အရာရွိေပါက္စကၽြန္ေတာ့စစ္သားဘ၀အေတြ႕အၾကံဳအပိုင္း(၄)

ညီေလးမနက္ျဖန္ ပြိဳင့္(........)ကို.ရိကၡာပံုတဲ့ေထာက္ပို႕ယာဥ္တန္းလံုျခံဳေရးလိုက္ရမယ္.”              စစ္ေၾကာင္းမွဴးရဲ႕ ႏွဳတ္မိန္႕ရတာနဲ႕မနက္ျဖန္ သြားရမည့္ရည္မွန္းခ်က္ကို ေျမပံုကို ၾကည့္၇င္းခဲေၾကာင္းေလးနဲ႕ဆြဲၾကည့္ေတာ့.ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လက္ရွိရိကၡာပံုထားတဲ့ အိုင္၀ိုင္း စခန္းနဲ႕ကသိပ္မေ၀းဘူး ဆိုေပမဲ့ ပြိဳင့္( …)ကေတာ္ေတာ္ျမင့္ေတာ့ ခရီးေတာ့ၾကံ့ၾကာႏိုင္မယ္                                    ေန႕ျခင္းျပန္ေရာက္ဖို႕လဲ မျဖစ္ႏို္င္တာေၾကာင့္ ဟိုမွညအိပ္ရမယ္ ဆိုတာတြက္ရင္း.ကၽြန္ေတာ္တို႕      မနက္ျဖန္ထြက္ဖို႕ျပင္ဆင္ခိုင္းရတယ္။ အားလံုးျပင္ဆင္ျပီးအိပ္မလို႕လုပ္ေတာ့ တ၀ီ၀ီနဲ႕အုပ္စုလိုက္တဲထဲကို၀င္လာတဲ့ ျခင္အုပ္ၾကီးကိုၾကည့္ျပီးေတာ္ေတာ္ေလး    စိတ္ညစ္သြားတယ္ ဒါေပမဲ့လဲမအိပ္လို႕ကမျဖစ္ဘူးကိုး မနက္ကိုေစာေစာထျပီး ကားေပၚတင္ရမဲ့ရိကၡာေတြတင္     ဖို႕ကရွိ  ေသးတယ္ေလ။ဒါနဲ႕တဲေဘးမွာေပါက္ေနတဲ့ ဇီးပင္ၾကီးေအာက္ကသစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးေတြ ကိုဓါတ္မီး မိန္မိန္ေလးနဲ႕လိုက္ရွာျပီး တဲေဘးကကြပ္ျပစ္နားမွာ မီးေလးေမြးသစ္ရြက္စိမ္းေလးအုပ္လုိက္ေတာ့မွ တဲ ထဲကုိမီးခိုးလံုးကလိမ့္၀င္လာေတာ့တယ္။ဒီေတာ့မွပဲ.ျခင္ကိုက္တဲ့ဒါဏ္ကနဲနဲသက္သာသြားေပမဲ့ မီးခုိးရူျပီး အိပ္လိုက္ရတယ္။မီးခုိးရူတာက.ဘာပဲေျပာေျပာျခင္ကိုက္တာထက္ေတာ့အိပ္ေပ်ာ္နုိင္ေသးတယ္ေလ။     

           ဒီလုိနဲ႕မနက္မိုးလင္းေတာ့ ေထာက္ပို႕တပ္ကဆရာၾကီး(  …)အဖြဲ႕ကရိကၡာေတြေတာ္ေတာ္တန္တန္ တင္ျပီးေနျပီ ။ခနေလာက္ေနေတာ့ စစ္ေၾကာင္းမွဴးလဲ နုိးလာျပီး.

           “ ညီေလး ကိုတုိ႕ ၁၀း၀၀မွာစလုပ္မယ္” 

ဒါနဲ႕ယာဥ္တန္းမွာ ပိြဳင့္ယာဥ္ ေနာက္ပိတ္လိုက္မဲ့ယာဥ္ ကိုသတ္မွတ္ တပ္စုလိုက္ေနရာယူျပီး    နံက္ ၁၀း၀၀ တိတိမွာကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေထာက္ပို႕ယာဥ္တန္း အုိင္၀ိုင္းမဆုတ္တမ္းခံစစ္စခန္းမွ စထြက္ လာၾကတယ္ စခန္းကစထြက္ျပီးမိနစ္ ၂၀ေလာက္မွာပဲ ေတာင္ေၾကာကျဖတ္ဆင္းလာတဲ့စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခုက..ကား  လမ္းမကိုျဖတ္ျပီး ဟိုးလွ်ိဳေအာက္ထဲစီးက်ေနတယ္။စမ္းေခ်ာင္းကိုနဲနဲေက်ာ္တာနဲ႕ ခပ္ေစာက္ေစာက္ကုန္း ကမူေလးတစ္ခုရွိတယ္။ပြိဳင့္ကားကလဲစမ္းေခ်ာင္းေလးက ေသးတယ္ဆိုျပီးျဖတ္အတက္.ကားဘီးမွာကပ္ ပါလာတဲ့ေရနဲ႕ စိုစိစိျဖစ္ေနတဲ့ေျမေၾကာင့္ ခုနက.ကုန္းကိုမတက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ကားကမီးခိုးေတြသာအူတက္ လာတယ္.ဘီးက ေျမမွာရစ္ေနတယ္။ဒါကေတာ့ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္လိုျဖစ္ေနတယ္။တခါတေလမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရည္မွန္းထားတဲ့ေနရာကိုရည္မွန္းထားတဲ့အခ်ိန္မွာမေရာက္နုိင္တာဒီလိုမထင္မွတ္ထားတဲ့အခက္အခက္ခဲမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ျဖစ္ တယ္။ဒါနဲ႕ကားအားလံုးျဖတ္ေက်ာ္နုိင္ဖို႕အတြက္ ေတာင္ေဘးကေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ကား ဘီးလမ္းေၾကာင္းမွာဖုိ႕ ၀ါးေတြခြဲျပီးကပ္ရပ္(၀ါးကပ္ရက္)ရင္း.ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ေပးလိုက္ရတယ္။အားလံုးျပီးေတာ့၁နာရီေလာက္ ေတာ့အခ်ိန္ေပးလိုက္ရတယ္.အားလံုးလဲပင္ပန္းကုန္ပီ စမ္းေခ်ာင္းေလးကလဲနီး ၁၁း၀၀ကလဲထိုးျပီးဆုိေတာ့  ေရွ႕နားနဲနဲတိုးေမာင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ထမင္းစားဖုိ႕လုပ္ၾကတယ္။အားလံုးစားေသာက္ျပီးေတာ့ ခါတိုင္းလို စားျပီးျပန္ခ်က္မလုပ္ေတာ့ဘူး ခုရိကၡာသြားပံုရမဲ့ေနရာေရာက္မွပဲလုပ္ၾကမယ္ဆိုျပီးကၽြန္ေတာ္တုိ႕ျပန္ထြက္ လာလိုက္တာ ပိြင့္( )ကုန္းရဲ႕ေတာင္ေျခရင္းနားမွာကားစက္အင္ဂ်င္ကအရမ္းပူလာလို႕ ေရေလာင္း ေရလဲ  လုပ္ရင္း.နာရီ၀က္ေလာက္စက္ကိုအနားေပးလုိက္တယ္ ။ေတာင္ကအရမ္းျမင့္ေတာ့ ကားကိုနားနားျပီးတက္ ရင္းနဲ႕မိုးခ်ဳပ္ခါနီးမွ ေတာင္ထိပ္စခန္းကိုေရာက္တယ္။အားလံုးရိကၡာေတြကိုညတြင္းခ်င္းျပီးသေလာက္   ခိ်န္ျပီး ပိြဳင့္() စခန္းမွဴးကိုအပ္ ညဥ္႕နက္သြားတာေၾကာင့္က်န္တာေတြကိုမနက္မွဆက္ခ်ိန္ဖို႕ခ်န္ထား  ရင္း အဲ့ဒီညကစခန္းမွဴးအကိုၾကီးရဲ့ေက်းဇူးနဲ႕ ေမ်ာက္သားေတြေကာ ျဖဴသားေတြကိုကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွမစား ဖူးတဲ့ဟင္းလ်ာေတြနဲ႕ေလြးလိုက္ရတယ္။ပိြဳင့္( )ရဲ့ေတာင္ဖက္စူးစူကၽြန္ေတာ္တို႕ယာဥ္တမ္းတက္ လာတဲ့ကားလမ္းေဘးကေတာင္ထိပ္မွာေရွ႕တန္းအေျမာက္တပ္စခန္းကိုခပ္ေရးေရးေလးလွမ္းျမင္ရတယ္။အေရွ႕ဖက္စူးစူးမွာေတာ့ ထိုင္းေရွ႕တန္းစခန္းတစ္ခုထိုင္းအလံလြင့္ထူထားတာေတြ႕ရတယ္။ထုိင္းစခန္းရဲ့ေရွ႕မွာ ေျပာင္းေျပာင္လက္လက္၀ိုင္း၀ုိင္းကြင္းျပင္တစ္ခုကိုေတြ႕ရတယ္.ေမးၾကည့္ေတာ့ ရဟတ္ယာဥ္ကြင္းတဲ့။သူတုိ႕ရဲေဘာ္ေတြကိုတစ္ပတ္တစ္ခါ ရိကၡာလာခ်ေပးပါသတဲ့။ေတာင္ေဘးၾကည့္လိုက္ ေတာ့လဲ.ကားလမ္းမွျဖဴးေနတယ္။စခန္းအေပၚကိုသူတုိ႕သံုးဖို႕ ေရကို ေတာင္ေအာက္ကေနေရစုပ္စက္နဲ႕ တင္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ့တို႕ ရဲေဘာ္ေလးေတြနဲ႕ရုိးရိုးေလးယွဥ္ၾကည့္မိပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္  ရဲ႕ရဲေဘာ္မ်ား ေရေသာက္ရန္သံုးရန္အတြက္ ေရကိုေပေပါင္းေထာင္ခ်ီရွိတဲ့ေတာင္ေအာက္ဆင္းျပီး၀ါးဆစ္ဗူး နဲ႕ေရခပ္ပါတယ္။ရိကၡာအတြက္ ေမ်ာက္ပစ္တယ္ ျဖဴးတို႕.ေတာေၾကာင္တုိ႕ ေတာၾကက္တုိ႕ေထာင္ဖမ္းပါ  တယ္။ရိကၡာဆန္အတြက္မိုးတြင္းမွာ ကားမတက္ႏိုင္လို႕ အရာရွိကအစ ေက်ာေပၚတင္ျပီး ရိကၡာပံုပါတယ္။

ဒီထက္ေကာင္းမြန္ေသာအ၀တ္အစားမ်ားအားသူတို႕လိုခ်င္ေနေပလိမ့္မည္ သုိ႕ေသာ္သူတို႕ေတာင္းေနလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။

သူတို႕ေရွ႕တန္းကိုဒီလိုေလးသြားခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္။

ဒီလို၀တ္စံုေလးနဲ႕ေနခ်င္ေပလိမ့္မည္။

 ေပေပါင္းေထာင္ခ်ီရွိတဲ့ဒီလိုေတာင္မ်ိဳးကိုဘာမွမပါပဲနဲ႕တက္ရင္ေတာင္ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ.ေတာင္ေပၚ တက္ဖူးသူတုိင္းသိႏိုင္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕မ်က္နွာမွာ ေခၽြးမ်ားရြဲလို႕ေပ်ာ္ရြင္ေနတဲ့ပံု ကိုစာဖတ္သူမ်ားျမင္ေစခ်င္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ အခြင့္အေရးမ်ားအား..မသိရ်္မဟုတ္ပါ။နားမလည္ ရ်္မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို စစ္ေခြးလို႕ေျပာသူမ်ား အားလဲကၽြန္ေတာ္ ခုခံမေျပာလိုပါ။ဒါေပမဲ့ အနည္းငယ္ေတာ့ဒီလိုစကားလံုးမ်ိဳးေတြဖတ္ရၾကားရတုိင္းကၽြန္ေတာ့ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္နာက်ဥ္ခံစားရပါ တယ္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ဒဏ္ရမ်ားခ်ျပရင္းသနားခံေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ဒီလိုစကားလံုးမ်ားအားသံုးသူမ်ားအားသိေစခ်င္ယံုေလးပါ။

 ဒီလိုနဲ႕မနက္ရိကၡာေတြခ်ိန္ ပြိဳင့္( )စခန္းမွဴးကိုအပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕စစ္ေၾကာင္းအိုင္၀ိုင္း စခန္းသို႕တစ္ေက်ာ့ျပန္ ေရာက္လာခဲ့သည္။(ဆက္ရန္) 

(ဆလိုင္း မာန္အြမ္)၁၃း၄၅ pm

DKBA သို႔ သိမ္းယူထားေသာ လက္နက္မ်ား အစိုးရမွတဆင့္ ျပန္လည္ အပ္ႏွံလိုက္ျပီ

ယခင္ ရက္သတၱပတ္က ျဖစ္ပြါးေသာ ျမိဳင္ႀကီးငူေဒသ အေျခစိုက္ BGF တပ္ရင္းတစ္ခုသည္ DKBA မွ လက္နက္မ်ား သိမ္းယူမွဴေၾကာင့္ အစိုးရ ႏွင့္ ခ်ဴပ္ဆိုထားေသာ အပစ္အခတ္ရပ္ဆဲေရး

စာခ်ဴပ္အေပၚ သံသယ ဝင္လာျပီး ၄င္းတို႔ ဘက္က ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္း DKBA မွ ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။

ယခု အခါ အစိုးရ၏  ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးကို တကယ္လက္ေတြ႔ ေဖာ္ေဆာင္ ေနေသာ ေစတနာျဖင့္

ၾကီးထြားလာမည့္ ထိုျပႆနာအား ၾကားဝင္ေစ့စပ္ျပီး လက္နက္မ်ား ျပန္လည္ေပးျခင္းျဖင့္ DKBA အား
အစိုးရသည္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို တကယ္လိုလားေနေၾကာင္း သက္ေသ ျပသလိုက္ျပီ ျဖစ္ပါတယ္။

နယ္ျခားေစာင့္တပ္မ်ားႏွင့္ DKBA တပ္မ်ား အၾကားျဖစ္ပြါးေသာ လက္နက္သိမ္းယူမွဴ ကိစၥရပ္အား

ယခုအခါ အစိုးရ ၾကားဝင္ေစ့စပ္မွဴႏွင့္ BGF မွ သိမ္းယူထားေသာ DKBA ၏ လက္နက္ ၃၂ လက္ကို

ေသာၾကာေန႔ မြန္းလႊဲပိုင္းက ျပန္လည္ ေပးအပ္လိုက္ျပီ ျဖစ္ပါတယ္။

ထို႔ေၾကာင့္ DKBA အေနျဖင့္ ခ်ဴပ္ဆိုထားေသာ စာခ်ဴပ္အား အသက္ဝင္ေနေသးတယ္ ဟူေသာ အေျပာျဖင့္သာ မဟုတ္ပဲ ယခင္ရက္သတၱပတ္က စာခ်ဴပ္ကို ဖ်က္သိမ္း

သည္ဟု ေၾကျငာစဥ္ကလို ျပန္လည္ ေၾကျငာေပးလွ်င္ ပိုေကာင္းမြန္မည္ဟု ထင္မိပါသည္။

အစိုးရ၏ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရး အစီအစဥ္အတိုင္းေဖာ္ေဆာင္ရာတြင္ KIA ႏွင့္ အျပီးသတ္အထိ ညိွႏိွူင္း

ရန္ က်န္ရွိေနပါေသးသည္။

ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းမွဴ မရွိျခင္းသည္ ေရွ႔ဆက္ရမည့္လမ္းအတြက္ ၾကီးမားေသာ ခလုတ္ကန္သင္း ျဖစ္သည္

ကို အားလံုး သိရွိလင့္ေပေသာ္ျငားလည္း  ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဟူေသာ စကားရပ္ေအာက္သို့ အဘယ့္ေၾကာင့္ အ

လံုးစံု ဝင္ေရာက္ရန္ ေရွာင္ဖယ္ေနၾကပါသနည္း။တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္မ်ားအၾကား စြဲမွတ္ေနေသာ

ဗမာ ဆန္႔က်င္ေရး ဗမာ မုန္းတီးေရး သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ယခုအခ်ိန္ထိ လက္စြဲထားပါေသးသနည္း။

တိုင္းရင္းသား ဟူေသာ စကားရပ္တြင္ ဗမာသည္လည္း တိုင္းရင္းသား ပင္ျဖစ္သည္။မိမိတို႔သည္ ညီအကိုခ်င္း

ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ေနၾကပါသည္။ထိုသို႔တိုက္ခိုက္မွဴ ေနာက္ဝယ္တြင္ မည္သူမ်ား အျမတ္ရရွိေနပါသနည္း။

ထိုအခ်င္းအရာကို တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္မ်ား ပိုမိုသိရွိပါသည္။

တိုင္းရင္းသားမ်ား အျမန္ဆံုး ျငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိေစလိုပါသည္။ပူးေပါင္းေဆာင္ရႊက္ၾကေစလိုပါသည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ကိုယ္တြင္းမွ ေသြးမ်ားသည္ ညီအကိုခ်င္း ျဖန္းပက္ရန္ ေဖာက္ထုတ္ရန္ မဟုတ္ေစလိုပါ

ထိုေသြးမ်ားျဖင့္ အနာဂတ္ျပည္ပရန္တံတိုင္းမ်ားကို ခိုင္မာေစရန္ သြန္းေလာင္းေစခ်င္ပါသည္.

