ကြမ္းလုံသည္ သံလြင္ျမစ္၏ေျမာက္ဘက္ကမ္းတြင္တည္ရွိ၍ လားရိႈး၊ သိႏၷီ၊ နမ္ဆလပ္၊ နာတီး ႏွင့္ ဟိုလီ တို႕မွ လာေသာ ၈၅ မိုင္ရွည္လ်ားသည့္ ကားလမ္းႏွင့္ဆက္မိေအာင္ သံလြင္ျမစ္ ကိုျဖတ္ကူး၍ ၾကိဳးတံတားေဆာက္လုပ္ထားေလ သည္။ ထိုတံတားကို တရုပ္ကၽြမ္းက်င္မႈအကူအညီျဖင့္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလတြင္ စတင္ေဆာက္လုပ္ခဲ့ရာ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ အျပီးသတ္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။
ထိုတံတားေဆာက္လုပ္ရာတြင္ ျမန္မာက က်ပ္ေငြေျခာက္သိန္း၊ တရုပ္က က်ပ္ေငြေျခာက္သန္း ကုန္က်ခံခဲ့ျပီး တရုပ္-ဗမာ ပူးေပါင္းေဆာက္လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ထိုတံတားကို တရုပ္-ဗမာ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားဟု ေခၚတြင္ေလသည္။
၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလထဲတြင္ ဗကပတို႕က ကြမ္းလုံကို ထိုးစစ္ဆင္ျပီး ကြမ္းလုံေျမာက္ဖက္ရွိ ေတာင္ကုန္းမ်ားကို တက္ေရာက္သိမ္းယူၾကရာ ရန္သူတို႕ သံလြင္ျမစ္ကိုျဖတ္ကူးျပီး ေတာင္ဘက္သို႕ဆင္းမလာႏိုင္ေအာင္ ယင္း တရုပ္-ဗမာ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားၾကီးကို ေဖာက္ခြဲပစ္ရေတာ့မည့္ အေျခအေနသို႕ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ေဖာက္ခြဲရန္လည္း အမိန္႕ေပးျပီးျပီ၊ သို႕ရာတြင္ လက္မတင္ကေလးမွာပင္ တပ္မေတာ္ဖက္က ခံစစ္မွ တိုက္စစ္သို႕ ကူးေျပာင္းႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ထိုခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားၾကီးကို ဖ်က္ဆီးျခင္းမျပဳခဲ့ရေတာ့ေပ။
ကြမ္းလုံသည္ အေရွ႕တိုင္းစစ္နယ္ေျမတြင္ စစ္ေရးအရ အခ်က္အခ်ာက်ေသာေနရာေဒသျဖစ္သည္။ ကြမ္းလုံ ေျမာက္ဖက္တြင္ကပ္လ်က္ လြယ္မန္ခါး၊ လြယ္ျမင္ရွမ္း၊ ဟိုက္ကမ္းပါး၊ ပညက္ထန္၊ ေရွာင္တီးလုံ စေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ားသည္ တခုႏွင့္တခုဆက္ကာ ကြမ္းလုံျမိဳ႕မွ အေရွ႕ဘက္သို႕ ဟိုပန္အထိ ကမ္းလမ္းတေလွ်ာက္ကိုမိုး၍ထားၾကသည္။
