမျမည္ေအာင္ ထိန္းဖုိ႕ကပုိ၍ခက္ပါသည္။ လူဆုိသည္မွာ ျငိမ္ျငိမ္ေနတတ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါ။ ဗာဟီရကိစၥမ်ားလွပါသည္။ ခ်ီးပါ၊ေသးေပါက္၊ စားေသာက္ေရးကုိမလုပ္မေနႏုိင္ၾက။ စကားမေျပာပဲမေနႏုိင္ၾက၊ ေခ်ာင္းဆုိးသူကုိေခ်ာင္းမဆုိးရဟု ပိတ္ပင္ထားလွ်င္ ပုိ၍ပင္ေခ်ာင္းဆုိးခ်င္သည္။ ေဆးလိပ္လုံး၀မေသာက္ရဟု အမိန္႕ထုတ္ထားေသာ္လည္း ခုိးေသာက္တတ္ၾကသည္။ ေပၚတာမ်ားဘိန္းေျပာင္းညွိရန္ မီးျခစ္ျခစ္ၾကသည္မွာ ညအခ်ိန္တြင္ပုိ၍ ထင္ထင္ရွားရွား အေ၀းမွျမင္ႏိုင္သည္။ ဆက္သြယ္ေရးစက္မ်ား လုံး၀အဆက္အသြယ္မျပဳလုပ္ရန္ Wireless Silence လုပ္လုိက္သည္။ လႈပ္ရွားမႈလုံး၀မလုပ္ရ၊ စကားမေျပာရ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ အသံလုံး၀မထြက္ရ၊ နံနက္ကခ်က္လာေသာထမင္းကုိစားျပီး ေနာက္တေန႕နံနက္စာအတြက္ ထပ္မခ်က္ရ၊ မီးမဖုိရ၊ ညအခ်ိန္ ေတာင္ကုန္းျမင့္မ်ားတြင္ အလြန္ေအး၍မီးဖုိတတ္ၾကသည္။ လုံး၀မီးမဖုိရန္ တပ္ခြဲမွဴးမ်ားအား တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကြပ္ကဲၾကရန္ အမိန္႕ထုတ္လုိက္ပါသည္။

ဗလအဖြဲ႕ႏွင့္တုိက္ခုိက္ရန္ တာရာတပ္ခြဲကုိ ရန္သူႏွင့္အနီးကပ္ဆုံးေနရာတြင္ ထားလိုက္သည္။ က်န္တပ္ခြဲမ်ားႏွင့္ ၀န္တင္တိရစၦာန္မ်ားကုိ ေနာက္ဘက္ကုိက္ ၁၀၀၀ အထိ ဆုတ္ခုိင္းလုိက္သည္။ စၾကာတပ္ခြဲကုိ ဘယ္ဘက္ေခ်ာက္ထဲသုိ႕ ဆင္းခုိင္းလုိက္သည္။ စၾကာတပ္ခြဲမွဴး ဗုိလ္ၾကီးေအာင္ေဇက ေခ်ာက္ထဲသုိ႕ဆင္းရန္ လုံး၀မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေစာဒကတက္ေနေသးသည္။

“ေတာင္ၾကာေပၚမွာ တပ္ေတြစုျပံဳေနလုိ႕မျဖစ္ဘူး၊ လက္နက္ၾကီးတလုံးက်ရင္ အကုန္လုံးမသာျဖစ္ကုန္မယ္၊ ေခ်ာက္ထဲကုိေရာက္ေအာင္ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႕ဆင္း၊ ေခ်ာက္သိပ္နက္ျပီး မတ္ေ- ာက္ေနရင္ ၾကိဳးေတြသုံးျပီးေလွ်ာဆင္း၊ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ပစ္ကူေပးတန္ေပးရမယ္၊ တက္ျပီးတုိက္တန္တုိက္ရမယ္”