ကြ်န္ုပ္တို႔ ညီအကိုခ်င္း မတည္႔မွဴေၾကာင့္ က်ခဲ့ေသာေသြးမ်ား က်ဆံုးခဲ့ေသာ ႏွစ္ဘက္ စစ္သည္မ်ား၏ 

 ခနၶာကိုယ္မွ ျဖစ္ေသာ ေျမၾသဇာမ်ားကို အနာဂတ္ နိုင္ငံေတာ္အတြက္ အသံုးဝင္ေသာ ေကာက္ပင္သီးႏွံ

မ်ားျဖင့္ ၾကြယ္ဝေစလိုပါသည္။

ညီအကိုမ်ား ညီညႊတ္စြာျဖင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဟူေသာ အရိပ္ေအာက္သို႔ အားလံုး လက္တြဲညီစြာ ေရာက္ရွိေစလိုေၾကာင္း ပန္ၾကားအပ္ပါသည္။

ေမာင္ေက်ာက္ခဲအဖြဲ႔ ဝိုင္းေတာ္သားမ်ား 

http://www.mgkyautkhae.com/  မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ကမၻာ့အႀကီးဆံုး Cobra Gold စစ္ေရးေလ့က်င့္မႈ

      Cobra Gold စစ္ေရး ေလ့က်င့္မွဳသည္၊ ႏွစ္စဥ္ က်င္းပလာခဲ့ရာ ယခုႏွစ္တြင္ (၇)ႏိုင္ငံ အထိ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ယခု ေလ့က်င့္မွဳတြင္ အင္အား တေသာင္းေက်ာ္ျဖင့္ Cobra Gold အမည္ရ Military Exercise ကို ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ေဖေဖာ္ ဝါရီ ၁၀ ရက္ေန႔က စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္။ ယင္းစစ္ေရး ေလ့က်င့္မွဳတြင္ အေမရိကန္ ဦးေဆာင္ျပီး ေတာင္ကိုရီးယား၊ ထိုင္း၊ ဂ်ပန္၊ စကၤာပူ၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ မေလးရွား စသည့္ ႏိုင္ငံတို႔ ပါဝင္ လာခဲ့သည္ဟု AFP ကဆိုပါသည္။ ယင္းစစ္ေရးျပ ေလ့က်င့္မွဳတြင္ အေမရိကန္ စစ္သား ၉၀၀၀ ႏွင့္ ထိုင္း၊ စကၤာပူ၊ ဂ်ပန္၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ မေလးရွား၊ ေတာင္ကိုရီးယား တို႔မွ စစ္သားေပါင္း ၃၆၀၀ ေက်ာ္ ဝင္ခဲ့သည္။ ယင္းစစ္ေရး ေလ့က်င့္မွဳ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေတာင္တရုတ္ ပင္လယ္ေကြ႔ ႏွင့္ အနီးအနား ေဒသမ်ား၌ တရုတ္တို႔၏ စစ္ၾသဇာႀကီးမားလာမွဳကို ထိမ္းညွိေသာ အားျဖင့္ အေမရိကန္ ဦးေဆာင္သည့္ အင္အားျပသေသာ ေလ့က်င့္မွဳ တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။

Cobra_02ဤႏွစ္စစ္ေရး ေလ့က်င့္မွဳကို ယခင္ႏွစ္မ်ားလို စစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ပါ၀င္ခဲ့သလို အေမရိကန္ မရိမ္းတပ္သားမ်ားတို႔၏ အသားစိမ္းငါးစိမ္း (အစားအေသာက္ၾကမ္း) မ်ား စားေသာက္ျခင္း Training ကိုလည္း သရုပ္ျပသင္ၾကားေလ့က်င့္ ခဲ့သည္ ဟုဆိုပါသည္။ အေရွ႔ေတာင္ အာရွ၏ Cobra Gold စစ္ေရး ေလ့က်င့္မွဳသည္၊ အထူးသျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ က်င္းပသည့္အခါ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္းႏွင့္ အေရွ႔ပိုင္းရွိ နယ္စပ္မ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ေသာ ေနရာတို႔၌လည္း ေလ့က်င့္ ခဲ့ဘူးပါသည္။ ဤအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ျမန္မာ အစိုးရ တပ္ဖြဲ႔မ်ားကိုလည္း တပ္လွန္႔ထားေလ့ ရွိေသာ္လည္း ဤႏွစ္တြင္ တပ္လွန္႔ထားမွဳမရွိဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေရး အဆင့္သာ ရွိသည္ဟု ျမန္မာ စစ္ေရး အကဲခတ္မ်ားက ဆိုပါသည္။ Cobra_04

         အာရွ ပစိတ္ဖိတ္ ႏွင့္ ေတာင္တရုတ္ ပင္လယ္ေဒသ၌ တရုတ္တို႔၏ စစ္အင္အား ၾကီးမားလာျခင္းအေပၚ အင္အားျပသည့္ အေနျဖင့္ ေလ့က်င့္ျပဳလုပ္ေသာ အေမရိကန္မွ ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္သည့္ ပထမဦးဆံုး စစ္ေရးျပ ေလ့က်င့္မွဳျဖစ္ျပီး ႏွစ္စဥ္ က်င္းပသြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ေရႊဟသၤာ By Ref:AFP
သဘာ၀ေျမမွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ 

ႏွလံုးသားလွတဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သား ရဲေဘာ္ ေဇာ္ေဇာ္

မွတ္မွတ္ရရေလးေပါ ့။ စုမွဴးသင္တန္းက ဆင္းေတာ ့ တပ္ကို အျပန္ ရန္ကုန္မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ ့တာေလးပါ….။အဲ ့ေနက က်ေနာ္ အိမ္(၁)ရက္၀င္ေနလို ့ တပ္ကို ျပန္ဖို ့ရာနည္းနည္း ေနာက္က်တာပါဆိုတာ (ပိုင္အိုနီးယား)မွာ ကားခဏရပ္တဲ ့ အခ်ိန္ တပ္ရင္းမွဴး အဘ ကို ဖုန္းနဲ ့ သတင္းပို ့ေတာ ့ အရာရွိလူပ်ိဴေဆာင္က ထမင္းခ်က္ ေဇာ္ေဇာ္ ခြင္ ့ျပန္တာ ျပန္မေ၇ာက္ေသးလို ့ စိတ္ပူလို ့ ရန္ကုန္မွာ ၀င္ႀကည္ ့ခဲ ့ပါဦးဆိုတဲ ့ နွုတ္မိန္ ့ကို ရရွိခ်ိန္ေပါ ့…။

ေဇာ္ေဇာ္အိပ္ကိုသြားမယ္ဆိုျပီး ရန္ကုန္ ကားကြင္းမွာ ဆင္းတယ္ဆိုရံုေလး လူတစ္ေယာက္ကို လူအုပ္ေတြ၀ိုင္းရိုက္လို ့ေပါ ့ …။ရန္ကုန္ကို ကားဆိုက္ခ်ိန္က ေစာလြန္းတယ္ေလ ။ေမွာင္ရီပ်ပ် ဆိုေတာ ့ ဘာအတြက္ရယ္ေႀကာင္ ့ ၊ဘယ္သူကုိ ရိုက္ေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ မသိဘူး။တခုခုဆိုတဲ ့ စိတ္နဲ ့ မဆိုင္သလို ခဏပဲလွည္ ့ႀကည္ ့လိုက္မိတယ္ ။ဒါေပမဲ ့ လူလံုးလည္း မကြဲပါဘူးေလ။ေအာက္က တေယာက္ကေတာ ့ ဘာမွ ကို ျပန္မလုပ္နိင္ရွာဘူး..။ေနာက္ေတာ ့ အားရေက်နပ္ဟန္နဲ ့ အဲလူတစုက ထိုးနွက္ကန္ေက်ာက္အျပီး ထြက္သြားေတာ ့ ထိုးခံရတဲ ့သူက ေခြေခြေလး ထေတာင္မထနိုင္ရွာဘူး။မိုးကလည္းေဖ်ာက္ေတာက္ေတာက္နဲ ့ ေလ။မိုးေရထဲက သူ ့ကို ဘယ္သူမွ ထူေပးဖို ့စိတ္ကူးမရွိႀကဘူး။ရန္ကုန္ျမိဳ ့ႀကီးျပႀကီး က လူေတြ အဲလိုစိတ္နဲ ့လားလို ့ေတာင္ သူေတြးထင္ေနမိတယ္။ဒါေပမဲ ့ သူကလည္း ဆိုးေပေနလို ့လား ေပါ ့လိုလည္း ျပန္ေတြးမိျပန္တယ္။ကားသမားေတြရဲ ့ေရွာင္ကြင္းေမာင္းနွင္သံႀကားမွာ ဆဲဆိုသံေတြကလည္း ညံလို ့ေပါ ့…။
*************************************************************
သြားထူမယ္လုပ္ေတာ ့ ထိုးခံရတဲ ့သူက သူဟာသူထေနတယ္ …။အမူးသမားဆိုလည္း ခက္ေခ်ရဲ ့။သူ ့အေတြးပင္ မဆံုးလိုက္..။ထိုးခံရတဲ ့သူက တျခားဘက္ကို ေျပးထြက္သြားတာ ကို ေတြ ့ျမင္လိုက္ရတယ္။ေအာ္ ဘာမွေတာ ့ မဆိုင္ စိတ္ထဲမွာေတာ ့ ဘာေႀကာင္ ့ျဖစ္ရတာလဲ ဆိုတာ ေတြးေနမိတယ္ ။လူကလည္း ခက္သားလား။မသိခ်င္နဲ ့ဆိုရင္ သိခ်င္ျပန္ေ၇ာေလ…။ရန္ကုန္မွာလည္း အမ်ိဳး မရွိတာ မို ့ ကားကြင္းထဲက တည္းခိုးခန္းမွာပဲ သူအိပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ကားေပၚမွာ အိပ္ရတာ က ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပ။ေမာ္လျမိဳင္ ကို ကူးဖို ့က ကားက ညေနမွ ၇ွိမွာဆုိေတာ ့ ေန ့တပိုင္းေတာ ့ ေကာင္းေကာင္း နားလို ့ရေသးသည္။
ေဘးနားက ေရႊမိုး တည္းခိုးခန္းမွာ ခဏ၀င္တည္းသည္။မနက္ (၁၀)နာ၇ီေလာက္မွ သူျပန္နိုးျဖစ္သည္။မနက္ေ၇ာက္ေတာ ့ ေအာက္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ မနက္စာစားဖို ့ သူသြားေတာ ့ မိုးလင္းတုန္းက အထိုးခံရသည္ သူကိုျပန္ေတြ ့သည္။ေသခ်ာတာေပါ ့ သူ ့ရဲေဘာ္ ။ေဇာ္ေဇာ္မွ ေဇာ္ေဇာ္။

********************************

လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေထာင္ ့နားမွာ ခြက္တလံုးနွင္ ့။ဒါဆို သူေတာင္းစားေနတာေပါ ့။
ေမာင္ေဇာ္ က်ေနာ္လွမ္းေခၚေတာ ့ သူ ့က လွမ္းႀကည္ ့သည္။

ဟာ………ဗိုလ္ႀကီး …..သူ က်ေနာ္ထံ ေျပးလာျပီး ဖက္သည္။ ျပီးေနာက္ ရွိဳက္ႀကီးတငင္နဲ ့ ငိုသည္။မ်က္နွာက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ ့ ။
ေမာင္ေဇာ္ မင္း …မင္း ဒါဆိုရင္ မနက္က ထိုးခံရတာ မင္းေပါ ့…။
သူက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ေမာ္ေဇာ္ ရာ ငါ အနားမွာ ရွိရက္နဲ ့ကြာ ….။သူ ့က်ိတ္ခဲမရနိုင္ျဖစ္မိသည္။ဘာျဖစ္လို ့လဲ ငါ ့ကိုေျပာစမ္း …ေမာင္ေဇာ္လို ့ဆိုေတာ ့ ..။

***************************************

ဗိုလ္ႀကီး က်ေနာ္ အေမ ေနမေကာင္းဘူး..။က်ေနာ္ အင္း၀ဘဏ္က စုေႀကးေငြက လည္း အေမ ့ေဆးဖိုးနဲ ့ကုန္ျပီ…။ျပန္ဖို ့ လမ္းစရိတ္လည္းမရွိေတာ ့ဘူး။ခုလည္း တပ္က က်ေနာ္ကို တပ္ေျပးလို ့ သတ္မွတ္ေတာ ့မလား မသိဘူး ဗိုလ္ႀကီးရာ။က်ေနာ္ခြင္ ့လြန္ေနျပီ။ခုလည္း က်ေနာ္ အလြန္မဟုတ္ပါဘူး။ခရီးသည္ေတြရဲ ့အထုပ္ အပိုးေတြကို စက္ဘီးနဲ ့ ကားဂိတ္ေတြလိုက္ေျပာင္းေပးတာလုပ္ေနတာ ေလ။ခု န က ခရီးသည္ တေယာက္က ဒီနားေလးတင္ သူ ့လိပ္စာက ။TAXI သမားက အေ၀းႀကီးဆိုျပီး ပိုက္ဆံ လိမ္ေတာင္းေနတာ ။က်ေနာ္ကလည္း ပိုက္ဆံ လိုေနေတာ ့ အမရယ္ က်ေနာ္ စက္ဘီးနဲ ့လိုက္ပို ့ပါ ့မယ္ ၁၅၀၀ ပဲ ေပးပါ။အမသြားခ်င္တာ ဒီနားေလးတင္ပါလို ့ေျပာတာ ကို သူတို ့ က ၀ိုင္းထိုးေတာ ့တာပဲဗိုလ္ႀကီးရာ….။။

က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္တိုသြားသည္။လုပ္ရက္လိုက္က်ေလျခင္း။မိုးေ၇ေတြကလည္းစိုေနျပီ။ေမာင္ေဇာ္ကို ေကာ္ဖီပူပူေလးနဲ ့ မုန္ ့ေက်ြးသည္။တကယ္ေတာ ့ ေမာင္ေဇာ္လို ့ေခၚတာ က်ေနာ္ အက်င္ ့တခု ။ရဲေဘာ္တိုင္းကို ဘယ္ေတာ ့မွ ရဲေဘာ္ဟု က်ေနာ္ မေခၚ။တပည္ ့ဟုလည္း မသံုးနွုန္း။သူတို ့ နာမည္ ေရွ ့မွာ ေမာင္ထည္ ့ျပီး က်ေနာ္ေခၚသည္။ဆရာမ်ားဆိုလ်ွင္ေတာ ့ ရွင္းသည္။ရာထူးနဲ ့ေခၚယံုသာ။ေနာက္ က်ေနာ္တည္းခိုးခန္း ေခၚသြားျပီး ေမာင္ေဇာ္ကို ေ၇ခ်ိဳးေစသည္။က်ေနာ္ အ၀တ္ေတြေပး၀တ္ျပီး သူ ့ အိမ္ကို လိုက္ပို ့ရန္ေျပာေသာအခါ လိုလိုငွာငွာပင္ ဖိတ္ေခၚသည္။ေမာင္ေဇာ္အိမ္က ေျမာက္ဒဂံုမွာ ။စက္ဘီးေတာင္ အငွားဟုဆိုသည္။အိမ္လည္းေ၇ာက္ေတာ ့ သူ ့ အေမ က ေစာင္ေလးျခံဳလို ့ အဖ်ားတက္ေနသည့္ဟန္။ေမာင္ေဇာ္ အမ လင္မယားေတာ ့ေ၇ာက္ေနႀကသည္။က်ေနာ္လည္း ေမာင္ေဇာ္ က ခြင္ ့ရက္ေစ ့ေနျပီျဖစ္လို ့ ျပန္ေခၚသြားရမွာ ျဖစ္တဲ ့အေႀကာင္း ေျပာျပရသည္။ျပီးေနာက္ က်ေနာ္တြင္ လက္က်န္ေငြ ၃ ေသာင္းခြဲထဲက ၂ေသာင္းကို ထားခဲ ့သည္။သူ ့အေမကလည္း ေက်းဇူးေတြ တင္လို ့။ေမာင္ေဇာ္ မ်က္နွာကေတာ ့ ဆိုဖြယ္ရာမရွိေတာ ့။
ေမာင္ေဇာ္ ကိစၥလံုးပန္းေနသည္ ့နွင္ ကားလက္မွတ္၀ယ္ဖို ့ သူ ့ေမ ့သြားသည္။ကားကြင္းေရာက္ေတာ ့အေတာ္ေလး ေနာက္က်လို ့ေနျပီ။ဒါေပမဲ ့ ဒီဘက္ကားေတြမွာ အျမဲတမ္း VIP ခံုခ်န္ထားလို ့ေတာ္ေသးသည္။သူသြားေတာ ့ ေ၇ွ ့ခန္း ၂ ခံု ကမည္သူ ့မွ မယူေသး။ကားလက္မွတ္၀ယ္ျပီး ကားထြက္ဖို ့ေစာင္ ့ေနလိုက္သည္။ေမာင္ေဇာ္ က ဗမာလူမ်ိဴး။ရုပ္ကေတာ ့ အနည္းငယ္ကုလားဆန္သည္။ေရွ ့တန္းမွာ သိပ္အားကိုးရတဲ ့သူေပါ ့။က်ေနာ္တပ္ခြဲက ပိြဳင္ ့ မွာ ဆိုရင္ အေတာ္စိတ္ခ်ရတဲ ့သူေလ။က်ေနာ္ သူ ့ကို တျခားရဲေဘာ္ေတြထက္ ပိုအားကိုးတယ္။အျမဲတမ္း က်ေနာ္ခိုင္းသမွ်လည္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးတဲ ့သူေလ။လုပ္ေပးတယ္ဆိုမွ က်ေနာ္ က အုန္းသီး သိပ္ႀကိဳက္တာ။တပ္က လူပ်ိဳေဆာင္ရိပ္သာမွာ ဆို အုန္းပင္ေတြ ေပါမွေပါ ။ေနလည္ဘက္ အုန္းရည္ ေသာက္ခ်င္ရင္…ဒါမွမဟုတ္ အုန္းျခစ္စားခ်င္ရင္ေမာင္ေဇာ္ေရ ဆိုတာ နဲ ့ တဗုန္းဗုန္းနဲ ့ေပါ ့။ေနာက္တန္းမွာလည္း အဲလို အားကိုးရတာ ။

ကားထြက္ခါနီးက်ေတာ ့ ျပသနာတက္သည္။ေကာင္မေလးတေယာက္ လုိုက္ဖို ့ ကားလက္မွတ္မရေတာ ့ ။သူတို ့ အုပ္စု က (၁၅)ေယာက္ေလာက္၇ွိသည္။ေပ်ာ္ပြဲစားလား တခုခုျဖစ္မည္။ကားထြက္ခါနီး အေပါ ့ ခဏက်ေနာ္သြား၊ ျပန္လာေတာ ့ ဘယ္က ဘယ္လို ျဖစ္သည္မသိ ေမာင္ေဇာ္က က်ေနာ္ဆီလာျပီး

ဗိုလ္ႀကီး က်ေနာ္လက္မွတ္က ယူျပီးသားလို ့ေျပာေနတယ္ ………..လို ့ က်ေနာ္ကို လာေျပာသည္။အာ…ငါကိုယ္တိုင္၀ယ္ထားတာ မင္းကလည္း…..