ထိုေတာင္တန္းကို ရန္သူတို႕ တက္ေရာက္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ အေရွ႕ေျမာက္တိုင္း၏စစ္ေရးအေျခအေနမွာ လုံး၀ေျပာင္းလဲသြားစရာရွိသည္။ သူတို႕သည္ ကြမ္းလုံေျမာက္ဘက္ရွိ ကိုးကန္႕နယ္ႏွင့္ ေတာင္ဘက္ရွိ ၀နယ္မ်ားသာမက ကြမ္းလုံျမိဳ႕နယ္တခုလုံးကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ကာ လြတ္ေျမာက္ေသာနယ္ေျမအျဖစ္ေက်ညာျပီး ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံအစိုးရ ႏွင့္ စင္ျပိဳင္အစိုးရ တည္ေထာင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဗကပတို႕သည္ ကြမ္းလုံရက္ေပါင္း ၄၀ တိုက္ပြဲမျဖစ္ပြားမီကပင္ ကြမ္းလုံနယ္ေျမကို မၾကာခဏလာ၍စမ္းခဲ့ၾကသည္။
သူတို႕သည္ ေရႊလီျမစ္၀ွမ္းတြင္ ေျခကုတ္ရယူဖို႕ရန္ အၾကံမေအာင္ျမင္ဘဲ သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ဘက္သို႕ စစ္ဗ်ဴဟာ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ၾကရသည့္အခါတြင္ ကိုးကန္႕နယ္မွ ေစာ္ဘြားအုပ္ခ်ဳပ္မႈကို မေၾကနပ္ေသာ လူငယ္မ်ားအားစည္းရုံးျပီး ကိုးကန္႕ အေနာက္ျခမ္းကို စတင္၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
သို႕ေသာ္ ဗကပေနာက္သို႕ပါသြားသူမ်ားမွာ ဗကပကိုႏွစ္ႏွစ္ကာကာလိုလား၍မဟုတ္ၾကေခ်။ ေဒသခံတို႕ႏွင့္ မတည့္၍ ပါသြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒသခံမ်ားကား တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ပူးေပါင္းလိုေသာဆႏၵရွိၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လည္း ဗကပတို႕၏ေနာက္သို႕ လိုက္ပါမသြားၾကေသာ လူငယ္မ်ားက ကာကြယ္ေရးမ်ားအျဖစ္ျဖင့္ တပ္မေတာ္ႏွင့္လက္တြဲ ျပီး တာ၀န္ထမ္းရြက္လ်က္ ရွိၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။
ဗကပတို႕သည္ ကြမ္းလုံကိုခ်ိန္ရြယ္ကာ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၂ ရက္ေန႕တြင္ ေျမာက္ဘက္ကဆင္းလာခဲ့ၾက သည္။ ၁၆ ရက္ေန႕တြင္ ကြမ္းလုံေျမာက္ဘက္ရွိ လြယ္မန္ခါးေတာင္ကို စတင္တိုက္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ သားမ်ားက စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခိုင္စြာျဖင့္ ျပန္၍တိုက္ထုတ္လိုက္ၾကသျဖင့္ ရန္သူ ၄၉ ေယာက္က်၍ ၅၁ ေယာက္ထိခိုက္ဒဏ္ရာရျပီး တပ္လန္သြားၾကသည္။