တပ္ရင္းမွဴးကအျပတ္အမိန္႕ေပးလုိက္သည္။ စၾကာတပ္ခြဲေခ်ာက္ထဲဆင္းသြားခ်ိန္ ေန၀င္သြားျပီျဖစ္၍ ေမွာင္စပ်ိဳးေနပါျပီ။ ဗထူးတပ္ခြဲကုိလည္း ညာဘက္ေခ်ာက္ထဲဆင္းရမည္ျဖစ္၍ လမ္းစရွာထားရန္ ညႊန္ၾကားလုိက္ပါသည္။ ေတာင္ေၾကေပၚရွိ တပ္ခြဲမ်ားတြင္ အရာရွိမ်ားကမညႊန္ၾကားမီကပင္ ေပၚတာမ်ားသည္ မိမိတုိ႕အတြက္ အကာအကြယ္ယူရန္ က်င္ကေလးမ်ား တူးေနၾကပါျပီ၊ သူတုိ႕တူးေသာက်င္းကေလးမ်ားမွာ လူတကုိယ္လွဲအိပ္လွ်င္ ျမဳပ္ရုံသာနက္သည္။ က်င္းမွာ “ဂ”ပုံ ေကြးေကြးေလးျဖစ္သည္။ ေဘးေစာင္းေကြးေကြးေလးအိပ္ျပီး ဘိန္းရႈရန္ျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္ ေပၚတာတေယာက္ အတက္ၾကမ္းၾကမ္း၊ ၀န္ကလည္းထမ္းလာရ၊ ဘိန္းကလည္းမရႈရ၍ အေမာဆုိ႕ေသဆုံးေၾကာင္း သိရပါသည္။ မိမိတပ္အတြက္ က်ိန္းေက်သြားျပီဟုပင္ နိမိတ္ေကာင္းေကာက္လုိက္ပါသည္။

တပ္ရင္းမွဴးအေနျဖင့္ တညလုံးတေမွးမွ မအိပ္ရပါ။ ေဆးလိပ္မေသာက္ရန္၊ စကားမေျပာရန္၊ ေခ်ာင္းမဆုိးရန္ လုိက္လံၾကပ္မတ္ေနရပါသည္။ မလုိက္နာသူမ်ားကုိ ၾကိမ္လုံးႏွင့္ရုိက္တန္ရုိက္ရသည္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၂ နာရီတြင္ ဗလအဖဲြ႕တုိက္ခုိက္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ တပုိ႕တြဲလဆန္း ၁၀ ရက္ျဖစ္၍ နံနက္တစ္နာရီတြင္ လ၀င္မည္ျဖစ္၍ လမ၀င္မီ ေျမျပင္အေျခအေနကို ေလ့လာထား၍ လ၀င္လွ်င္၀င္ခ်င္း စတင္လႈပ္ရွားရန္အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ တပ္ရင္းမွဴးသည္ ဗလအဖြဲ႕ရန္သူ႕စခန္းအတြင္း၀င္ႏုိင္လွ်င္ ဆက္လုိက္မည့္တာရာတပ္ခြဲ၏ ေရွ႕ဆုံးတပ္စုႏွင့္အတူ ရွိေနသည္။ တပ္ခြဲမွဴးဗုိလ္ၾကီးေက်ာ္ေသာင္း (ယခင္ရွမ္းျပည္နယ္ေကာင္စီအဖြဲ႔၀င္ ဒုဗုိလ္မွဴးၾကီးေကာင္စစ္)က တပ္ရင္းမွဴးရွိေနေသာေနရာသည္ ရန္သူႏွင့္အလြန္နီးကပ္ေနသျဖင့္ တပ္ရင္းမွဴးအားေနာက္သုိ႕ဆုတ္၍ ေနရာယူသင့္ေၾကာင္း တင္ျပပါသည္။

“ဗုိလ္မွဴးနဲ႕ရန္သူ႕ၾကားမွာ ဗလအဖြဲ႕ ၁၀ ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ ရန္သူနဲ႕လဲ ကုိက္၂၀၀ ေလာက္ပဲေ၀းတယ္၊ လက္နက္ငယ္တကမ္းပဲရွိတယ္၊ တုိက္ပြဲျဖစ္လုိ႔ပစ္ခတ္မႈေတြမ်ားလာရင္ ဒီေနရာကမလုံျခံဳဘူး။ ေနာက္ျပီးဗလအဖြဲ႕ ေခ်မႈန္းခံရလုိ႕ ရန္ူအလုံးအရင္းနဲ႕ဆင္းလာရင္ ဒီေနရာက ေရွ႕တန္းအက်ဆုံးေနရာျဖစ္လုိ႕ ဗုိလ္မွဴးဒီေနရာမွာမေနသင့္ဘူး”