ဂိတ္မွာ သြားေျပာေတာ ့ ကားသမားက နွာ က် တဲ ့ အျဖစ္။ခရီးသည္ရွားသလားလို ့ ။ေမာင္ေဇာ္ကလည္း တကယ္ ့ နံုသည္။စာမတက္ေပမတက္ဆိုေတာ ့။ေကာင္မေလးေတြဘက္မွ အုပ္ထိန္းသူ အမ်ိဴးသမီး အသက္(၃၅) ခန္ ့ က သူဆီ လာ အကူအညီေတာင္းသည္။သူ ကလည္း ဘုေတာ ။ခရီးသည္ရွားသလားဗ်ာ။ဆိုေတာ ့ က်န္တဲ ့သူေတြက ဦးဇင္းေတြနဲ ့မိသားစုလိုက္ခရီးသည္ေတြမို ့ပါတဲ ့။ခရီးကလည္း မသြားမျဖစ္လို ့ပါဆိုေတာ ့။ဘာလုပ္ရမယ္ က်ေနာ္မသိ။ေနာက္ဆံုးေတာ ့ ဦးဇင္းတပါးကို သူနဲ ့ အတူ ထိုင္ျပီး ခံုေပးလိုက္ရသည္။ေမာင္ေဇာ္ကိုေတာ ့ႀကားခံုလုပ္ေပးသည္။ကားအေတာ္ေလးသြားမိေတာ ့ ျပသနာက စတက္ျပန္သည္။ေမာင္ေဇာ္ကို သူတို ့နားမွာ ႀကားခံုေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ကားသမားကို ေမာင္ေဇာ္ က နံလို ့ဆိုျပီးလာေျပာသည္။ဒီကုလားကို ေနရာေျပာင္းေပးပါဟု မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က လာေျပာသည္။ေဒါသ က ထိန္းမရေတာ ့ ။ခံုလည္းေပးထားရေသးတယ္။အေႀကာကလည္း မျပင္ေသးဘူး။ပိုက္ဆံေပးလိုက္တာေတာင္ သူ ့ရဲေဘာ္က အနစ္နာခံထားတာ ကိုမွ မေထာက္။စစ္သားဆို ႀကည္ ့မရဘူးဆိုတဲ ့ အသံလည္းႀကားလိုက္ရသည္။ဘာမို ့လို ့ VIP ခံုမွာ ေနရာရတာလဲနွင္ ့ အတင္းအုပ္ခံေနရသည္။သတိတရပဲ။ေဆးေရာင္စံု အညိမ္ ့ ကားေပၚမွာျပေနတာ ။တအုပ္လံုး ပြဲက်လို ့ အတင္းေျပာတဲ ့ အသံေတြနဲ ့။သူတို ့ စစ္သားေတြကို ေစာင္းေျပာေနမွန္းေတာ ့သိသည္။မခံနိုင္ေတာ ့ ။ကားလယ္ေလာက္ ႀကားမွာ မတ္တပ္ရပ္ျပီး လူမိုက္လုပ္လိုက္သည္။ေနာက္ေတာ ့ ပြစိသံေတြျငိမ္သြားသည္။မတက္နိုင္။လူလူျခင္း နိမ္သလိုလို ေျပာတာ ကိုေတာ ့ လက္မခံ။
ေနာက္ေတာ ့ေမာင္ေဇာ္က ရွက္ရွက္နဲ ့ က်ေနာ္နားလာထိုင္သည္။ကားေရွ ့နားေလးမို ့ စပယ္ယာနဲ ့ ထိုင္ခံုအပိုက မရွိ။အလယ္ေကာင္မွာ ငုတ္တုတ္ေလး။ေဒါသကထြက္ထြက္လာသည္။ပဲခူးေရာက္ေတာ ့ ဗိုက္ႀကီးသည္ လင္မယားတက္လာသည္။မသြားမျဖစ္လို ့ဆိုကာ ေတာင္းပန္ျပီးလိုက္လာသည္။အလယ္ခံုက ဗိုက္ႀကီးသည္ မိန္းမ အတြက္ျဖစ္လာေတာ ့သူ ့ေယာက်္ားက လည္း အလယ္ေကာင္မွာ ငုတ္တုတ္ေလး။ကံဆိုးျပီဟုေတြးလိုက္မိသည္။သူ မေနသာေတာ ့ ။ သူ ့တို ့ထဲက တေယာက္ကို ေရွ ့တက္ခိုင္းျပီး အလယ္ခံုနားမွာ အမ်ိဳးသမီးေယာက်္ားကို ထိုင္ေစသည္။က်ေနာ္နဲ ့ေဇာ္ေဇာ္က ကားအေနာက္မွာ ခုံုႀကားထဲ ၂ ေယာက္သား။ကားေပၚပါလာတဲ ့ (၃၅)ေယာက္ေသာ သူမ်ားက လံုး၀တုတ္တုတ္မလွဳပ္ႀက။အိပ္ေနသလိုလို မသိေက်းက်ြန္ျပဴသည္။

လမ္း မွတ္ပံုတင္စစ္ေတာ ့ မိန္းကေလးမ်ားအုပ္စုထဲမွ တေယာက္က မွတ္ပံုတင္မပါခဲ ့။မွတ္မွတ္ရရ ဘီးလင္းတံကား ပစ္ခတ္မွု ့အျပီး လုံျခံဳေရးေတြ တင္းက်ပ္လို ့။ဂိတ္မွာ စစ္လို ့မျပီးေတာ ့ ေခ်။ကားက ဆက္မထြက္နိုင္ေတာ ့။သူ ့တာ၀န္ခံေျပာခါမွ အဆင္ေျပေတာ ့သည္။ဒါေတာင္ သူ ့လက္မွတ္က အဆစ္ပါက်န္ခဲ ့ရေသးသည္။ဒါနဲ ့ ျပသနာက မဆံုးလိုက္။က်ိဳက္ထို ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးက်ေတာ ့ ဗိုက္ႀကီးသည္ အမ်ိဴးသမီးက ေမြးခ်င္ျပန္သည္ ဟု ေအာ္ေနျပန္သည္။တကားလံုးဆူညံသြားသည္။ကားသမား ဦးေလးႀကီးက ဘာလုပ္ရမယ္မသိ။ကားကို လမ္းေဘးထိုးရပ္လိုက္ရသည္။က်ိဳက္ထို ကို ျပန္ေမာင္းဖို ့ ေျပာေတာ ့ မရေတာ ့ဆိုကာ အတင္းေအာ္ေနျပန္သည္။ေနာက္မွ ေမာင္ေဇာ္က က်ေနာ္ေမြးေပးမယ္ဟုဆိုကာ ကားလမ္းေဘးက အိမ္ေလးမွာ အတင္းေခၚသြားႀကသည္။အဓိက ကေတာ ့ က်ေနာ္နဲ ့ေမာင္ေဇာ္ ။သူ ့ေယာက်္ားနဲ ့ကားစပယ္ယာ၊ေနာက္ခရီးသည္ ေယာက်္ားႀကီး (၁)ေယာက္ ။လမ္းေဘးက အိမ္ကလည္း အိပ္ေမာက်တုန္း ။တဒုန္းဒုန္းနဲ ့နိုးျပီး အကူအညီေတာင္းရသည္။နိုးေနတုန္းမွာပဲ ဗြား ဆိုတဲ ့ အသံတခု။ေျခေထာက္တခုလံုး စိုရႊဲလို ့။သြားျပီ။ဒါသူႀကားဖူးေနက်စကားလံုး။ေ၇မႊာဆိုတာ တမ္းသိလိုက္ျပီ။အခန္းထဲထည္ ့ျပီး မႀကာ ေမာင္ေဇာ္လက္စြမ္းနဲ ့ ကေလးတေယာက္ထြက္လာသည္။ေမာင္ေဇာ္က တပ္မွာ ေဆးခန္းအကူဆိုတာ သူေမ ့သြားခဲ ့သည္။ေအာ္ ေတာ္ေသးသည္။ေမာင္ေဇာ္ရွိလို ့ မဟုတ္ရင္ ကားေပၚမွာ ဘယ္သူမွ အားကိုးစ၇ာမပါ။ေနာက္ ေမာင္ေဇာ္နဲ ့က်ေနာ္ အဲအိမ္က ေရနဲ ့ေျခေထာက္လက္ေဆးသည္။အ၀တ္အစားေတာ ့လဲခ်ိန္မရ။ထိုလင္မယားကိုလည္း ကားသမားနဲ ့ဘယ္လို ညိွလိုက္သည္မသိ အဲဒီအိမ္မွာပဲထားခဲ ့လိုက္သည္။

ထိုခါက်မွ ကားဆရာနဲ ့ ကားေပၚက တဖြဲ ့လံုး ေမာင္ေဇာ္ ကို ၀မ္းပန္းတသာနဲ ့ေက်းဇူးတင္ႀကသည္။ေခၚေခၚေျပာေျပာနဲ ့ ျဖစ္လာႀကသည္။

စိတ္ထဲကေတာ ့ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ ကဗ်ာေလးကို ပဲသတိရမိလိုက္သည္။
ေက်းပင္ ေက်းရိုး ေက်းမ်ိဳးဆြပ္မွ ေက်းဇူးတင္သည္ လူအမ်ိဳးတည္းတဲ ့ေလ………..။

မင္းသန္ ့  ေရးသားသည္။

ဒီေနရာမွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ 

ကခ်င္ျပည္နယ္ၾကီးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေလးျပန္ေပးပါ (ေပးစာ - ၁၀၅) ~ Myanmar Express

ကခ်င္ျပည္နယ္ၾကီးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေလးျပန္ေပးပါ (ေပးစာ - ၁၀၅) ~ Myanmar Express

ဒီစာေလးဖတ္ျပီး၇င္ တပ္မေတာ္သားဘ၀ကုိ ကုိယ္ခ်င္းမစာ၇င္ေနပါ မကဲ့၇ဲ ့မဆဲဆုိ၇င္ တုိင္းျပည္နဲ ့လူမ်ိဳးတြက္ အသက္စြန့္၇လည္းေသေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ

NLD ၊ ၈၈ ၊ ေက်ာင္းသားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအတြက္ အသံုးတည့္မည့္အခ်က္(၈)ခ်က္
by Ye Moe on Friday, February 10, 2012 at 9:18am ·
၁။       အစိုးရနဲ႕တပ္မေတာ္ကို ခြဲျခားၿပီးေျပာပါ။
၂။       တပ္မေတာ္ဟာ အစိုးရရဲ႕ မူ၀ါဒအတိုင္း လုပ္ရမွာပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက အစိုးရတက္လုပ္ႏိုင္လို႔                    အတိုက္အခံကိုႏွိမ္နင္းခိုင္းရင္ ႏွိမ္နင္းမွာပဲျဖစ္သလို N L Dက အစိုးရျဖစ္လာၿပီး သူတို႔နဲ႕အတိုက္ အခံကို ႏွိမ္နင္းဖို႔ တပ္ကိုအသံုးခ်လည္း တပ္ကေတာ့ ခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္ရမွာပါပဲ။
၃။       စစ္တပ္ကိုး ။ အထက္အမိန႔္ နာခံတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားတာပါ။ အမိန္႔မနာခံဘဲဲနဲ႕လဲ စစ္တိုက္ လို႔ မရပါ။ ေရွ႕တန္းမွာ ဒီလမ္းက ဒီေတာင္ကုန္းကို တက္သိမ္းဆို မိုင္း႐ွိ႐ွိ ၊ ေျငာင့္ေထာင္ေထာင္ စက္ေသနတ္ ဘယ္ႏွစ္လက္နဲ႔ပစ္ပစ္  တက္ရမွာပါ။ ေနာက္ေန႔မွွတိုက္ပါရေစ ၊ တျခားလမ္းကသြား ပါရေစ လုပ္လို႔မရပါ။ စစ္သားရဲ႕ေတြးေခၚပံုကိုက အရပ္သားနဲ႕မတူပါ ။ မတူေအာင္လည္း ေလ့က်င့္ထားတာပါ။ စစ္သားကို စစ္တရား႐ံုးနဲ႔ပဲ တရားစီရင္ခြင့္ရွိတာဟာ စစ္သားရဲ႕စဥ္းစားပံုဟာ အရပ္သားနဲ႔မတူလို႔ပါ။
၄။       စစ္တပ္ကို လက္ကိုင္ဒုတ္ စစ္တပ္မျဖစ္ေစခ်င္ရင္ စနစ္ကို ခိုင္မာေအာင္လုပ္ပါ။ ဘယ္သူတက္ တက္ စစ္တပ္ကို အသံုးခ်လို႔မရေအာင္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ဆြဲထားပါ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသ မိုင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေရပက္မ၀င္ေအာင္ ဆြဲခဲ့လို႔ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတာ တစ္ခါမွမရွိပါ။ တပ္မေတာ္ကလည္း အသံုးခ်ခံခ်င္လွတယ္ေတာ့ မရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရကို ပုန္ကန္တဲ့တပ္မေတာ္ ပိုၿပီးမျဖစ္လိုပါ။ စစ္တပ္မ်က္စိကၾကည့္လွ်င္ အထက္ အမိန္႔မနာခံတဲ့ တပ္မေတာ္္ဟာ အႏၱရာယ္အႀကီးဆံုးပါ။ အေမရိကန္စစ္ကားထဲမွာ တပ္ခြဲမွဴးက သူ႔ရဲေဘာ္ကို စစ္ေျမျပင္မွာ ေျပာတဲ့အတိုင္း ေျပာရရင္  “ ငါတို႔က ဒီမိုကေရစီကို ကာကြယ္ဖို႔ ဒီေနရာကိုေရာက္ေနတာ - - - က်င့္သံုးဖို႔မဟုတ္ပါ ” တဲ့ ။
၅။       ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ မသမာမႈလုပ္ခြင့္ရတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာထူးေၾကာင့္မဟုတ္ပါ။ အာဏာသိမ္းၿပီး နိုင္ငံေရး ရာထူးေတြ ယူခြင့္ရသြားလို႔ပါ။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္လွ်င္ အာဏာသိမ္းလို႔မရပါ။ ဘယ္တပ္မေတာ္မွလည္း ႏိုင္ငံေရးပေယာဂမပါဘဲ အေခ်ာင္နာမည္ပ်က္ခံၿပီး အာဏာသိမ္းလိုမယ္ မဟုတ္ပါ။
၆။       စစ္တပ္ကိုလဲ သိပ္ျပည့္စံုေနတယ္မထင္ပါနဲ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္ တပ္မေတာ္ကအၿငိမ္းစားယူတဲ့အထိ စစ္တိုက္ရမယ့္ေနရာကို ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ တစ္ခါမွ အပို႔မခံရဖူးပါ။ စစ္သားေတြ ဒဏ္ရာရရင္ အိပ္ယာခင္းေစာင္ၾကားကို ၀ါးလုံးနဲ႔လွ်ိဳ ပုခက္လုပ္ၿပီး ႏွစ္ရက္သံုးရက္ လူနဲ႔ထမ္းၿပီး သယ္ရတာပါ။ ရိကၡာ (၅)ရက္စာဆို (၁၀)ရက္စာ စားရတာပါ။ စစ္ဆင္ေရး (၃)လေလာက္ဆို ရဲေဘာ္ေတြ၀တ္စံု ဟာ ခ်ဳပ္ရာ၊ဖာရာ အထပ္ထပ္ ဖိနပ္ကလည္း ညွပ္ဖိနပ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တပ္ၾကပ္ႀကီးကို မေျပာရေကာင္းလားလို႔ သြားမဆူပါနဲ႔ ။သူ႔မွာလည္း အားလံုးေပါင္းမွ ရဲေဘာ္ေတြထက္ ၀တ္စံုတစ္စံု ေလာက္သာ ပိုခ်မ္းသာတာပါ။ စစ္ေၾကာင္း႐ံုးကို ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ စစ္ေၾကာင္းမွဴးေဘာင္းဘီလည္း ဖင္အဖာနဲ႔ပါပဲ။ စစ္သည္တစ္ေယာက္ဟာ ေသနတ္၊ ရိကၡာ ၊ က်ည္ဆံ၊ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာနဲ႔ဆို ေပါင္(၄၀)ေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ စစ္ေၾကာင္းအဆင့္ဆို ပြိဳင့္ဖိုက္ ၊ ၈၁ မမစိန္ေျပာင္း၊ ပြိဳင့္ဖိုက္ က်ည္ဆံ (၁၀၀၀)ပံုး တစ္ပံုးဟာ တုိက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ (၅)မိနစ္ေလာက္ပဲ ပစ္လို႔ရပါတယ္။ ဗ်ဴဟာအဆင့္မွာ လာပါၿပီ ၁၂၀ မမစိန္ေျပာင္းႀကီး ဗံုးသီးတစ္လံုးက ေပါင္ (၃၀)ေလာက္ ၊စက္႐ံုကထုတ္တဲ့ဗူးကိုဖြင့္ ၿပီး ထမ္းပိုးနဲ႔ ေရွ႕ေနာက္ႀကိဳးခ်ည္ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကို ထမ္းပိုးတစ္လက္နဲ႔ မသိလွ်င္ ကန္စြန္းဥတြဲေလးေတြက်လို႔ ။ ေပၚတာဆြဲတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္းမႀကိဳက္ပါ ဒါေပမဲ့ ရဲေဘာ္ပဲထမ္းဆို ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကို ေပါင္(၇၀)ေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ စစ္ေၾကာင္းက တစ္ရက္လံုးမွ (၅)မိုင္ေတာင္ ခရီးမေပါက္ခ်င္. . . ဒဏ္ရာရလူနာသာပါလွ်င္ စဥ္းစားၾကည့္ပါေတာ့ ေပၚတာဆြဲလွ်င္လည္း အေရးယူခံရ၊ မဆြဲဘဲ ကိုယ္တိုင္ထမ္းရေတာ့လဲ တိုက္ပြဲျဖစ္တဲ့အခါ ရန္သူက လက္သီးနဲ႔ဆင္းထိုးလွ်င္ေတာင္ ခံရေတာ့မေလာက္ အေလးအပင္ေတြနဲ႔ သူမ်ားနိုင္ငံ တပ္မေတာ္ေတြလည္း ၾကည့္ၾကည့္ၾကပါ။ စစ္သားဟာ ၀န္တင္ႏြားမဟုတ္ပါ။
၇။       လူ႔အခြင့္အေရးဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ ခင္ဗ်ားတု႔ိထဲက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေ႐ွ႕တန္းေရာက္ဖူးပါသလဲ။ ေတာထဲကို မေရာက္ဖူးဘဲနဲ႕ေတာ့ ေတာရဲ႕အေၾကာင္းကို မသိႏိုင္ပါ။ ေတာမွာ ရဲစခန္းမရွိပါ၊ တရား႐ံုးမရွိပါ ။ေတာထဲမွာရွိတာ ေတာရဲ႕ဥပေဒပါ။ အင္အားႀကီးတဲ့လူူက အင္အားနည္းတဲ့လူကို ေခ်မႈန္းတာ နားေထာင္လို႔မေကာင္းပါ။ မေထာက္ခံပါ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔ ကိုယ့္တပ္ဖြဲ႕ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔ ရုန္းကန္ရာမွာ နည္းလမ္းေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိေတာ့တဲ့ အေျခအေနေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႔ရႏိုင္တာ။ တစ္ဦးတစ္ေလကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ လူသားခ်င္းစာနာမႈအတြက္ သူ႔အသက္ကို စေတးခ်င္စေတးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ထဲမွာ ရန္သူကႏွိပ္စက္ၿပီး ဓားနဲ႔လွီးသတ္သြားတဲ့ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ အေလာင္းကို ဘယ္သူျမင္ဖူးပါသလဲ ။ ရြာအ၀င္လယ္ကြင္းထဲက ေကာက္စိုက္ဟန္ေဆာင္္ေနတဲ့ ရြာသားထင္ရတဲ့သူက ေသနတ္နဲ႕ ေတ့ပစ္တာကို ဘယ္သူခံဖူးပါသလဲ။ ရြာထဲက (၅၇)နဲ႕ ေထာင္းထေမာင္းေၾကေအာင္ ပစ္ခံရလို႔ ကိုယ့္ေရွ႕မွာပဲ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြ က်ဆံုးကုန္တဲ့ သူပုန္နဲ႕ရြာသား ခြဲမရတဲ့ တပ္ခြဲမွဴးဘ၀ကို ဘယ္သူကိုယ္ခ်င္းစာဖူးပါသလဲ။ ခင္ဗ်ားမွာ ဒုတိယနည္းလမ္း ေ႐ြးခ်ယ္ဖုိ႔မရွိခဲ့လွ်င္ ခင္ဗ်ားရြာထဲကို ျပန္ပစ္မလား ? ခင္ဗ်ားတပ္ခြဲ အေသခံမလား?
၈။       ႀကံ႕ဖြံ႔၊ႀကံ႕ဖြံ႔နဲ႕ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆဲခ်င္ဆဲပါ ဒါေပမယ့္ စစ္တပ္နဲ႕ ႀကံ႕ဖြံ႕ ဘာမွမဆိုင္ပါ။ ႀကံ႕ုဖြံ႕ခုိင္းတာလုပ္ေနရတာ ႀကံ႕ဖြံ႕အစိုးရေနရာေရာက္ေနလို႔ပါ။ ရဲ ၊ မီးသတ္၊ ရ.ယ.က စြမ္းအား၊စည္ပင္ ၊ လ.၀.က၊ အခြန္၊ေဆာက္လုပ္ေရး ၊ပညာေရး ၊က ည န ၊ ေထြ/အုပ္၀န္ထမ္း အားလံုးလိုပဲ စစ္တပ္ကလည္း ၀န္ထမ္းပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ မေမ့ဖို႔က ခင္ဗ်ားတို႔မွျပည္သူမဟုတ္ပါ ၀န္ထမ္းေတြအားလံုးကလည္း တက္လာတဲ့အစိုးရခိုင္းတာ လုပ္ရတဲ့ျပည္သူေတြပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားအမ်ားစုလည္း (၂၂)ႏွစ္မွာ အႏွစ္(၂၀)ေလာက္က ပုဆိုးၿခံဳထဲက လက္သီးျပေနတာပါ။ ခုမွ ဘာညာနဲ႔ေတာ့ ၀န္ထမ္းမ်ားကို လာမေျပာေစလိုပါ။ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူေကာင္းဖို႔ဆိုတာ အားလံုးမွာတာ၀န္ရွိတာပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ အခုလို တစ္ဖက္သတ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပံုျပင္ထဲကသူရဲေကာင္းလို၊ မင္းသမီးေလးလိုလုပ္ က်န္တဲ့သူေတြကိုေတာ့ ပံုျပင္ထဲကစုန္းမႀကီးလို၊ မေကာင္းဆိုး၀ါးႀကီးလို လုပ္ေနပံုနဲ႕ေတာ့ ႏိုင္ငံကို ေကာင္းေအာင္၊ တိုးတက္ေအာင္ အုပ္ခ်ဴပ္ႏိုင္ဖို႔ေ၀းလို႔ (၂)ႏွစ္(၃)ႏွစ္ေလာက္ဆိုရင္ကို ကိုယ့္ပါတီကို ႏိုင္ေအာင္အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါ။
ဒီလိုမ်ဳိး ႀကမ္းတမ္းတယ္

ဒီလုိမ်ိဳး ပင္ပန္းဆင္း၇ဲတယ္

ဒီလိုမ်ိဳး အသြားဆင္း၇ဲတယ္
ဒီလိုမ်ိဳး နာႀကင္ဒုကၡေတြ၇ွိတယ္

ဒီလိုမ်ိဳး ေပးဆပ္ခဲ့၇တယ္
ဒီလုိမ်ိဳး ဘ၀ေတြေပးခဲ၇တယ္
 ဒီေနရာမွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

လိုအပ္သည့္ေနရာတုိင္းမွာအသင့္ရွိေနမည့္သူမ်ား

    

ေဆာင္းတြင္းရဲ့တစ္ညတာကိုျဖတ္သန္းရတာ…ခက္ခဲလြန္းေပစြ။ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ဖို႕အေတာ္ၾကိဳး..စားယူရေပသည္။အိပ္မေပ်ာ္ေသာညမ်ားမွာေတာင္စဥ္ေရမရစဥ္းစားျပီးသကာလ ကၽြႏု္ပ္ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ျပီး ရ်္စာရြက္လြတ္ တစ္ခုေပၚသို႕   စတင္ေျခခ်မိပါေတာ့သည္။ဒီေန႕ေတာ့ဘာအေၾကာင္းမ်ားေရးရမည္လဲလုိ႕ေတြးေနရင္း အေတြးထဲသို႕ဖ်က္ခနဲ    ေပါက္ခ်လာသည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ေျပာမနာဆုိမနာမိတ္ေဆြေယာင္းရင္းမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ စကားေရပက္မ၀င္  ႏိုင္ေအာင္ေျပာႏုိင္သူ၊မသိတဲ့သူေတြကေတာ့ၾကည့္လိုက္တာႏွင့္လူေတာ္ေတာ္ရွိန္မည့္ရုပ္မ်ားႏွင့္အခ်င္းခ်င္း….ေတြ႕လွ်င္အင္မတင္မွရယ္စရာလုပ္ႏုိင္သူ(ေပါႏိုင္သူမ်ား)၊၀ိေသသအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္စုလစာထုတ္ေသာရက္မ်ားတြင္တခါတရံယမကာမ်ားကုိေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္အလို႕ငွာမွီ၀ဲၾကကုန္၏။ယမကာေလးမ်ား၀င္လွ်င္ေ၀ဒနာမ်ားကိုအခ်င္းခ်င္းထုတ္တတ္ၾကသည္၊လူငယ္တို႕ဘာသာဘာ၀အတိုင္းမိမိမိသားစုေၾကာင္း၊အခ်စ္  ေရးအေၾကာင္း၊ငယ္ဘ၀အေၾကာင္း ကိုနားေထာင္ေနသူရွိသည္ မရွိသည္ကိုမဓာနမထားေလပဲ ေျပာမကုန္   ေအာင္ရွိၾကေလကုန္၏။ဒါကလဲကၽြန္ေတာ့တို႕ဘ၀ရဲ့အိမ္လြမ္းေ၀ဒနာမ်ားကိုေျဖေျဖာက္ရာတစ္ခုတည္းေသာ  ထြက္ေပါက္ေလးတစ္ခုသာ၊စိတ္မေကာင္းစရာမ်ားခံစားေနရေလလွ်င္အခ်င္းခ်င္းမွ်ေ၀ခံစားၾကရင္းရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္ခ်စ္လိုက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့တို႕၏တကဲ့ခ်စ္သူမ်ားျဖစ္ၾကေပ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္စစ္သားမ်ားျဖစ္ၾကေသာ္  လည္း တဖန္တျပိဳင္နက္ထဲမွာလူမ်ားလဲျဖစ္ၾကေပသည္။ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘ၀ကို နားလည္ေပးသူမ်ား ရွိသလို နားမလည္ေပးသူမ်ားႏွင့္လည္းၾကံဳဖူးပါသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့အင္မတန္မွရိုးသားျဖဴစင္ေသာဘ၀ မ်ားကိုျပပါဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုေဖာ္မသူေတာ္လို႕ပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘ၀ေတြကိုပဲျပမိမွာအမွန္ပင္။   စစ္သားအေၾကာင္း စစ္သားလုပ္ဖူးမွသိမည္ဆိုသည့္အတိုင္း စစ္သားအေၾကာင္းသိခ်င္ပါက စစ္ထဲ၀င္ၾကည့္ပါ  လို႕သာ ကၽြန္ေတာ္ရိုးသားစြာတုိက္တြန္းလိုပါသည္။ အမွန္ပင္ေရာင့္ရဲႏိုင္သူမ်ားေပတကား။ျဖဴလႊလႊေမ်ာ္လင့္ ခ်က္ေလးေလာက္နဲ႕ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုတန္ဖိုးထားတဲ့ ကိုယ့္ကိုဂရုစိုက္တဲ့ ဦးစားေပးမွဳေတြမ်ားစြာကို ျပတ္သားစြာ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့ျပီး အရာအားလံုးကိုေပးဆပ္ထားၾကသူေတြ ဆိုတာကို သူတို႕ေျပာတဲ့စကားလံုး ေတြၾကားမွာ အထင္းသားေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။စစ္သားျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ စကားလံုးမ်ားသံုးႏွဳန္းသည့္အခါ အစီအစဥ္က်ခ်င္မွ က်ေပလိမ့္မည္၊ေပါက္ကြဲလြယ္ျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အားနည္းခ်က္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္   ဒီအခြင့္အေရးကိုအျပည့္အ၀အသံုးခ်ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘ၀ေတြကိုနင္းေျခသြားသူမ်ား ေက်ာ္ခြသြားသူမ်ားလဲ  အမ်ားအျပားၾကားဖူးၾကံဳဖူးပါသည္။ဒါေပသည့္ကၽြန္ေတာ္တို႕စကား၀ိုင္းအဆံုးသတ္တိုင္းသည္ ႏုိင္ငံေတာ္၏လိုအပ္သည့္ေနရာတုိင္းမွာအသင့္ရွိေနသူမ်ားသာျဖစ္ခ်င္ေသာဆႏၵမွာတစ္ထပ္တည္းသာျဖစ္ၾက ကုန္၏။ စစ္သားမ်ားသည္စစ္ေသြးၾကြေနေသာ စစ္ဘီလူးမ်ားမဟုတ္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႕ျပည္ေထာင္စုၾကီးျပိဳကြဲ ရန္မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ်လုပ္ေဆာင္လိမ့္မည္မဟုတ္ဆိုသည္ ကိုေတာ့ သိေစခ်င္သည္။ စစ္သားဆိုသည္မွာ စစ္သားမျဖစ္ေသးသည္ကာလပတ္လံုးတြင္ ျပည္သူျပည္သားမ်ားဆိုတာကိုေတာ့ သတိရေပးပါ။ကၽြန္ေတာ္တို႕ သည္သီးျခားေပါက္ဖြားလာေသာ အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားမ်ားမဟုတ္ပါ။ထိုကဲ့သို႕အျမင္ ခံရေသာစကားလံုးမ်ား ကိုဖတ္ရွဳမိသည့္အခါတိုင္းတြင္ကၽြန္ေတာ္တို႕ရင္ထဲတြင္အဘယ္ေလာက္မွ်ခံစားသြားႏိုင္မလဲဆိုသည္ကိုကိုယ္ခ်င္းစာေပးေစလိုပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႕က်ခဲ့တဲ့ေခၽြးေတြေသြးေတြအတြက္ကၽြန္ေတာ္တို႕တို႕လိုခ်င္မွဳ၏ေတာင့္တမွဳတို႕သည္လက္ခုပ္ၾသဘာမဟုတ္သလို အခြင့္ထူးခံဖို႕လဲမဟုတ္ပါ။လူတုိင္း လူတုိင္းမွာ အနာဂတ္အိပ္မက္မ်ားရွိၾကေပရာ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္လဲလူမ်ားျဖစ္ၾကရ်္ အိပ္မက္ေလးမ်ားေတာ့ကိုယ္စီရွိၾကပါသည္။သို႕ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိပ္မက္မ်ားသည္ အိပ္မက္မွ်သာ ျဖစ္ေပ ေတာ့သည္။အဘယ္အခ်ိန္မွာမွ ျဖစ္လာလိမ့္မည္မဟုတ္ဆိုသည္ကေတာ့၉၉ ရာခို္င္ႏွဳန္းေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္ေပ၏။ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ အေဖအေမ အဖိုးအဖြား ညီေလးညီမေလး အမမ်ား အကိုမ်ားျဖင့္ အမ်ားသူငွာလိုေႏြးေထြးစြာေနလိုၾကသည္၊ကိုယ္ခ်စ္ေသာ ခ်စ္သူႏွင့္ မကြဲမကြာအတူရွိခ်င္ေနၾကသည္၊ အမ်ားသူငွာ လိုအမိုးအကာအျပည့္အစံုပါေသာအိမ္ထဲတြင္ ေစာင္ေလးျခံဳျပီးအိပ္ခ်င္ၾကသည္၊ ေသနတ္သံမ်ားဆူညံေနေသာ မိုင္းကြင္းထဲကိုမသြားခ်င္ၾကပါ၊ ေျခေထာက္ျပတ္ျခင္းလက္ျပတ္ျခင္းမ်ားမျဖစ္ခ်င္ၾကပါ၊ တစ္ေနကုန္တစ္ေတာင္တက္တစ္ေတာင္ဆင္း ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ ျမစ္ကိုေက်ာ္ ကမ္းပါးကိုကုတ္တက္ ေခ်ာက္ကိုေခ်ာဆင္းမသြားလိုၾကပါ၊သုိ႕ေပေသာ္ျငားလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျပည္ေထာင္စုၾကီးအဓြန္႕ရွည္ဖို႕နဲ႕မည္သူတစ္ေယာက္ကမွေျခဖ်ားေလးနဲ႕ေတာင္မက်ဴးေက်ာ္ႏုိင္ ဖို႕၊ျပည္သူလူထုေတြေအးခ်မ္းစြာရပ္တည္အိပ္စက္ႏိုင္ဖို႕အတြက္တိုင္းျပည္၏နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းေနရာမလပ္မွာကၽြန္ေတာ္တုိ႕စစ္သားမ်ားတဲထိုးျပီးအသင့္ရွိ ေနၾကပါတယ္။သို႕ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲေဘာ္ေတြဘယ္ေတာ့မွညဥ္း ျငဴေနလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ထိုကဲ့သို႕ေနရာတစ္ခုတည္းတြင္ မဟုတ္ပါ လိုအပ္ေနသည့္ေနရာတိုင္းတြင္ အျမဲတမ္း အသံုးတည့္ေအာင္ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္ကိုအသိအမွတ္မျပဳခ်င္ေနပါကၽြန္ေတာ္တို႕၏ဘ၀ႏွင့္ခံစား ခ်က္မ်ားကိုေတာ့လူသားခ်င္းစာနာေပးၾကေစလို၏။စကားလံုးလွလွေလးေတြသီကုံုးႏိုင္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕မသင္ၾကားခဲ့ရေလေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ခံစားခ်က္မ်ားကိုအစီအစဥ္မက် စြာခ်ေရးမိေသာကၽြန္ေတာ့္ကိုသာ စာဖတ္သူမ်ားအျပစ္တင္ေပအံ့။