တဖန္ ၾသဂုတ္လ ၁၆ ရက္ေန႕တြင္ နမ္းကြမ္းလုံေခ်ာင္းမွ၀င္၍ ပန္လုံကိုသိမ္းယူခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ တပ္မေတာ္က တပတ္အတြင္း ပန္လုံကိုျပန္၍သိမ္းယူႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။
သူတို႕သည္ မေလွ်ာ့ၾကေသးဘဲ စက္တင္ဘာလထဲတြင္ ဗင္ဟင္း ႏွင့္ ဟိုစြမ္ကို တိုက္ဦးမည္လုပ္ၾကေသးသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕အၾကံကိုသိ၍ တပ္မေတာ္က အလုံးအရင္းျဖင့္ ထိုးစစ္ဆင္ေတာ့မည့္ ဟန္ေဆာင္လိုက္သျဖင့္ ထိုအၾကံကို စြန္႕ျပီးလွ်င္ ကိုးကန္႕အေနာက္ျခမ္းရွိ သူတို႕၏ေျခကုတ္စခန္းသို႕ျပန္၍ဆုတ္သြားၾကေလသည္။
ယင္းသို႕ ဗကပတို႕က လာေရာက္တိုက္ခိုက္ေနၾကျခင္းမွာ ကြမ္းလုံကိုအလုံးအရင္းႏွင့္ တိုက္ခိုက္သိမ္းယူရန္ တပ္မေတာ္၏ အင္အားအေျခအေနကို ေမွ်ာ့ေသြးစမ္းသည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္ဘြယ္ရာ ရွိသည္။ ႏို၀င္ဘာ ၁၃ ရက္ ၁၄ ရက္ ေန႕ ေလာက္တြင္ ၀ ဗကပတပ္ရင္း (၃) ရင္း၊ ျပည္သူ႕စစ္ ၁၂၀၀ ႏွင့္ ေနာ္ဆိုင္းဦးစီးေသာ ဗကပ ၁၈၀၀ တို႕ ေျမာက္ဘက္ မွ ဆင္းလာၾကသည္ဟု တပ္မေတာ္က သတင္းရရွိေလသည္။
ႏို၀င္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႕တြင္ သူတို႕၏တိုက္စစ္စတင္ကာ လြယ္ေတြ ႏွင့္ ရွင္မကန္ သို႕ေရာက္ျပီးေျခကုတ္ယူလိုက္ၾကသည္။ သူတို႕အထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္းပါလာၾကသည္။
ႏို၀င္ဘာ ၂၀ ရက္ ေန႕တြင္ မိုင္တိုင္ ၃၅ ႏွင့္ ၄၀ တို႕အၾကားရွိ တံတားမ်ားကို ေဖာက္ခြဲခ်ိဳးပစ္ၾကသည္။ ထိုေန႕မွာပင္ ကြမ္းလုံေျမာက္ဘက္ရွိ လြယ္မန္ခါးေတာင္ေပၚမွ တပ္မေတာ္တပ္စုတစုရွိရာကို ရန္သူတို႕က ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ၾကေလသည္။
ထိုေန႕နံနက္ ၆ နာရီခြဲေလာက္တြင္ ကာကင္းအဖြဲ႕တဖြဲ႕သည္ ရန္သူရွိရာဘက္မွန္း၍ ထြက္လာရာ ပထမေသာ္ ဗကပတို႕ဘက္မွ အင္အား ၁၅ ေယာက္မွ်သာရွိသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ခဏၾကာေသာ္ သူတို႕အင္အား ၅၀ ျဖစ္လာသည္ကို ေတြ႕ရ၍ ျပန္ဆုတ္ခဲ့ရသည္။ မၾကာမီမွာပင္ ၁၀၀ အထိျဖစ္လာျပီး အေရွ႕ဘက္မွ ေနာက္ထပ္အင္အားျဖည့္ကာ မန္ခါး ေတာင္ကုန္းစခန္း ကိုတိုက္ၾကေလသည္။