ဗုိလ္ၾကီးေက်ာ္ေသာင္း ေစတနာႏွင့္အၾကံျပဳတင္ျပသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံပါ။ ဗလအဖြဲ႕ကုိ ေရွ႕တန္းက်က် ကြပ္ကဲရမည္။ ဗလအဖြဲ႕ရန္သူစခန္းအတြင္းသုိ႕၀င္ႏိုင္လွ်င္ ဆက္လုိက္ရမည့္တပ္စုႏွင့္အတူ ရွိေနသင့္သည္။ သုိ႕ျဖစ္၍ ဗလအဖြဲ႕စတင္လႈပ္ရွားခ်ိန္တြင္ အေျခအေနကုိအနီးကပ္ ေလ့လာလ်က္ရွိသည္။ ဗလအဖြဲ႕ ရန္သူ႕စခန္းရွိရာ ေတာင္ကုန္းေပၚသုိ႕ လူသြားလမ္းအတုိင္း တြားတက္သြားၾကပါသည္။ လူသြားလမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ ၀ါးေညွာင့္မ်ားကုိ ေထာင္ထားသျဖင့္ တပ္ျဖန္႕၍မရ၊ ၀ါးေညွာင့္မ်ားကုိႏႈတ္၍ ျဖည္းျဖည္းတြားတက္ၾကသည္။ ရန္သူသည္လူသတ္မုိင္းမ်ား ေထာင္ထားတတ္ၾကသျဖင့္ ေျမၾကီးကုိလွံစြပ္ျဖင့္ထုိး၍ မုိင္းဗုံးမ်ားကုိရွာရေသးသည္။ ဗုံးႏွစ္လုံးတူးေဖာ္ရရွိသည္။

ဗလအဖြဲ႕ျခံစည္းရိုးကုိခ်ဥ္းကပ္ျပီး ျခံစည္းရုိးကုိျဖဲၾကည့္ၾကသည္။ ျခံစည္ရုိးသည္ခုိင္ခန္႕လွသည္။ ႏွဲ႕၍ပင္မရပါ။ ျခံစည္းရုိးကုိ အနည္းငယ္လႈပ္သည္ႏွင့္ သံဆူးၾကိဳးတြင္ဆြဲထားေသာ ႏုိ႕ဆီခြက္မ်ားအသံျမည္လာသည္။ ဆရာျမင့္ေရႊ တံခါးေပါက္သုိ႕တြားသြားျပီး တံခါးေပါက္ကုိဖြင့္ရန္ ၾကိဳးစားသည္။ တံခါးေပါက္ကုိ ေသာ့အထပ္ထပ္ခ်ည္ထားျပီးေတာ့ ေသာ့ခတ္ထားသည္။ သံၾကိဳးကုိကုိင္ၾကည့္ရာ အသံျမည္သြားသည္။ ထုိစဥ္ တံခါးေပါက္ႏွင့္ကုိက္ ၃၀ ခန္႕သာေ၀းေသာ ဘန္ကာအတြင္းမွရန္သူမ်ားက အတြဲလုိက္စတင္ပစ္ခတ္ပါေတာ့သည္။ ရန္သူသည္ ဗလအဖြဲ႕ျခံစည္းရုိးသုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္ကတည္းက သိေနျပီးျဖစ္၍ အသင့္ျပင္ထားပုံရသည္။ ျခံစည္းရုိးတံခါးေပါက္ကုိ ခ်ည္ထားေသာသံၾကိဳးကုိ ကုိင္လုိက္သည္ႏွင့္တံခါးေပါက္ဆီသုိ႕ အတြဲလုိက္ပစ္ခတ္ၾကသည္။ ဘန္ကာသည္ကုန္းျမင့္ေပၚတြင္ရွိေနျပီး တံခါးေပါက္မွာ အနိမ့္ပုိင္းတြင္ရွိေနသျဖင့္ တံခါးေပါက္ကုိပစ္ခတ္ရာတြင္ စုိက္၍(ႏွိမ့္၍)ပစ္ခတ္ရျခင္းျဖစ္ရာ ပစ္ခတ္မႈထိေရာက္ျခင္းမရွိပါ။ ပစ္ခတ္ေသာက်ည္မ်ားေျမျပင္သုိ႕မေရာက္ပဲ တံခါးေပါက္၏ခါးလည္မွသာ ျဖတ္သြားသျဖင့္၀ပ္ေနေသာ ဗလအဖြဲ႕မ်ားကုိ မထိပါ။ တံခါးေပါက္ကုိခ်ည္ထားေသာ သံၾကိဳးကုိလွမ္းဆြဲေသာ ဆရာျမင့္ေရႊ၏လက္ကုိသာ ထိမွန္သြားခဲ့ပါသည္။