                  (မာန္အြမ္)

ခံစားခ်က္

ပုခံုးထက္က ေငြႀကယ္တပြင့္ အလိုလို ျဖစ္တည္ ခြင္ ့ရခဲ ့တာမွမဟုတ္တာ………..။
ေပးအပ္ထားတဲ ့ အသက္ နွင္းအပ္ထားတဲ ့ ခႏၵာ…………
ငါေသမွ ငါေျမရမယ္ဆိုတဲ ့စိတ္နဲ ့ေပါ့………….။
ျမစ္ေခ်ာင္းေတြလည္းျဖတ္……… ထမင္းေတြလည္းငတ္………..
ေတာေတာင္ေတြလည္းတက္ခဲ ့ဖူးျပီ
ခက္ခဲ တဲ ့ေနရက္ေတြလက္ခ်ိဳးေရ…
ဒို ့ေျမကို ကာကြယ္ရမယ္ဆိုတဲ ့ အသိစိတ္နဲ ့ေပါ့………………။
ေပးဆပ္ျခင္းေတာ ့ ဘယ္တူမလဲ ေသြးျခင္းတူေတာင္ ရဲေနရမယ္……. 
သမိုင္းေပးပဲဆိုဆို တာ၀န္လိုပဲေျပာေျပာ 
ငါတို ့သေဘာေတာ ့………… ရဲ ့၀ံ တဲ ့စိတ္ဓါတ္ မြန္ျမတ္ေသာ အလုပ္ 
တကယ္လုပ္ အဟုတ္ျဖစ္ရမည္ဆိုတဲ ့ ရည္မွန္းခ်က္နဲ ့ေပါ့……….။
ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေခါင္းအုံးအိပ္ ဟန္းေကာကို ပန္းကန္လုပ္
အပူရုပ္ ငါတို ့ကိုယ္မွာ တခါတေလ ေတာ ့ ေအးခ်မ္းခ်င္တာေပါ့ ……..။ 
စြန္ ့စားမွု ့အတြက္ ဂုဏ္ယူတာမဟုတ္ပါဘူး… စြန္႕လႊတ္နိုင္မွု ့နဲ ့ ဂုဏ္ယူတာပါ…။ 
ရယူျခင္းနဲ ့ တာ၀န္ယူေနတာမဟုတ္ပါဘူး……..
ေပးဆပ္ျခင္းနဲ ့ တာ၀န္ထမ္းရြက္ေနတာပါ…….။
တကယ္ေတာ ့ေလ………… ပုခံုးထက္က ေငြႀကယ္တပြင့္ အလိုလို ျဖစ္တည္ ခြင္ ့ရခဲ ့တာမွမဟုတ္တာ………..
(https://www.facebook.com/wana.htun/posts/235747023176772) 

မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။မူရင္းကဗ်ာတြင္ေခါင္းစဥ္မေတြ႕ရ်္ေခါင္းစဥ္တပ္ထားပါသည္။ကဗ်ာပုိင္ရွင္နားလည္ႏိုင္ပါေစ။

ၿမန္မာလူမ်ိဳးတုိင္း၏ တာ၀န္(၃)ခု

ၿမန္မာႏုိင္ငံသည္ ရွည္လ်ားေသာ ပင္လယ္ကမ္းရုိးတန္းေဒသရွိၿပီး ပင္လယ္ထြက္ေပါက္ ရွိသည္႕ ႏုိင္ငံၿဖစ္သည္။
 
ၿမန္မာလူမ်ိဳးဆုိသည္မွာ ကခ်င္၊ကယား၊ကရင္၊ခ်င္း၊ဗမာ၊မြန္၊ရခုိင္၊ရွမ္း မ်ားအပါအ၀င္ လူမ်ိဳးစု(၁၃၅)စုလုံးအားရည္ညြန္းသည္။

ေၿမေပၚေၿမေအာက္ သယံဇာတေပါၾကြယ္၀သည္႕ ႏုိင္ငံအၿဖစ္ကမၻာတြင္ထင္၇ွားသည္။

ကုိယ္႕ထီးကုိယ္႕နန္းနဲ႕ ထည္၀ါစြာေနထုိင္ခဲ႕ၾကသည္။

၁၈၈၅ခုႏွစ္တြင္ နယ္ခ်ဲ႕တုိ႕ေၾကာင္႕ က်ြန္ၿဖစ္ခဲ႕ရသည္

ၿမန္မာတုိ႕ေသြး ရဲရဲနီခဲ႕သည္။

အခက္အခဲမည္မွ် မ်ားမ်ား ၿမန္မာတုိ႕ မေၾကာက္ခဲ႔ၾကေပ။

ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ ကြ်န္ၿဖစ္ၿပီးေနာက္ ၁၉၄၈ခုႏွစ္တြင္ လြတ္လပ္ေရးၿပန္ရခဲ႕သည္။
အခက္အခဲ၊ေသြး။ေခ်ြး အရင္းအႏွီးမ်ားစြာ ၿဖင္႔ ရယူခဲ႕ေသာ လြတ္္လပ္ေရးသည္ အမွတ္တမဲ႕ ေနလ်င္ ခဏႏွင္႕ ကြ်န္ဘ၀ၿပန္ေရာက္ႏုိင္သည္။
လြတ္လပ္ေ၇းသည္

အမွုမဲ႕အမွတ္မဲ႕ေနလ်င္ ခဏေလးနဲ႕ ၿပန္ဆုံးရွုးံႏုိင္သည္။

ရုိးသားေသာ ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား

ဒီႏုိင္ငံအတြက္ငါတုိ႕မွာ တာ၀န္(၃)ခုရွိတယ္။

(၁)ငါတုိ႕ၿပည္ေထာင္စုၾကီး ၿပိဳကဲြလုိ႕မရပါ။

(၂)ငါတုိ႕တုိင္းရင္းသားေတြ စည္းလုံးမွုၿပိဳကဲြလုိ႕မရပါ။

(၃)ငါတုိ႕ႏုိင္ငံရဲ႕ အေရးကိစၥေတြကုိ ၿမန္မာလူမ်ိဳးမွလဲြၿပီး ဘယ္ႏုိင္ငံဘယ္လူမ်ိဳးကုိမွ စြက္ဖက္ခြင္႕မေပးႏုိင္ပါ။

ကမာၻတည္တဲ႕ အထိ ၿမန္မာတည္ရန္ ငါတုိ႕အားလုံးမွာတာ၀န္ရွိသည္။




https://www.facebook.com/aungthuhein90

စစ္ဟာ ပြဲဟုတ္မဟုတ္ Page3 of 3

စစ္ပြဲ ဆုိတာကလည္း အထက္ပါ ရန္ပဲြ၊ ႐ိုက္ပြဲေတြႏွင့္ အေျခခံအားျဖင့္ သေဘာအားျဖင့္ တူတူပါပဲ။ ပါ၀င္တဲ့ လူအင္အား၊ အဖဲြ႔အစည္း အရြယ္ အစား၊ အသံုးျပဳၾကတဲ့၊ ကိုင္တြယ္ၾကတဲ့ လက္နက္မ်ားသာ ကြာျခားၾကတယ္။ စစ္ပြဲဆုိတာ က လူအုပ္စု တစ္စုႏွင့္ တစ္စု ရန္ျဖစ္ၾက၊ ႐ိုက္ႏွက္ သတ္ပုတ္ၾကတဲ့ အဆင့္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ႏိုင္ငံ အဆင့္မွာ ႏုိင္ငံခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကပီး တုိက္ၾက၊ ခိုက္ၾကျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေပတယ္။ စစ္ပဲြမွာ စစ္တပ္ျခင္း တိုက္ၾကတဲ့ တုိက္ပြဲမ်ား အျပင္ ျပည္သူေတြ ေနထုိင္တဲ့ ၿမိဳ႔ျပ၊ ေက်းရြာမ်ားရွိ စစ္ကို အေထာက္အကူ ျပဳတယ္လို႔ ယူဆတဲ့ ေနရာမ်ားကိုလည္း ေလေၾကာင္း တိုက္ခိုက္မႈ အပါအ၀င္ နည္းမ်ဳိးစံုႏွင့္ တုိက္ခိုက္ၾကလုိ႔ သာလွ်င္ လူအုပ္စုခ်င္း၊ ရပ္ရြာခ်င္း ရန္ပဲြ၊ ႐ိုက္ပြဲ ေတြထက္ ႏုိင္ငံခ်င္း ျဖစ္တဲ့ စစ္ပြဲရဲ႔ ေသေၾက ဒဏ္ရာရမႈႏွင့္ ပစၥည္းဥစၥာ ပ်က္စီး ဆံုး႐ံႈးမႈမ်ားက အဆေပါင္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုမုိ မ်ားျပားျခင္း ျဖစ္ေပတယ္။ အေျခခံ သေဘာကေတာ့ တူတူပါပဲ။ မကြဲျပားပါဘူး။ ဆရာ၀င္းျမင့္ရဲ႔ ေမးခြန္းက“စစ္ဟာ ပဲြဟုတ္ မဟုတ္” ဒီေမးခြန္းကို ေျဖဆုိဖုိ့အထက္မွာ ေဆြးေႏြး တင္ျပခဲ့တာေတြကို အေျခခံၿပီး ေမးခြန္းေလး တစ္ခု ထပ္ေမးဖုိ့ လုိလာပါတယ္။ “ရန္” ဟာ ပြဲဟုတ္ပါလား။ “႐ိုက္” ဟာ ပြဲ ဟုတ္ပါလား။ “ေသ” ဟာေရာ ပြဲဟုတ္ပါလား။ စာ႐ႈသူမ်ား ဘယ္လုိ ယူဆပါလဲ။ ျမင္ပါသလဲ။ ဘယ္လုိေျဖပါမလဲ။ ေမးခြန္းရွင္ ဆရာ၀င္းျမင့္ ကေကာ ဘယ္လုိ ေျဖပါမလဲ။ “ရန္” ဟာ ပြဲဟုတ္တယ္ဆုိလွ်င္ “႐ိုက္” ဟာ ပြဲဟုတ္တယ္ဆုိလွ်င္၊ “ေသ” ဟာ ပြဲဟုတ္ တယ္ဆိုလွ်င္ “စစ္” ဟာလည္း ပြဲဟုတ္ရေတာ့ မွာေပါ့။ “ရန္”၊ “႐ိုက္”၊ “ေသ” ေတြဟာ ပြဲမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျဖၾကလွ်င္ “စစ္”ဟာလည္း ပဲြမဟုတ္ ဘူးေပါ့။ ဆရာ၀င္းျမင့္ရဲ႔ ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖကို အဲဒီလုိ ဆက္စပ္ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါး စာမူၾကမ္းကို အေခ်ာသပ္ ျပင္ဆင္ ေရးသားေနစဥ္မွာ ေျပာမနာ ဆုိမနာျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းေနဘက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား တစ္ေယာက္ အလည္ ေရာက္လာပါတယ္။ သူက ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ စီးပြားေရး သမား၊ ေက်ာင္းၿပီး ကတည္းက စီးပြားေရး လုပ္ေနသူပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ လာလည္ေနၾကမုိ့ အိမ္သားမ်ားက သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ရွိရာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ စာၾကည့္ခန္းကိုပဲ ေခၚလာခဲ့ပါတယ္။ စာၾကည့္ခန္းက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ ၀ပ္က်င္းပါ။ အၿငိမ္းစား ၀န္ထမ္းတစ္ဦး အေနႏွင့္ ေနအိမ္မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္တာမ်ားေလေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ ကင္းတဲ့၊ ေအးၿငိမ္းတဲ့ ေနရာေလးျဖစ္ေအာင္ သက္ေသာင့္သက္သာ နားေနႏုိင္ေအာင္ အိမ္သူ သက္ထား ခ်စ္မယားက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ စာၾကည့္ ခန္းေလးကို ဆင္ျပင္ ဖန္တီး ေပးထားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က စာၾကည့္ခန္းမွာပဲ ေနေလ့ရွိၿပီး ဧည့္သည္ လာမွသာ ဧည့္ခန္းကို ထြက္လာပါတယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ လာၾကလွ်င္ စာၾကည့္ခန္း မွာပဲ စကားလက္ဆံု က်ေလ့ ရွိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေထြရာေလးပါး စကား လက္ဆံုေျပာၾကရင္း ကြၽန္ေတာ္ ေရးေနတဲ့ “စစ္ဟာပြဲ ဟုတ္မဟုတ္” ေဆာင္းပါးအေၾကာင္း ေရာက္သြားေတာ့ သူက ေဆာင္းပါး စာမူၾကမ္းေတာင္း ဖတ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ အျမင္ကိုလည္း သိခ်င္တာနဲ႔ ေပးဖတ္လုိက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ေဆာင္းပါး စာမူၾကမ္းကို ဖတ္ရင္း ၿပံဳးၿပံဳးလာပါတယ္။ ဖတ္လုိ႔ ၿပီးဆံုးသြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခါင္းေမာ္ၾကည့္ၿပီး ေဆာင္းပါးအမည္ “စစ္ဟာပြဲ ဟုတ္မဟုတ္”ကို အသံေနအသံထား ႏွင့္ ဖတ္လုိက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အလားတူ ထပ္ဖတ္လုိက္ၿပီး ေနာက္ ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသူ ေျပာလုိက္တာက “သူငယ္ခ်င္းတုိ႔က ေၾကာင္ေရခ်ဳိးေန ၾကတာပဲ” တဲ့။ 
ေမာရႏြယ္ေမာက္ (ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၀)