ထိုသို႕လြယ္မန္ခါးကို ဗကပ အင္အား ၁၀၀ ေက်ာ္တို႕က ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ေနစဥ္ ထိုေတာင္၏ေျမာက္ဘက္ တြင္ကပ္လ်က္ရွိေသာ လြယ္ျမင္ရွန္းေတာင္ကုန္းမွ ကိုးကန္႕ကာကြယ္ေရး ၈၀ ခန္႕ကို အျခားဗကပတပ္တတပ္က အေရွ႕ ဘက္မွေန၍တိုက္ၾကသျဖင့္ ကာကြယ္ေရးတုိ႕ ဆုတ္ေပးရေလသည္။
ထိုသို႕ကာကြယ္ေရးတုိ႕ကဆုတ္ေပးလိုက္ရသျဖင့္ ဗကပတို႕က လြယ္ျမင္ရွန္းကို သိမ္းလိုက္ၾကျပီး ေတာင္ေပၚ တြင္ ကတုတ္က်င္းမ်ားတူးကာ ထိုမွေန၍ လက္နက္ၾကီးမ်ားျဖင့္ လြယ္မန္ခါးကို တညလုံးပစ္ခတ္ၾကေလသည္။
သူတို႕သည္ ႏို၀င္ဘာ ၂၁ ရက္ နံနက္ ၃ နာရီတြင္ အာရုဏ္တက္တိုက္ပြဲ ဆင္ရန္ျပင္ဆင္ေနၾကစဥ္ မန္ခါး ေတာင္ေပၚရွိ တပ္မေတာ္သားမ်ားက ပစ္ခတ္ၾကသျဖင့္ တိုက္ပြဲမဆင္ႏိုင္ဘဲရွိၾကသည္။
ရန္သူ႕အင္အားမွာ စုစုေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္မွ်ရွိသည္။ သို႕ျဖစ္ရာအင္အားျခင္းမယွဥ္သာသည့္အေလ်ာက္ လြယ္မန္ခါးေတာင္ေပၚရွိ တပ္စုမွဴးက ေတာင္ေအာက္ကတပ္ကို အေပၚသို႕ေခၚယူလိုက္သည္။ ထိုသို႕ေခၚယူလိုက္ျခင္းမွာ စစ္နည္းဗ်ဴဟာအရ မွန္ကန္လွသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗကပတို႕သည္ ေတာင္ေအာက္ကို အလုံးအရင္းႏွင့္ခ်ီတက္လာလ်က္ ရွိၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ေတာင္ေပၚမွေန၍ ပစ္ခတ္ၾကသျဖင့္ ရန္သူတို႕ေတာင္ေအာက္တြင္ ေနရာမယူႏိုင္ၾကဘဲ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ခိုကပ္ေနၾကရေလသည္။
ညဘက္တြင္ လြယ္ျမင္ရွန္းတ၀ိုက္ရွိ ဗကပမ်ားက မန္ခါးစခန္း မရပ္မနား ဒလစပ္ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ၾကသျဖင့္ တပ္စုမွဴးႏွင့္တပ္သား ၂၈ ေယာက္ ညအေမွာင္ထုကို အကာအကြယ္ယူ၍ ဆုတ္ခြာခဲ့ရသည္။ ထိုညမွာပင္ လြယ္မန္ခါး ေတာင္ကုန္းကို ဗကပတို႕သိမ္းယူလိုက္ၾကသည္။ ထို လြယ္မန္ခါးေတာင္တိုက္ပြဲမွာ ၃၇ နာရီၾကာျပီး တပ္မေတာ္ဘက္မွ (၃) ဦးက်၍ (၁၀) ဦး ဒဏ္ရာရခဲ့ၾကကုန္သည္။
လြယ္မန္ခါးကို ဗကပတို႕ရသြားၾကျပီးေနာက္ ႏို၀င္ဘာ ၂၂ ရက္ေန႕ ႏွင့္ ၂၅ ရက္ ရက္ေန႕မ်ားတြင္ အမွတ္ (၁၀၅) ေျချမန္တပ္ရင္းမွ ျပန္၍ရေအာင္ ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ၾကိဳးစားၾကေလသည္။ သို႕ရာတြင္ ဗကပတို႕သည္ လြယ္မန္ခါး ေတာင္ေၾကာတြင္ ေနရာယူထားၾကျပီးျဖစ္သည့္အျပင္ အေပၚစီးမွေန၍ လက္နက္ၾကီးမ်ားႏွင့္ဒလစပ္ ပစ္ခတ္သည့္အတြက္ မိမိတို႕တပ္မ်ားမွာ ေရွ႕သို႕မတိုးႏိုင္ ရွိၾကသည္။ ပထမေန႕က တပ္မေတာ္ဘက္မွ အရာရွိတဦးႏွင့္ တပ္သားေလးေယာက္က်သည္။