ျခံစည္းရိုးတံခါးေပါက္ႏွင့္အနီးဆုံးဘန္ကာမွ စတင္ပစ္ခတ္သည္ႏွင့္ အျခားဘန္ကာမ်ားမွလည္း ကတုတ္က်င္းမ်ားမွလည္း အဆက္မျပတ္ဒလေဟာ မီးကုန္ယမ္းကုန္ပစ္ခတ္ၾကပါေတာ့သည္။ လက္ပစ္ဗုံးမ်ားကုိလည္း လွိမ့္ခ်ၾကသျဖင့္ တ၀ုန္း၀ုန္းတဒုိင္းဒုိင္းနားကြဲမတတ္ တေတာလုံးတေတာင္လုံး ဟိန္းသြားပါေတာ့သည္။ ေသနတ္ေျပာင္း၀မွထြက္လာေသာ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားမွာ မ်က္စိမ်ားက်ိန္းမတတ္ပင္၊ ရန္သူပစ္ခတ္ေသာက်ည္ဆန္မ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေနရာယူထားေသာ ေနရာသုိ႕မိုးသီးမိုးေပါက္ပမာ က်ေရာကလ်က္ရွိပါသည္။ ေခါင္းေပၚမွသစ္ကုိင္းမ်ားက်ိဳး၍ သစ္ရြက္မ်ားကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကုိယ္ေပၚသုိ႕ေၾကြက်ကုန္ပါသည္။ ဗလအဖြဲ႕မွ ရန္သူကတုတ္က်င္းမ်ားႏွင့္ဘန္ကာမ်ားသုိ႕ လက္ပစ္ဗုံးမ်ား ပစ္သြင္းၾကသည္။ လက္နက္ငယ္မ်ားျဖင့္လည္း ပစ္ခတ္ၾကသည္။

“တပ္ရင္းမွဴး ဆက္လုိက္ရေတာ့မလား”
ဗုိလ္ၾကီးေက်ာ္ေသာင္းက လွမ္းေမးသည္။
“ျခံစည္းရုိးကုိေဖာက္မ၀င္ႏိုင္ရင္ ျခံစည္းရုိးအျပင္မွာပဲ အားလုံးေသကုန္လိမ့္မယ္။ ဗလကုိျပန္ဆုတ္ခုိင္းလုိက္ပါ”

တပ္ရင္းမွဴးမွ ဗလကိုျပန္ဆုတ္ခုိင္းလုိက္သည္။ အငိုက္မရသျဖင့္ ကြန္မန္ဒုိစစ္ဆင္ေရး မေအာင္ျမင္ပါ။ ဗလအဖြဲ႕ စုံစုံညီညီ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ မိမိဘက္မွ ဆရာျမင့္ေရႊလက္တြင္ လက္နက္ငယ္က်ည္ထိမွန္သည္မွအပ ထိခုိက္မႈမရွိပါ။ သုိ႕ေသာ္ မိမိမွလက္ဦးမႈတကြက္ကေတာ့ ဆုံးရႈံးခဲ့ရပါသည္။ အင္အားသုံး၍ ရင္ဆုိင္တိုက္ခုိက္ရန္မွတပါး အျခားနည္းလမ္းမရွိေတာ့ပါ။

http://tyrinonote.wordpress.com(မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)