စစ္ဟာ ပြဲဟုတ္မဟုတ္ Page 2 of 3

“စစ္” ဆုိတာဟာ “ပဲြ” ရဲ႔ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ပရိသတ္မ်ား စုေ၀းရာ သဘင္၊ လူအမ်ားစုေ၀း ဆင္ႏဲႊေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အခမ္းအနားလည္း မဟုတ္ျပန္ေတာ့ ဆရာ၀င္းျမင့္ ရဲ႔ ေမးခြန္းကို “စစ္ဟာပြဲ မဟုတ္ပါ” လုိ႔ ေျဖရေတာ့ မလားဆုိၿပီး စဥ္းစားမိပါတယ္။ “စစ္ပြဲ”ဟာ သဘင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အခမ္းအနား မဟုတ္ေပမယ့္ ပရိသတ္၊ လူ အမ်ားပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲရတာ ျဖစ္ျပန္ေတာ့ “ပဲြ” အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိခ်က္ႏွင့္ ေဘာင္၀င္ျပန္ပါသည္။ “စစ္ပဲြ” လုိ႔ ေခၚၾကတာက ဒီ အယူအဆေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္ ေကာင္းတယ္လုိ႔ စဥ္းစားမိျပန္ေရာ။ အစဥ္အဆက္ “စစ္ပဲြ” လုိ႔သာပဲ ေခၚခဲ့၊ ေျပာခဲ့တာကုိ ယခုမွ ဘယ္လိုႏွင့္ ဘယ္လုိ ဒီေမးခြန္း ေပၚလာရတာလဲလုိ႔ ဆက္ၿပီး ေတြးမိျပန္ တယ္။ အစဥ္အဆက္ ေျပာ႐ိုးေျပာစဥ္ စကား၊ အသံုးအႏႈန္းကို ကဗ်ာဆရာက လက္မခံႏုိင္ဘဲ ေမးခြန္း ထုတ္လာတယ္ မဟုတ္လား။ “သဘင္” စကားလံုးရဲ႔ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိခ်က္ ကို ရွာၾကည့္ျပန္တယ္။ ျမန္မာ အဘိဓာန္က “သဘင္” စကားလံုးကို ဒီလုိ ဖြင့္ဆုိပါတယ္။ -သဘင္ = နာမ္၊ အစုအေ၀း၊ အခမ္းအနား၊ ပြဲလမ္း။ သဘင္လည္း မဟုတ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အခမ္းအနား အျဖစ္လည္း မရည္ရြယ္ပါဘဲႏွင့္ “ပြဲ” လုိ႔ ေခၚၾကတာေတြ အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။ ဥပမာ ဘာသာေရး ကိစၥမ်ားမွာ ဗုဒၶပူဇာေနယ်ပဲြ၊ ကထိန္ပဲြ၊ တရားပြဲ စသည္ျဖင့္ ေခၚေ၀ၚၾကတဲ့ ပဲြေတြ ရွိပါ တယ္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး၊ တဖဲြ႔ႏွင့္တစ္ဖဲြ႔ အႏုနည္းႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတာေတြကိုလည္း “ပဲြ” ကိုလည္း ေခၚၾကတယ္။ အေျပးၿပိဳင္ပြဲ၊ ေလွၿပိဳင္ပဲြ စသည္ျဖင့္ ေပါ့။ အၾကမ္းနည္း ပါ၀င္တဲ့ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြမွာ လည္း “ပဲြ” စကားလံုးကိုပဲ သံုးၾကျပန္တယ္။ တိရစၦာန္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တုိက္ၾကက္ျခင္း တုိက္တဲ့ ၿပိဳင္ပြဲကို “ၾကက္ပြဲ” တုိက္ႏြားခ်င္း တုိက္တဲ့ ပဲြကုိ “ႏြားတုိက္ပဲြ” စသည္ျဖင့္ ေခၚၾကတယ္။ ဘာသာေရး ပြဲႏွင့္ ဆက္စပ္ၿပီး သတ္မွတ္ပဲြ ေတာ္ ေန႔မွာ ကြၽဲ၊ ႏြား၊ ဆိတ္၊ သိုး စတာေတြကို အမ်ားအျပား သတ္ၾကတာ ေတြကိုလည္း “ကြၽဲ သတ္ပြဲ” “ႏြားသတ္ပြဲ” စသည္ပဲ ေခၚၾကျပန္တယ္။ လူစုလူေ၀းႏွင့္ လုပ္တဲ့ “ငါးဖမ္းပြဲ” ဆုိတာ လည္း ရွိေသးရဲ႔။ ငါးဖမ္းပြဲ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္း ေမာ္လၿမိဳင္ရဲ႔ သံလြင္ျမစ္ တစ္ဘက္ကမ္းရွိ ဘီလူးကြၽန္းက ဘြက္နက္ရြာႀကီးကို စစ္ေျပးခဲ့ၿပီး တစ္ေႏြ၊ တစ္မိုး ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ သံလြင္ျမစ္ကမ္းမွ အတြင္းဘက္ တစ္မုိင္ေလာက္မွာ ရြာရွိပါတယ္။ ဘြတ္နက္ ေခ်ာင္းဟာ ေရတက္၊ ေရက်ရွိၿပီး ေႏြကာလ ေရက်ခ်ိန္မွာ ေရအနက္ဆံုး ေနရာမွာပင္ ရင္ေခါင္းထက္ ပိုလုိ႔ မနက္ဘူး။ ေႏြကာလ ရြာသူႀကီး သတ္မွတ္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ နံနက္ခင္းမွာ အဲဒီ ေခ်ာင္းထဲ ငါးဖမ္းပြဲ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဖမ္းပံုဖမ္း နည္းက လြယ္ကူတယ္။ ထူးလည္း ထူးျခားပါတယ္။ ရြာရွိ ႏြားပိုင္ရွင္မ်ားက ရြာသူႀကီးရဲ႔ အမိန္႔အတုိင္း ေခ်ာင္းဖ်ားက သတ္မွတ္ေနရာႏွင့္ အခ်ိန္မွာ ႏြားေတြႏွင့္ အတူ လာစုေ၀းၾကပါတယ္။ လူစံု ႏြားစံုၿပီဆုိလွ်င္ ပိုင္ရွင္မ်ားက ႏြား အားလံုးကို ေခ်ာင္းထဲ ေမာင္းခ်လုိက္ၿပီး ေခ်ာင္း႐ိုး အတုိင္း ေခ်ာင္း၀ကို ေမာင္းၾကတယ္။ ေခ်ာင္း၀ မေရာက္ခင္ ႏြားမ်ား ေခ်ာင္းကမ္းပါးေပၚ ျပန္တက္ ရန္ လြယ္ကူတဲ့ ေနရာကို ႀကိဳတင္ေရြးခ်ယ္ သတ္မွတ္ထားတယ္။ အဲဒီေနရာ ေရာက္လွ်င္ ႏြားေတြကို ေခ်ာင္းကမ္းေပၚ ျပန္ေမာင္းတင္လုိက္ၾက ပါတယ္။ ႏြားေကာင္ေရက ၁၀၀ ေက်ာ္ ၁၅၀ ေလာက္ရွိေလေတာ့ ဒီႏြားအုပ္ႀကီးရဲ႔ နင္းေျခမႈ ေၾကာင့္ ငါးမ်ား မူးေမ့ေသေၾက ၾကၿပီး ေရေပၚကို ေပၚလာၾကတယ္။ ႏြားအုပ္ႀကီး ေနာက္က ႏြားရွင္ မိသားစုေတြ လုိက္ပါၾကၿပီး ငါးေကာက္ၾကတာ ေပါ့။ ႏြားမရွိသူေတြ ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးက လုိက္ပါၿပီး အ<ကင္းအက်န္ေတြကို ေကာက္သင္း ေကာက္ၾကပါတယ္။ အလြန္ အလြန္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ရြာသားေတြက “ငါးဖမ္းပြဲ” လုိ့ ေခၚၾကတယ္။ ဒီမွာလည္း “ပြဲ” ဆုိတဲ့ စကားလံုးပဲ သံုးၾကတယ္။ တိရစၦာန္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး “ပဲြ” ဆုိတဲ့ စကားလံုးရဲ႔ အသံုးအႏႈန္းကို ဒီလိုပဲ ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ လူႏွင့္ ပတ္သက္တဲ့ ပြဲ ၾကက္တုိက္ပြဲ၊ ႏြားတုိက္ပြဲေတြ ရွိသလုိ လူေတြ အၾကမ္းနည္းႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတဲ့ ပြဲေတြ ရွိပါတယ္။ အုိလံပစ္ ပြဲေတာ္မွ အစ အားကစား ပြဲမ်ားမွာ ဓားေရးၿပိဳင္ပြဲ (ၤနညခငညါ) ၊ တုိက္ကြမ္ဒို၊ ဂ်ဴဒို၊ လက္ေ၀ွ႔ပဲြ၊ သိုင္းၿပိဳင္ပဲြ စတာေတြ ရွိေသးတယ္။ ဒီၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရမႈရွိတဲ့ အခါလည္း ရွိတာေပါ့။ ဒီအၾကမ္းနည္း ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြ မွာလည္း “ပဲြ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုပဲ သံုးၾကပါ တယ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈ သေဘာျပဳ လုပ္တာ မဟုတ္တဲ့ “ရန္ပဲြ”၊ “႐ိုက္ပြဲ” ဆုိတာေတြလည္း ရွိေသးရဲ႔။ လူအမ်ား လာေရာက္ၾကည့္ၾကတဲ့ ေဘာလံုးပဲြ စတဲ့ ပြဲအမ်ဳိးမ်ဳိး မွာ လာေရာက္ အားေပးၾကတဲ့ ႏွစ္ဖက္ ပရိသတ္ခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ႐ိုက္ၾကတယ္။ လူေသတယ္။ ဒဏ္ရာရၾကတယ္။ စာသင္ ေက်ာင္းခ်င္း၊ ရပ္ကြက္ခ်င္းခ်ိန္း ႐ိုက္တဲ့ ႐ိုက္ပြဲေတြ အထိ ျမင္ေတြ႔ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔လယ္က အထက္တန္းေက်ာင္း ႏွစ္ေက်ာင္းဟာ လြတ္လပ္ေရးရစ ကာလမွ စၿပီး အစဥ္အဆက္ ရန္ဘက္ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ေက်ာင္းက ခရစ္ယာန္ မစ္ရွင္ေက်ာင္း၊ က်န္တစ္ ေက်ာင္းက အစိုးရေက်ာင္း၊ ႏွစ္စဥ္လုိလုိ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ခ်ိန္း႐ိုက္ၾကတယ္။ လက္လြန္ေျခ လြန္ျဖစ္ၾကၿပီး ရန္ကုန္ ေဆး႐ံုႀကီးကို ေရာက္သူ ေရာက္ၾကတာေပါ့။ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ အစိုးရ လက္ထက္ၾကမွပဲ ဒီရန္ပြဲေတြ၊ ခ်ိန္း ႐ိုက္ပြဲေတြ ပေပ်ာက္သြားခ့ဲတယ္။ ဒီလုိလူေတြ အုပ္စုႏွင့္ အစုအေ၀းႏွင့္ ရန္ ျဖစ္ၾက၊ ႐ုိက္ၾကတာေတြမွာလည္း “ပဲြ” ဆုိတဲ့ စကားလံုးပဲ သံုးၾကတယ္။ “ရန္ပြဲ”၊ “႐ိုက္ပြဲ”တဲ့။ အသံုးအႏႈန္း တစ္ခုရွိပါေသးတယ္။ “ေသပြဲ ၀င္တယ္” တဲ့။

 Written by ေမာရႏြယ္ေမာက္

စစ္ဟာ ပြဲဟုတ္မဟုတ္ Page 1 of 3

“စစ္ဟာပြဲ ဟုတ္မဟုတ္”။ ထူးျခားတဲ့ ဒီေမးခြန္းေလးက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ အာ႐ံုကို ဆဲြငင္ဖမ္းယူ လုိက္ပါတယ္။ ကဗ်ာ ဆရာႀကီး ဦး၀င္းျမင့္က သူ႔ရဲ႔ “ေရွ႔တန္း စစ္မ်က္ႏွာမ်ား” ကဗ်ာမွာ ဒီေမးခြန္းကို ေမးထားပါတယ္။ (ပိေတာက္ပြင့္ သစ္၊ ၂၀၀၉ ဇန္န၀ါရီ)။ စစ္သားအုိႀကီး ျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း။ တစ္သက္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ် မၾကားဖူးေသးတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္းမုိ႔ ဒီေမးခြန္းကို အေတာ္ စိတ္၀င္စား သြားပါတယ္။ “စစ္ပြဲ”ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ျမန္မာျပည္ကို မေရာက္မီ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ ခန္႔ကတည္းက အလယ္တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ စစ္ပြဲတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ျဖစ္ေနတဲ့ တ႐ုတ္-ဂ်ပန္စစ္ပြဲ၊ ဥေရာပမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အဂၤလိပ္-ဂ်ာမဏီ စစ္ပြဲအေၾကာင္းေတြ၊ သတင္းစာေတြမွာ မျပတ္ ပါေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းက အဂၤလန္အသင္းေတာ္ (Church of England) က ဖြင့္တဲ့ မစ္ရွင္ေက်ာင္းဆုိေတာ့ “စစ္ရံပံုေငြ” ဆုိၿပီး အတင္းအၾကပ္ ေကာက္ခံလို႔ မေက်မနပ္ႏွင့္ လစဥ္ ထည့္ခဲ့ရတာ မွတ္မိပါေသးတယ္။ “သူ႔ကြၽန္” ဆုိေတာ့လည္း လုပ္သမွ် ေခါင္းငံု႔ ခံရဆဲ ကာလေပကိုး။ အဲဒီ အခ်ိန္က ဖတ္ခဲ့ရသမွ် ၾကားခဲ့ရသမွ် အားလံုးမွာလည္း “စစ္ပြဲ” ဆုိတဲ့ စကားလံုးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ယခု ကဗ်ာ ဆရာႀကီး ၀င္းျမင့္က “စစ္ဟာ ပြဲဟုတ္မဟုတ္” လုိ႔ ေမးခြန္း ထုတ္လာပါၿပီ။ ဆရာ၀င္းျမင့္က သူ႔ရဲ႔ “ေရွ႔တန္း စစ္မ်က္ႏွာမ်ား” ကဗ်ာကို “ပင္လယ္ေကြ႔စစ္ပြဲဟာ အိပ္ေနတယ္” ဆုိတဲ့ စာသားေလးႏွင့္ စဖြင့္ထားပါတယ္။ ကဗ်ာပါ စာပိုဒ္ေလး တစ္ခုက “ကမၻာႀကီးဟာ ဂ်ဳံေၾကာင့္ ပလာတာ ျဖစ္လာသလုိ ပဲေၾကာင့္ပဲ လာတာ ျဖစ္လာတယ္။ ဘယ္ပြဲေၾကာင့္ စစ္ျဖစ္ခဲ့ရလဲ။ စစ္ဟာ ပဲြ ဟုတ္မဟုတ္ ပင္လယ္ကို ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေကြ႔ခိုင္းဘူး” တဲ့။ ဆရာ၀င္းျမင့္ ေမးခြန္းရဲ႔ အေျဖကို ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစား ရွာၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ အေျဖ ရွာရင္းႏွင့္ ေနာက္ဆက္တဲြ ေမးခြန္း တစ္ခု အလုိလုိ ေပၚလာျပန္ေရာ။ ဆရာ၀င္းျမင့္က “စစ္ဟာပြဲဟုတ္ မဟုတ္” လုိ႔ ေမးပါတယ္။ အကယ္၍ စစ္ဟာ ပြဲမဟုတ္ဘူးလုိ႔ အေျဖ ထြက္လာလွ်င္ “စစ္ဟာ ဘာျဖစ္ပါတယ္” လုိ႔ ေျပာၾကမလဲ။ စစ္ဟာပြဲ မဟုတ္လွ်င္ ဘာပါလဲ။ ကဗ်ာမွာ “စစ္ဟာ ပြဲဟုတ္မဟုတ္” ဆုိၿပီး “စစ္” က စာလံုးတစ္လံုး၊ “ပဲြ” က စာလံုးတစ္လံုး သီးျခားခဲြၿပီး ေရးထားပါတယ္။ ဒီစကား ႏွစ္လံုးကို ျမန္မာ အဘိဓာန္က (ျမန္မာစာအဖဲြ႔) ဘယ္လိုမ်ား အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ပါလိမ့္ ဆုိၿပီး ရွာၾကည့္ခဲ့တယ္။ ဒီလုိ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ထားပါတယ္။ “စစ္” - နာမ္၊ ၁။ တုိင္းျပည္အခ်င္းခ်င္း လက္နက္ အားကိုး ႏွင့္တုိက္ခိုက္ျခင္း။ ၂။ ပဋိပကၡျဖစ္ျခင္း။ ႀကိယာ - ၁။ အေရာအေႏွာ မဟုတ္၊ အတုအေယာင္ မဟုတ္၊ပကတိ အတုိင္းျဖစ္သည္။ ၂။ ညံ့သည္၊ ေကာင္းသည္၊ မွားသည္၊ မွန္သည္ စသည္တုိ႔ကို ၾကည့္႐ႈေမးျမန္းသည္။ ၃။ အနည္အဖတ္ႏွင့္ အရည္ကို တျခားစီ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သည္။ ၄။ ေလ်ာ့ပါးသြားသည္ “ေရစစ္ၿပီ”။ “ပဲြ” နာမ္ - ၁။ ပရိသတ္ စုေ၀းရာ သဘင္၊ လူ အမ်ားစု ေ၀းဆင္ႏဲႊေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အခမ္းအနားစသည္တုိ႔။ ၂။ ကန္ေတာ့ပြဲ အမ်ဳိးအမည္ စံုစံု ျပင္ဆင္ ခင္းက်င္းထားေသာ အရာ။ ၃။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြၽဲႏြား စသည္တုိ႔ ေရာင္း၀ယ္ရာ ဌာန။ စည္း ၁။ ကန္ေတာ့ပဲြ၊ ဟင္းပြဲ စသည္တုိ႔ကို ေရတြက္ရာ၌ သံုးေသာစကားလံုး။ ကဗ်ာအစမွာ “ပင္လယ္ေကြ႔ စစ္ပဲြ” လုိ့ ဆုိထားတာမို႔ ကဗ်ာပါ “စစ္”ဟာ နာမ္ျဖစ္ေပတယ္။ ႀကိယာအျဖစ္ သံုးထားတာ မဟုတ္ေပ ဘူး။ ဒီေတာ့ တုိင္းျပည္ အခ်င္းခ်င္း လက္နက္ အားကိုးႏွင့္ တုိက္ခိုက္ျခင္းကို ဆုိလိုတာေပါ့။ ထုိ႔အတူ “ပဲြ” စကားလံုးဟာလည္း ကန္ေတာ့ပြဲ ကြၽဲႏြား စသည္တုိ႔ ေရာင္း၀ယ္ရာဌာန (ႏြားပြဲ)ကို မဆုိလုိႏုိင္ဘူး။ ပရိသတ္ စုေ၀းရာ သဘင္၊ လူအမ်ားစုေ၀း ဆင္ႏဲြေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အခမ္းအနား ဆုိတဲ့ ဖြင့္ဆိုခ်က္ႏွင့္သာ သက္ဆုိင္ေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာ ကဗ်ာပါ “စစ္ပြဲ” ဆုိတာ လူမ်ား၊ ပစၥည္းမ်ားကို စိစစ္ေသာ ညံ့/ေကာင္း၊ မွား/မွန္၊ စစ္ေဆး စိစစ္ေသာ။ အနည္အဖတ္ႏွင့္ အရည္ကို တျခားစီျဖစ္ေအာင္ စစ္တဲ့ “ပြဲ” ကို ဆုိလုိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံခ်င္း တုိက္ခိုက္ တဲ့ “ပဲြ” ကိုသာ ရည္ညႊန္းတယ္လုိ႔ ဆုိရပါမယ္။