ႏို၀င္ဘာ ၂၅ ရက္ ဒုတိယေန႕တြင္ ေတာင္ေပၚရွိဗကပအင္အားမွာ ၄၀၀ မွ ၅၀၀ အထိရွိလာသည္။ ယင္းသို႕ အင္အားျခင္းမမွ်ေသာ္လည္း မိမိတို႕တပ္မ်ားက ဇြဲသတၱိအျပည့္အ၀ျဖင့္ ေတာင္ေပၚ တက္၍တိုက္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ သီတာ (၁) ဟု အမွတ္အသား ျပဳလုပ္ထားေသာစခန္းအထိသာ တက္ေရာက္၍ေျခကုတ္ရယူႏိုင္ခဲ့သည္။ သီတာ (၂) စခန္းသို႕ ဆက္လက္တက္ေရာက္ဖို႕ရန္မွာ ေတာင္ေပၚကလက္နက္ၾကီးမ်ားျဖင့္ မနားတမ္းပစ္ခတ္ၾကသည့္အတြက္ နာရီ ၀က္အတြင္း ဆုတ္ခြာ၍ေပးခဲ့ရသည္။ ထိုေန႕တိုက္ပြဲတြင္ မိမိတို႕ဘက္မွ (၄) ေယာက္က်၍ (၃၄) ေယာက္ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာ ရရွိၾကသည္။
ဗကပတို႕သည္ မန္ခါး၊ လြယ္ျမင္ရွန္း ႏွင့္ ပညက္ထန္ေတာင္ကုန္းမ်ားကိုရရွိထားၾကျပီးေနာက္ အေရွ႕ဘက္ရွိ ေပ ၆၀၀၀ ေက်ာ္ျမင့္ေသာ ေရွာင္တိလင္ေတာင္ကုန္းကို အင္အား ၅၀၀ ခန္႕မွ်ျဖင့္ တိုက္ၾကျပန္သည္။ ထိုေတာင္ကုန္းသည္ ကြမ္းလုံမွ ဟိုပန္ ႏွင့္ စံျပရြာသို႕သြားေသာကားလမ္းမၾကီးတခုလုံးကို စိုးမိုးထားေသာလမ္းျဖစ္၏။ ရန္သူတို႕သည္ တိုက္ပြဲ ကို ႏို၀င္ဘာ ၁၆ ရက္ေန႕ နံနက္ ၅ နာရီတြင္စတင္ကာ ေတာင္ေျခရင္းရွိ ကာကြယ္ေရးမ်ား၏တပ္စခန္းကို ဦးစြာတိုက္ခိုက္သျဖင့္ ကာကြယ္ေရးမ်ားမွာ ထိုေနရာကဆုတ္ခြာေပးခဲ့ရသည္။
ထိုေတာင္ေပၚတြင္ ခမရ (၁၀၅) မွ တပ္စုႏွစ္စုရွိျပီး စံျပရြာတြင္တစုရွိေလသည္။ ဗကပတို႕သည္ ေအာက္ေျခကို သိမ္းျပီးေနာက္ ေတာင္ေပၚရွိတပ္စုႏွစ္စုကိုပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ၾကသည္။
မိမိတို႕တပ္ႏွင့္ရန္သူအင္အားမွာ မမွ်ဘဲရွိရာ ၁၁ နာရီအခ်ိန္ေလာက္တြင္ ေတာင္ေပၚမွဆုတ္ခြာဖို႕ အထက္က အမိန္႕ေရာက္လာေလသည္။ သို႕ျဖစ္၍ရိကၡာမ်ားကိုဖ်က္ဆီးျပီး ဆုတ္ခြာခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသို႕ဆုတ္ခြာရာတြင္ တပ္စုတစု သာလြတ္ျပီး တစုကိုအ၀ိုင္းခံရရာ စံျပရြာဘက္မွဆုတ္ခြာလာေသာတပ္စုႏွင့္ေပါင္းျပီး ခုခံတိုက္ခိုက္ကာ ေနာက္တေန႕ မနက္ နမ့္ဟူးရြာအေရာက္ ဆုတ္ခြာ ခဲ့ရသည္။ ဤတိုက္ပြဲမွာ နံနက္မွညေနအထိ ၁၂ နာရီၾကာျပီး မိမိတို႕ဘက္မွ (၁) ေယာက္က်၍ (၂၄) ေယာက္ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့သည္။