Written by ေမာရႏြယ္ေမာက္

ကြ်န္ေတာ္မေမ့ႏုိင္တဲ့ ဩ၀ါဒ (ေပဖူးလြာစာအုပ္မွ)Page 6 of 6

လုိအပ္လာလွ်င္ ဒီေနရာမွ ဟိုေနရာ တာတိုခရီးကို လူအားနဲ႔ အေျမာက္ကို ဆဲြသြား ႏုိင္ေအာင္လည္း ေလ့က်င့္ၾကတယ္။ ဒီလုိ ဆြဲႏုိင္ဖုိ႔ အထူး ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အေျမာက္ဆဲြႀကိဳး (Drag Ropes) ၂ ေခ်ာင္း အေျမာက္တုိင္းမွာ ပါတယ္။ ဒီလုိ ေလ့က်င့္ ခဲ့ၾကေတာ့ ပြဲဦးထြက္ စစ္ဆင္ေရးမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အေျမာက္မ်ားကို ျဖဳတ္ၿပီး သယ္ယူရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရ ေပမယ့္ အခက္အခဲ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ တပ္ရင္းမွဴး ႀကီးရဲ႕အေျမာ္အျမင္ႀကီးမႈႏွင့္ ျပည့္စံုတဲ့ ေလ့ က်င့္မႈရ့ဲ ရလဒ္ေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ အေျမာက္တပ္ရဲ႔ ၂၅ ေပါင္ဒါအေျမာက္၊ ၂၅ ေပါင္ဒါ အေျမာက္ တပ္ထားတဲ့ တပ္မေတာ္ ရဲ႔ “အင္း” အမ်ဳိးစား (?) တုိက္ေရယာဥ္ေတြ ပါ အစံုအညီ ေရာက္ၿပီမို႔ စစ္ဆင္ေရး ျပန္စတာေပါ့။ လက္နက္ႀကီး ပစ္ကူေတြနဲ႔ တုိက္ေလေတာ့ ရန္သူ ဘယ္ခံႏုိင္ပါ့မလဲ။ တစ္ဖက္ ႏုိင္ငံကို ဆုတ္ေျပးၾကပါတယ္။ ေဒသခံ တပ္မ်ားသာ နယ္ေျမ တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္း ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ၾကၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လုိ အျခား ေဒသမွ လာၾကတဲ့ တပ္ေတြကို ျပန္႐ုပ္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ေျမ အေတြ႔အႀကံဳ လံုး၀ မရွိေသးတဲ့ အသစ္စက္စက္ အေျမာက္ တပ္စုေလး ျဖစ္ေပမယ့္ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးရဲ႔ ၾသ၀ါဒ လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ား အတုိင္း ေလ့က်င့္ ျပင္ဆင္ခဲ့တာမုိ႔ ပဲြဦးထြက္ စစ္ဆင္ေရးမွာ ေတြ႔ႀကံဳရတဲ့ ျပႆနာ အခက္အခဲ ေတြကို ေျဖရွင္းၿပီး တာ၀န္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ထမ္းေဆာင္ ႏုိင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္အျပန္ ခရီးမွာလည္း အသြားတုန္းက အတုိင္းပဲ အေျမာက္ကို အပိုင္းပိုင္းျဖဳတ္ၿပီး သယ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ရန္ကုန္ ေရာက္တာနဲ႔ တစ္စုကို ျပန္လည္စုဖဲြ႔ၿပီး ေတာင္ငူကုိ စစ္ဆင္ေရး ထြက္ရ ပါတယ္။ တပ္စု (၆) ရဲ႔ ဒုတိယ စစ္ဆင္ေရး ေတာင္ငူ အေျခစုိက္ တပ္မဟာ (၂) ရဲ႔ နယ္ေျမျဖစ္တဲ့ ေတာင္ငူ အေရွ႕ျခမ္းရွိ သံေတာင္- ေဘာဂလိႀကီးေဒသကုိ KNDO လက္ထဲမွ ျပန္လည္ သိမ္းပိုက္တဲ့ စစ္ဆင္ေရးမွာ တပ္စု (၆) ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ အတြင္း ေပါ့။ တပ္ခဲြ(၁)မွ တပ္စု (၂) လည္းပါတယ္။ တပ္မဟာမွဴးက ဗုိလ္မွဴးႀကီးစိန္၀င္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ကြယ္လြန္)ေပါ့။ ဒီစစ္ဆင္ေရးကိုလည္း ေတာင္ပိုင္းတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တုိင္းမွဴး ကိုယ္တုိင္ ဦးစီး ကြပ္ကဲခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ တပ္ရင္းမွဴး ကိုယ္တုိင္ တုိင္းမွဴးနဲ႔ ပါလာတယ္။ ေမာင္ေတာ စစ္ဆင္ေရးတုန္းက ဒုတပ္ရင္းမွဴးက တုိင္းမွဴးနဲ႔ အတူ လုိက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေတာင္ငူ-သံေတာင္သြား ကားလမ္းအတုိင္း သြားလွ်င္ ေတာင္ငူက ထြက္ၿပီး ေလးမုိင္ေက်ာ္ေလာက္မွာKNDO ရဲ႔ ေရွ႕ခံ စစ္စခန္း ရွိပါတယ္။ ရန္သူဟာ ေတာင္ငူနားကို အဲဒီေလာက္ နီးနီး အထိလာၿပီး တပ္မေတာ္ကို ရင္ဆုိင္ထားတယ္။ အဲဒီ ကာလတုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ ျပည္တြင္း ေသာင္းက်န္မႈ အေျခအေနကို ျပတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ဒီစစ္ဆင္ေရးနဲ႔ သံေတာင္-ေဘာဂလိ ႀကီးေဒသကို ျပန္သိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီ စစ္ဆင္ေရးမွာ တပ္စု(၆)ဟာ ေဘာဂ လိႀကီးရြာအထိ ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ အေျမာက္ေတြ ကို ပံုမွန္အတုိင္း ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ဆဲြသြားတာမို႔ ထူးထူးျခားျခား လုပ္ရတာ မရွိပါဘူး။ တပ္စု (၆) ဟာ ပထမဦးဆံုး အေတြ႔ အႀကံဳအျဖစ္ စစ္ဆင္ေရးႀကီး ႏွစ္ခုမွာ ဆက္တုိက္ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ယခု စစ္ဆင္ေရး ၿပီးဆံုးၿပီးေနာက္ တပ္ရင္း ဌာနခ်ဳပ္ကို အရန္တပ္စု အျဖစ္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက “မင္းတုိ႔ တပ္စု (၆) ေျခစစ္ပြဲ ေအာင္ သြားၿပီ”တဲ့။ ဗထူး တုိက္ခိုက္ေရး ေက်ာင္းမွာ အေျမာက္ သင္တန္း ဌာနဖြင့္ေတာ့ အေျမာက္သင္တန္း နည္းျပအျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာင္းရပါတယ္။ တပ္စုမွဴးသစ္ကို ကြၽန္ေတာ္ လဲႊေျပာင္းေပးခဲ့တဲ့ တပ္စု (၆)ဟာ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးရဲ႔ ၾသ၀ါဒအတုိင္း အဆင့္ျမင့္ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ အရည္အေသြး ေကာင္းတဲ့ တပ္စုျဖစ္ေနပါၿပီ။ တပ္စုမွဴး၊ တပ္ခဲြမွဴး၊တပ္ရင္းမွဴး၊ ဗ်ဴဟာမွဴး တာ၀န္ေတြကို တဆင့္ၿပီး တဆင့္တုိး ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒု ဗုိလ္အဆင့္မွ ဗုိလ္မွဴးႀကီး အဆင့္ထိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီကာလ အတြင္းမွာ မိမိကြပ္ကဲရတဲ့ တပ္ေတြကို တပ္ရင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးႀကီး ဘေရႊရဲ႔ ၾသ၀ါဒ အတုိင္း တပ္ရဲ႔စစ္ေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စြမ္းရည္ေတြ၊ စည္းကမ္းေတြ၊ အဘက္ဘက္မွာ ျမင့္မားလာေအာင္၊ ေအာင္ျမင္မႈ ေတြရရွိေအာင္ ႀကိဳးစား လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ တပ္ေတြမွ ေျပာင္းေရႊ႕ ရခ်ိန္မွာ မိမိလက္ခံ စဥ္က ရွိခဲ့တဲ့ အရည္အေသြးထက္ ပိုအဆင့္ျမင္ ေနတဲ့တပ္ကို တပ္မွဴးသစ္အား လဲႊေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးရဲ႔ ၾသ၀ါဒ အတိုင္းေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္တုိင္းကို ႀကီးႀကီး၊ ေသးေသး မိမိ ဥာဏ္စြမ္း ရွိသေလာက္၊ ကိုယ္စြမ္းရွိ သေလာက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကဆုိတဲ့ အဂၤလိပ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး တစ္ဦးရဲ႔ ၾသ၀ါဒကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္မျဖတ္ လုိက္နာခဲ့ပါတယ္။ ဒီ ၾသ၀ါဒ ႏွစ္ခုဟာျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စစ္သား ဘ၀ခရီးမွာ လမ္းညႊန္ခဲ့တဲ့ လမ္းျပခဲ့တဲ့ မီး႐ွဴး တန္ေဆာင္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အသက္ ၄၃ ႏွစ္ေရာက္ေတာ့ နယ္ဘက္ ကို လဲႊေျပာင္း တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရျပန္ေရာ။ ထုိစဥ္အေခၚ ျပည္သူ႔ ရဲတပ္ဖဲြ႔မွာ ရဲခ်ဳပ္၊ ျမန္မာ့ ၾကယ္ငါးပြင့္ သေဘၤာ လုပ္ငန္းမွာ ဦးေဆာင္ညႊန္ ၾကားေရးမွဴး၊ သက္ျပည့္ အၿငိမ္းစား ယူခ်ိန္အထိ နယ္ဘက္ တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ နယ္ဘက္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္မွာလည္း ဒီၾသ၀ါ ႏွစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ လုိက္နာခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အတြက္ ဒီၾသ၀ါဒ ႏွစ္ခုဟာ စစ္ဘက္မွာ သာမက နယ္ဘက္မွာလည္း အသံုး၀င္တာ လက္ေတြ႔ပါပဲ။ စစ္ဘက္၊ နယ္ဘက္၊ အမႈထမ္းသက္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ မီး႐ွဴး တန္ေဆာင္သဖြယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို လမ္းညႊန္ထိန္းေက်ာင္း ေပးခဲ့တဲ့ ဒီ ၾသ၀ါဒ ႏွစ္ခုဟာျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ မေမ့ႏုိင္တဲ့ ၾသ၀ါဒ ေတြပဲေပါ့။
ေမာရႏြယ္ေမာက္ (ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာလ ၂၀၁၀)