ဗကပတို႕သည္ မန္ခါး၊ လြယ္ျမင္ရွန္း ႏွင့္ ပညက္ထန္၊ ေရွာင္တိလုံ ေတာင္ကုန္းမ်ားကိုရရွိထားၾကျပီျဖစ္ရာ ကြမ္းလုံျမိဳ႕ေနာက္ဘက္တြင္ကပ္လ်က္ရွိသည့္ ဟိုက္ကမ္းပါးကို ရယူဖို႕ရန္သာ လိုေတာ့သည္။ ထိုေတာင္ကုန္းကိုရလိုက္လွ်င္ ကြမ္းလုံျမိဳ႕သည္ အခ်ိန္ပိုင္း နာရီပိုင္းအတြင္း က်ဆုံးဖို႕ရွိေလသည္။
ဤတိုက္ပြဲသည္ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းစစ္ဆင္ေရးကို အဆုံးအျဖတ္ေပးမည့္တိုက္ပြဲပင္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ တကယ္ဆိုေတာ့ ရန္သူတို႕ကဖြင့္၍တိုက္သည့္ စစ္မ်က္ႏွာမွာ ဤေတာင္ကုန္းမ်ား တ၀ိုက္သာလွ်င္မဟုတ္ေခ်။ တိုက္ပြဲၾကီး စတင္သည့္ ႏို၀င္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႕တြင္ မိုင္တိုင္ ၃၅ ႏွင့္ ၄၀ အၾကားရွိတံတားမ်ားကို ခ်ိဳးဖ်က္ကာ စစ္ကူမေရာက္လာႏိုင္ ေအာင္ လုပ္ထားခဲ့ရာ ထိုေနရာကမွစ၍ စံျပရြာအထိတိုင္းထြာသတ္မွတ္လိုက္မည္ဆိုလွ်င္ ရန္သူတို႕ဖြင့္လိုက္သည့္ စစ္မ်က္ႏွာမွာ မိုင္ေပါင္း ၃၀ မွ်ရွည္လ်ားသည္ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ဟိုက္ကမ္းပါးက်သည္ႏွင့္ သိႏၷီအေရွ႕ရွိ ကြမ္းလုံနယ္ေျမတခုလုံးသည္ ဗကပလက္သို႕က်ေရာက္ကာ “လြတ္လပ္ေသာနယ္ေျမ” ျဖစ္သြားႏိုင္ေလသည္။ သို႕ျဖစ္၍ ရန္သူတို႕အဖို႕ ဟိုက္ကမ္းပါးကိုအရယူဖို႕ရန္ အေရးၾကီးသလို တပ္မေတာ္အဖို႕လည္း ထိုေတာင္ကုန္းကိုလက္မလြတ္ရေအာင္ အစြမ္းကုန္ခုခံကာကြယ္ဖို႕ရန္ အေရးၾကီးလွေပသည္။
ႏို၀င္ဘာ ၃၀ ရက္ေန႕တြင္ ဗကပတို႕သည္ ဟိုက္ကမ္းပါးကို တပ္ရင္း ၂ ရင္းျဖင့္ပုံေအာ၍တိုက္ၾကေလသည္။ မိမိတို႕ဘက္ကမူ ကခ်င္ (၃) မွ တပ္စု ၂ စု ႏွင့္ ခမရ (၁၀၅) မွ တပ္စု ၁ စု သာရွိသည္။ ထိုတပ္စုမ်ားကို ခမရ (၁၀၅) မွ ကြပ္ကဲမႈေပးခဲ့သည္။ ခမရ (၁၀၅) မွ တပ္ရင္းမွဳးလည္း ဟိုက္ကမ္းပါးရွိေနသည္။
ဗကပတို႕သည္ ေရွ႕ကတိုက္ျပီး ေဘးကျဖတ္ေတာက္ၾကသည္။ လြယ္မန္ခါး ႏွင့္ ပညက္ထန္မွေန၍လည္း ပစ္ခတ္ကာ အကူေပးၾကသည္။
ဤမွ်ေသာအင္အားျဖင့္ ခုခံတိုက္ခိုက္ခဲ့ရသည္မွာ ခံစစ္တိုက္ခိုက္နည္းအရဆိုလွ်င္ တပ္လုံးျပဳတ္ျပီး ထို ေတာင္ကုန္းေရာျမိဳ႕ပါ ရန္သူ႕လက္သို႕က်ဆင္းသြားစရာရွိေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ရန္သူတို႕သည္ အင္အားမ်ား၍ လက္နက္ သာေစကာမူ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ႏွင့္ဇြဲသတၱိတြင္ ဗမာ့တပ္မေတာ္သားတို႕ကိုမမွီဘဲရွိၾကသည္။ တပ္မေတာ္သားတို႕သည္ ရဲမာန္ဟုန္စစ္ဆင္ေရးဟု အမည္ေပးထားသည့္အတိုင္း ရဲစိတ္ရဲမာန္ ထက္သန္ၾကသည္။ ေျမတလက္မကိုမွ် အႏိုင္မခံအရံႈး မေပးဟူ၍လည္း သႏၷိဌာန္ခ်မွတ္ထားၾကသည္။
ယင္းသို႕လွ်င္အင္အားျခင္းမမွ်ၾကေသာ္လည္း ရန္သူကိုေခ်မႈန္းႏိုင္ရန္ ခံစစ္အေနျဖင့္ မိုင္းခင္းထားၾကသည္။ ရန္သူတို႕က ထိုမိုင္းခင္းကိုျဖတ္ျပီးတက္လာၾကသည္တြင္ မိမိတို႕ဘက္က လက္နက္ၾကီးမ်ားျဖင့္ျပန္၍ပစ္ခတ္ျဖိဳခြင္းကာ တားဆီးၾကရသည္။ သို႕ေသာ္ ဗကပမ်ားသည္ ဇြဲနဘဲျဖင့္ သဲသဲမဲမဲခ်ီတက္ကာ မိုင္းခင္းမ်ားကို အထပ္ထပ္ျဖတ္ေက်ာ္လာ ၾကေလသည္။
တိုက္ပြဲမွာ ညေန ၄ နာရီ မိနစ္ ၂၀ ခန္႕ကစရာ ညအေမွာင္လႊမ္းသည့္တိုင္ေအာင္ အၾကိမ္ၾကိမ္တိုက္ၾကရျပီး ည ၁၁ နာရီခြဲခန္႕တြင္ မိမိတို႕တပ္မ်ားက ေအာက္သို႕ဆုတ္ခြာလာခဲ့ၾကရသည္။
ယင္းသို႕ မိမိတပ္မ်ားကဆုတ္အေပးတြင္ ဟိုက္ကမ္းပါးေတာင္ကုန္းကို ဗကပမ်ားကသိမ္းယူလိုက္ၾကသျဖင့္ ေတာင္ေပၚတြင္ သူတို႕ခ်ည္းရွိေနေတာ့မွ ကြမ္းလုံတဖက္ကမ္းရွိ မိမိတို႕၏တပ္မ်ားက ရွိသမွ်လက္နက္ၾကီးမ်ားျဖင့္ ေတာင္ေပၚရွိရန္သူမ်ားကို ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ၾကရေလေတာ့သည္။
ဗကပတို႕သည္ အင္အားၾကီးမားစြာျဖင့္ ထိုဟိုက္ကမ္းပါးေတာင္ကုန္းကို သိမ္းယူရန္တက္ေရာက္ခဲ့ၾကေသာ္ လည္း လမ္းတိုင္းတြင္ဗုံးျမွဳပ္ထားေသာမိုင္းခင္းမ်ားကို အထပ္ထပ္ျဖတ္ေက်ာ္လာရသည့္ အတြက္ ဟိုက္ကမ္းပါး ေတာင္ကုန္းေပၚေရာက္သည့္အခါ အင္အား ၄၀၀ မွ်သာက်န္ရွိေတာ့၏။ (လမ္းတြင္ျမွဳပ္ထားေသာမိုင္းဗုံးမ်ားမွာ အလုံး ၁၅၀ ရွိရာ ၁၄၈ လုံးေပါက္ကြဲခဲ့ေလသည္။)
ဗကပတို႕သည္ တပ္မေတာ္က လက္နက္ၾကီးမ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ဟိုက္ကမ္းပါးေတာင္ကုန္းကို နာရီ၀က္မွ် သာ သိမ္းယူထားႏိုင္ခဲ့ျပီး သူတို႕၏အေလာင္းမ်ားကို ေကာက္ယူကာ ျပန္လည္ဆုတ္ခြာေျပးၾကရေလသည္။ ခ်က္ျခင္းပင္ ခမရ (၁၀၅) မွ တပ္စုႏွစ္စု ႏွင့္ ကခ်င္ (၃) မွတပ္စုတို႕က ထိုေတာင္ကုန္းကို သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ ျပန္၍သိမ္းယူ လိုက္ၾကသည္။
ထိုတိုက္ပြဲမွာ ၈ နာရီမွ်ၾကာျပီး အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းတြင္ တပ္မေတာ္ကရင္ဆိုင္ရေသာတိုက္ပြဲမ်ားအနက္ အျပင္းထန္ဆုံးျဖစ္ေလသည္။ စစ္သမိုင္းတြင္လည္း ေမာ္ကြန္းတင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ေအာင္ပြဲရတိုက္ပြဲ လည္းျဖစ္သည္။
ဤတိုက္ပြဲတြင္ မိမိတို႕ဖက္မွ (၃) ေယာက္ က်ဆုံးျပီး (၁၁) ေယာက္ ဒဏ္ရာရျပီး (၁) ေယာက္ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ သည္။ ရန္သူတို႕ဖက္ကမူ အက်အဆုံးအမ်ားဆုံးျဖစ္ေသာတိုက္ပြဲျဖစ္ေလသည္။ ဗကပတို႕သည္ သူတို႕ဖက္က အက် အဆုံးကို မသိရေအာင္ေျခရာေဖ်ာက္ေလ့ရွိသည့္အတိုင္း သူတို႕အေလာင္းမ်ား၊ ေျချပတ္လက္ျပတ္အပိုင္းအစမ်ားကို ဂုံနီအိတ္မ်ားတြင္ထည့္၍ ယူသြား ၾကေၾကာင္းျဖင့္ ထမ္းပိုးေပးလိုက္ၾကသူမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္အရ သိရွိရေပသည္။ ယင္းသို႕ ေဖ်ာက္ဖ်က္သည့္တိုင္ေအာင္ မသယ္ႏိုင္၍ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အေလာင္း (၇) ေလာင္းကိုေတြ႕ရေသးသည္။
ဒီဇင္ဘာ ၅ ရက္ေန႕တြင္ ဗကပတို႕က ထိုေတာင္ကုန္းကို ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ၾကေသး၏။ သို႕ေသာ္သူတို႕လာ ေရာက္တိုက္သမွ်တို႕ကို မိမိတို႕ကတြန္းလွန္ပစ္လိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႕ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ရျခင္းမွာ တပ္မေတာ္၏ စြမ္းရည္တခုတည္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ကြမ္းလုံျမိဳ႕ေပၚရွိ လုပ္သားျပည္သူတို႕ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ေက်းရြာမ်ားမွဦးၾကီးတို႕၏ ကူညီအားေပး လက္တြဲမႈတို႕ေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
သည့္ေနာက္တြင္တိုက္ပြဲ ၂ ပြဲ ၃ ပြဲ ဆက္၍ျဖစ္ေသးကာ ဒီဇင္ဘာ ၂၈ ရက္ေန႕တြင္ ဗကပတို႕သည္ ကြမ္းလုံ နယ္ေျမမွ ဆုတ္ခြာသြားၾကရေလေတာ့သည္။
ဤ ကြမ္းလုံရက္ေပါင္း ၄၀ တိုက္ပြဲတြင္ ရန္သူတို႕သည္နလံမထူႏိုင္ေအာင္ အေရးနိမ့္သြားၾကကာ ရရွိခဲ့ေသာ “ဒဏ္ရာမ်ားကို လွ်ာျဖင့္လ်က္ရင္း” ၾကိတ္မႏိုင္ခဲမရျဖစ္ေနၾကေလသည္။
http://tyrinonote.wordpress.com(မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)
No comments:
Post a Comment