ကြ်န္ေတာ္မေမ့ႏုိင္တဲ့ ဩ၀ါဒ (ေပဖူးလြာစာအုပ္မွ)Page 5 of 6

(က) စက္ေလွကို သေဘၤာ ကပ္လုိက္တယ္။ စက္ေလွေပၚက ဘံုလံုတုိင္ (Bollard)ႏွင့္ သေဘၤာေပၚက ဘံုလုံတုိင္ကို သေဘၤာ ဆလင္ ႀကီးခိုင္းတဲ့ အတုိင္း ႀကိဳးခ်ည္ၾကပါတယ္။ ေရစီးႏွင့္ သေဘၤာ မၿပိဳက်ေအာင္ အေနေတာ္ေလး စက္ေမာင္းၿပီး ထိန္းထားလွ်င္ စက္ေလွကို တုတ္ႏွင့္ ေထာက္တြန္းၿပီး ၅-၆ေပေလာက္ စက္ေလွႏွင့္ ခြာထားႏုိင္တဲ့ အေနအထား ရွိေအာင္ သေဘၤာ ခ်ည္ႀကိဳးကို ေလ်ာ့ထားတယ္။ (ခ) အိုင္ဒီယာ (Idea) က ဘံုလံုတုိင္ ခ်ည္ထားတဲ့ ႀကိဳးေတြနဲ႔ သေဘၤာ စက္ေမာင္းမႈတုိ႔ ေပါင္းစပ္ၿပီး သေဘၤာႏွင့္ စက္ေလွမ်ဥ္းၿပိဳင္ အေနအထား ရွိေအာင္ စက္ေလွ၀န္ခ်ီစက္ ခ်ေပးတဲ့ ပစၥည္းက သေဘၤာေအာက္ထပ္က အေပါက္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေနရာကို က်လာႏုိင္ေအာင္ သေဘၤာကို ထိန္းေမာင္းထားတယ္။ (ဂ) စက္ေလွနဲ႔ သေဘၤာ နံေဘးခ်င္း မထိ ဘဲ ၅-၆ ေပ ခန္႔ ကြာေနေအာင္ သေဘၤာေပၚကေန ရဲေဘာ္မ်ားက တုတ္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ ေထာက္ထားတယ္။ စက္ေလွႏွင့္ သေဘၤာၾကားက ဒီကြက္ လပ္ထဲကို စက္ေလွရဲ႔ ၀န္ခ်ီစက္က ပစၥည္းခ် ေပးတယ္။ (ဃ) အေပါက္ႏွင့္ ပစၥည္း တစ္တန္းထဲ ျဖစ္တာနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြက ပစၥည္းကို သေဘၤာထဲ ဆြဲယူသြင္းတယ္။ ၀န္ခ်ီစက္က ႀကိဳးကို ထပ္ေလ်ာ့ ေပးလုိက္ရင္ သေဘၤာ ကုန္းပတ္ေပၚကို ပစၥည္း အသာအယာ က်သြားတယ္။ ဒီလုိ ပစၥည္းေတြကို ေျပာင္းတင္ၾကတဲ့ အခါ မွာ စက္ေလွေပၚက ၀န္ခ်ီစက္အဖဲြ႔၊ သေဘၤာ ဆလင္ႀကီးႏွင့္ အဖဲြ႔၊ ရဲေဘာ္ေတြက အတုိင္ အေဖာက္ညီညီ လုပ္ၾကရပါတယ္။ ပစၥည္း တင္ခ်တာ အေတြ႔အႀကံဳ ရေအာင္ အေရးမႀကီးတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ အရင္ စမ္းတင္ရတာေပါ့။ အခ်ိန္ အဆ လြဲ၍ျဖစ္ေစ၊ မေတာ္တဆ ျဖစ္ေစ ေရထဲ ျပဳတ္က်သြားလည္း အေရး မႀကီးတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ဆုိင္ရာ ပစၥည္းေတြကို စတင္ၾကပါတယ္။ ေလး -ငါးႀကိမ္ေလာက္ တင္ၿပီးေတာ့ အဖဲြ႔ေတြက ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ လုပ္တတ္လာၾကၿပီ။ေပါင္းစည္း မႈ ရၾကပါၿပီ။ အေျမာက္ အစိတ္အပိုင္းေတြကိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ တင္ၾကပါတယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရ ေပမယ့္ ျပႆနာ မေပၚဘဲ တင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ စက္ေလွေပၚ တင္စဥ္က ရင္ တမမ ေလာက္သာျဖစ္ခဲ့ရေပမယ့္ စစ္ေတြမွာ ေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္ပါပဲ။ စက္ေလွနဲ႔ သေဘၤာႀကီးရွိ ကြက္လပ္ကို အေျမာက္အစိတ္အပိုင္း တအိအိနဲ႔ က်လာလွ်င္ ေလထဲမွာ လဲႊမေနေအာင္ ဆုိင္းႀကိဳးေတြနဲ႔ ထိန္းသူက ထိန္း၊ စက္ေလွ ေပၚက ၀န္ခ်ီစက္ေမာင္းသူကို လွမ္းအမိန္႔ ေပး ရမယ့္ သူက အမိန့္ေတြ ေအာ္ေပးေန၊ သေဘၤာရဲ႔ အေနအထား မွန္ေအာင္ ထိန္းထားႏုိင္ဖို႔ ဆလင္ ႀကီးက သေဘၤာ လႈပ္ရွားမႈကို ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး တက္မကိုင္ကို အမိန့္ေတြ လွမ္းေအာ္ေပးေန၊ စက္ေလွနဲ႔ သေဘၤာ ကြာေနရမယ့္ အကြာအေ၀း မွန္ေအာင္ သေဘၤာကို တြန္းထားၾကတဲ့ အဖဲြ႔ ကို အမိန္႔ ေပးသူကေပးနဲ႔ မိမိတို႔ လုပ္ငန္းကို လုပ္ေနၾကတာမ်ဳိးေတြလုိပါပဲ။ ဒီလုိတက္ညီ၊ လက္ညီနဲ႔ လုပ္လုိက္ၾကတာ ေႏွာင့္ေႏွးမႈ မရွိ၊ အဆင္ေျပစြာနဲ႔ ၿပီးသြားပါတယ္။အေျမာက္နဲ႔ ပစၥည္း မ်ားတင္ၿပီးတာနဲ႔ ေမာင္ေတာကို ထြက္လာၾက တယ္။ ေမာင္ေတာေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တပ္စုက အေရွ႕ပါကစၥတန္ ျမန္မာနယ္စပ္မွာ ရွိတဲ့ ေတာင္ၿပိဳရြာမွာ အေျမာက္စခန္း ယူဖုိ႔ အမိန္႔ ရပါတယ္။ ေတာင္ၿပိဳရြာမွာ တပ္စခန္း ရွိပါတယ္။ ဆရာႀကီး သူရထြန္းတင္ရဲ႔ “ကြၽန္ေတာ္ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏွင့္ ကမၻာ” စာအုပ္ပါ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ တုန္းက သနက (၅)မွ တုိက္သိမ္းခဲ့တဲ့ ေတာင္ၿပိဳ ရြာပါပဲ။ အဲဒီဧရိယာကို ႏွစ္ထပ္သေဘၤာ မ၀င္ ႏုိင္တာေၾကာင့္ UB ေမာ္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္သြား ရမယ္တဲ့။ ႏွစ္ထပ္ သေဘၤာနဲ႔ UBေမာ္ေတာ္မ်ား ဆံုရပ္မွာ ေမာ္ေတာ္ေတြ ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္ ဆုိၿပီး ဆံုရပ္ေနရာကို ေပးေတာ့ သေဘၤာနဲ႔ပဲ ခရီးဆက္ရ ျပန္တာေပါ့။ ဆံုရပ္ေရာက္ေတာ့ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့UB ေမာ္ေတာ္ေတြေပၚကို အေျမာက္နဲ႔ ပစၥည္းေတြ ေရလယ္မွာပဲ ေျပာင္းတင္ၿပီး ေတာင္ၿပိဳကို ဆက္ ထြက္ၾကျပန္တယ္။ ေတာင္ၿပိဳေခ်ာင္း အတုိင္း လာခဲ့တယ္။ ေခ်ာင္းအေနအထား အရ ေတာင္ၿပိဳရြာ အထိလည္း ေမာ္ေတာ္ မသြားႏုိင္ျပန္ေတာ့ ေခ်ာင္းကမ္းပါး ကပ္ၿပီး ဒီေလးလံတဲ့ ပစၥည္းေတြ ခ်လုိ႔ ရႏိုင္မယ့္ ေနရာရွာရျပန္ေရာ။ အဲဒီေနရာ မွာ ကမ္းကပ္ၿပီး အျခားေမာ္ေတာ္က ကုန္း ေပါင္းေတြကပါ ခုကာ တံတားငယ္ေလးသေဘာ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရပါတယ္။ အခ်ဳိ႕အေျမာက္အစိတ္ အပိုင္းေတြက လူ၄ေယာက္ “မ” ရေတာ့ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ ကုန္းေပါင္တစ္ခု ထုိးၿပီး ပစၥည္း သယ္တာမ်ဳိး မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီနည္းနဲ႔ ေခ်ာင္းကမ္းပါး ေပၚကို ပစၥည္းေတြ ခ်ရပါတယ္။ အေျမာက္အစိတ္အပိုင္းေတြ ျပန္ လည္တပ္ဆင္ၿပီး ေတာင္ၿပိဳရြာ တပ္စခန္းနား ေရာက္ေအာင္ ကိုက္ ၁၀၀၀ေလာက္ လူအားနဲ႔ အေျမာက္ကို ဆဲြသြားရပါတယ္။ လယ္ကြင္း ျပန္႔ေတြမုိ႔ ဆြဲရတာ သက္သာပါတယ္။အေျမာက္ က်ည္ေတြကိုေတာ့ လွည္းနဲ႔ေပါ့။၂၅ေပါင္ဒါ အေျမာက္က်ည္က က်ည္ဆန္တျခား၊ ယမ္း ခံြတျခား သံေသတၲာေတြနဲ႔ ထည့္ထားတယ္။ က်ည္ဆန္က ၂၅ ေပါင္ေလးပါတယ္။ စစ္ဆင္ ေရးအတြက္ အေျမာက္က်ည္ ၃၀၀ေက်ာ္ပါ တာမုိ႔ လူနဲ႔သာ ထမ္းရလွ်င္ လူ ၁၀၀ေလာက္ ထမ္းရပါမယ္။ အေျမာက္စခန္းကို စနစ္တက် ေနရာ ခ်ၿပီး ေနာက္တပ္စု အရာရွိ ဒုဗိုလ္စိန္၀င္းကိုလဲႊ ေပးၿပီး ကြၽန္ေတာ္က ေရွ႕တန္း အေျမာက္အကဲ ၾကည့္ လုပ္ဖုိ႔ ေရွ႔တန္းက ေျခလွ်င္တပ္ရင္းကို သြား သတင္းပို႔ ရပါတယ္။ သာမန္အားျဖင့္ ၂၅ ေပါင္ဒါ အေျမာက္က စစ္သံုး ေမာ္ေတာ္ယဥ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဆြဲသြားရပါတယ္။ ယခုလုိ တစ္ပ္ုိင္း တစ္စစီျဖဳတ္ၿပီး မသယ္ပါဘူး။ ေမာ္ေတာ္ကားကိုပဲ ထုတ္လုပ္ၿပီးကတည္းက အပိုင္းပိုင္း ျပန္ျဖဳတ္တယ္ဆုိတာ မရွိဘူး။ တပ္စု (၆) ကို ဖဲြ႔စည္း ေလ့က်င့္ခ်ိန္က လုိအပ္လာလွ်င္ အေျမာက္ကို တပိုင္းတစစီ ျဖဳတ္ၿပီး သယ္ႏုိင္ ေအာင္လည္း ေလ့က်င့္ ထားၾကလုိ႔ တပ္ရင္းမွဴး ႀကီးက ညႊန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္တုိက္ၾကမယ့္ စစ္ဆင္ေရးႀကီးမ်ားကို ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး ညႊန္ၾကား ခဲ့ျခင္းပါပဲ။ အေျမာက္ျဖဳတ္နည္း အတုိင္း တစ္ပိုင္း တစ္စစီ ျဖစ္သြားေအာင္ ျဖဳတ္၊ ျပန္တပ္၊ ျပန္ျဖဳတ္၊ ျပန္တပ္၊ အဲဒီလုိ ေလ့က်င့္ခဲ့ၾကတယ္။ အေျမာက္ အဖဲြ႔၀င္တုိင္းဟာ သူျဖဳတ္ရ၊ တပ္ရမယ့္ လုပ္ငန္းကို သာမက အျခားအေျမာက္ အဖဲြ႔၀င္ေတြ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကိုလည္း လုပ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရပါတယ္။ အခ်ိန္အနည္းဆံုးႏွင့္ အေျမာက္ကို ျဖဳတ္ႏုိင္၊ ျပန္တပ္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့ က်င့္ၾကတာေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္မေမ့ႏုိင္တဲ့ ဩ၀ါဒ (ေပဖူးလြာစာအုပ္မွ)Page 4 of 6

ဒီလို ေလ့က်င့္လို္ကေတာ့ တပ္စု (၆)ဟာ တပ္ရင္းမွဴးႀကီး မွန္းထားတဲ့ အခ်ိန္ထက္ ေစာၿပီး စစ္ဆင္ေရး ထြက္ရန္ အသင့္ျဖစ္လာတာေပါ့။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက အေျမာက္တပ္စုရဲ႕ လုပ္ငန္း ကြၽမ္းက်င္မႈ အေျခအေနကို အေသးစိတ္ စစ္ေဆး ၿပီးေနာက္ ေက်နပ္စြာနဲ႔ “မင္းတုိ႔တပ္စု စစ္ဆင္ေရး အတြက္ အသင့္ ျဖစ္ၿပီ”တဲ့။ ၾကားရတာ ခ်ဳိၿမိန္လွတဲ့ စကား၊ ပင္ပန္းခဲ့ သမွ်ကို အေမာေျပ ေစခဲ့တဲ့ စကားပါပဲ။ စစ္ဆင္ေရး ထြက္ႏုိင္ဖို႔ အဆင့္ကို ေရာက္ ေပမယ့္ စစ္ဆင္ေရး မထြက္ရေသးတာမုိ႔ တပ္စုရဲ႔ ေလ့က်င့္မႈကို မရပ္ဘူး။ “စစ္တိုက္ရန္၊ စစ္ တုိက္ရန္ မရွိက ေလ့က်င့္ရန္၊ စစ္တုိက္ရန္ႏွင့္ ေလ့က်င့္ရန္ မရွိက ျပည္သူ႔ အက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္း လုပ္ရန္” ဆုိတဲ့ တပ္မေတာ္ရဲ႔ အဓိက လုပ္ငန္းႀကီး သံုးရပ္အတုိင္းပို၍ ကြၽမ္းက်င္လာေအာင္၊ ထက္ျမက္လာေအာင္ ဆက္ၿပီး ေလ့က်င့္ၾကပါ တယ္။ စစ္ဆင္ေရး ထြက္ၾကမယ့္ အခ်ိန္အထိ ေပါ့။ ဒီလုိ ေလ့က်င့္ခဲ့တဲ့ အက်ဳိးရလဒ္ကို ပြဲဦး ထြက္ စစ္ဆင္ေရး စထြက္တာနဲ႔ ခံစားရပါတယ္။ တပ္စု (၆) ရဲ႕ပထမဆံုး စစ္ဆင္ေရး ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းမွာ တပ္စု (၆) ပထမဆံုး အႀကိမ္ စစ္ဆင္ေရး ထြက္ရပါတယ္။ ေတာင္ပိုင္းတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တုိင္းမွဴး ကိုယ္တုိင္ ဦးစီးၿပီး ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ေမာင္ေတာၿမိဳ႔နယ္ အေနာက္ျခမ္းမွာ (ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ အေရွ႔ပါကစၥ တန္ (ယခု ဘဂၤလားေဒ့ရွ္) နယ္စပ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ေဒသမွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ခဲြထြက္ေရး သမား မူဂ်ာဟဒ္ (Mujahid) ေသာင္းက်န္းသူ မ်ားကို ေျခမႈန္း ရွင္းလင္းတဲ့ စစ္ဆင္ေရး ျဖစ္ပါတယ္။ တုိင္းမွဴး ကို္ယ္တုိင္ စစ္ဆင္ေရး နယ္ေျမ မွာ လႈပ္ရွား ေရွ႕တန္း ဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ ကြပ္ကဲခဲ့ပါတယ္။ ဒီစစ္ဆင္ေရးက ၁၉၄၈ ခုႏွစ္တုန္းက မၿပီးျပတ္ခဲ့တဲ့ စစ္ဆင္ေရးကုိ ယခုမွ အၿပီးသတ္ ရတ့ဲ စစ္ဆင္ေရးလုိ႔ ဆုိႏုိင္ ေကာင္းပါရဲ႕။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလမွာ ရခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ အတူ တစ္ပါတည္း ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္၊ KNDO စတာတို႔ ေတာခုိ ေသာင္းက်န္းၾကခ်ိန္မွာ ဘူးသီးေတာင္၊ေမာင္ေတာ ေဒသမွာ မူဂ်ာဟဒ္ ခြဲထြက္ေရး သမားေတြက ဆူပူ ေသာင္းက်န္း လာၾကတယ္။ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံရဲ႔ ပံ့ပိုး ေထာက္ပံ့မႈေတြ ရေတာ့ အေတာ္ေလး အင္အား ေတာင့္တား လာတာေပါ့။ မူဂ်ာဟဒ္ေတြကို အမွတ္(၅) ေသနတ္ကိုင္ တပ္ရင္း (သနက-၅) က ရွင္းလင္း ေျခမႈန္းခဲ့ ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး တုိက္ပြဲႀကီးက “ေတာင္ၿပိဳ ရြာတုိက္ပြဲ”ပါပဲ။ နယ္စပ္ရြာျဖစ္ၿပီး ေခ်ာင္းကူး တံတားႏွင့္ အေရွ႕ ပါကစၥတန္ကို ျဖတ္ကူးလုိ႔ ရပါတယ္။ ေတာင္ၿပိဳ ရြာသိမ္းၿပီးေနာက္ ရန္သူတပ္ ၿပိဳကြဲ သြားေတာ့တယ္။ နယ္ေျမစည္း႐ံုး တည္ေဆာက္ေရး ဆက္လုပ္ၾကတယ္။ ဒီလုိ လုပ္ ေဆာင္ေနခ်ိန္မွာKNDOေတြက အင္းစိန္ကို အခုိင္အမာ လုပ္ၿပီး ရန္ကုန္ကို ၿခိမ္းေျခာက္လာတဲ့ အတြက္ သနက (၅) ကို စစ္ဆင္ေရး နယ္ေျမမွ စစ္ေတြကို ျပန္႐ုပ္သိမ္းၿပီး ေလယာဥ္ေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ကို အျမန္ ပို႔ရတာေပါ့။ စစ္ေရး အေျခအေန အရ ဘူးသီးေတာင္ေမာင္ ေတာနယ္ေျမကို ခုိင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္မႈ မၿပီးမီ တပ္ေတြကို ျပန္႐ုတ္ခဲ့ရပါတယ္။ (သူရထြန္းတင္၏ ကြၽန္ေတာ္ က်င္လည္ခဲ့ရေသာ ျမန္မာႏွင့္ကမၻာ၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ စာ ၁၁၄-၁၁၇) ခြဲထြက္ေရး သမား မူဂ်ာဟဒ္ေတြ အသက္႐ွဴ ေပါက္ရ သြားတာေပါ့။ သူတုိ့က ဒီအေျခအေနကို အခြင့္ေကာင္း ယူၿပီး ျပန္လည္စုဖဲြ႔ၾကတယ္။ ေခါင္းျပန္ေထာင္ လာတယ္။ ယခုေတာ့ အေျခ အေနေပး လာၿပီမို႔ မူဂ်ာဟဒ္ေတြကို အၿပီးအပိုင္ ေျခမႈန္းမယ့္ စစ္ဆင္ေရးႀကီးကို တုိင္းမွဴးကိုယ္တုိင္ ဦးစီးၿပီး လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အတြင္းပိုင္း နယ္ေျမေတြမွာ ေျခမႈန္းခံရ ေတာ့ မူဂ်ာဟဒ္ေတြဟာ နယ္စပ္ဘက္ကို ျပန္ ဆုတ္ၿပီး နယ္စပ္ အနီးရွိ ေတာင္အခ်ဳိ႕ေပၚမွာ အခုိင္အမာ တပ္စြဲၿပီး ခံစစ္ဆင္လာပါတယ္။ ဒီ ခံစစ္စခန္းေတြကို လက္နက္ႀကီး ပစ္ကူႏွင့္ တုိက္ခိုက္ႏုိင္ရန္ ၂၅ ေပါင္ဒါ အေျမာက္ တပ္စုကို ေခၚယူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွ ေတာင္ၿပိဳသုိ႔ အဲဒီတုန္းက ကမ္း႐ိုးတန္းသြား သေဘၤာ မရွိေသးေတာ့ ထား၀ယ္-ၿမိတ္ သြားတဲ့ စက္ေလွကို ရန္ကုန္မွ စစ္ေတြ တပ္စု (၆) သြားဖုိ႔ သံုးရပါတယ္။ စက္ေလွပါ ၀န္ခ်ီစက္ (Crane) ရဲ႔ “မခ်ီအား”က ေသးေလေတာ့ အေျမာက္ တစ္လက္လံုး မဆြဲတင္ႏုိင္ဘူး။ဒီေတာ့ အေျမာက္ကို အပိုင္းပိုင္း ျဖဳတ္ၿပီး တင္ရတာေပါ့။ စစ္ေတြမွ ေမာင္ေတာ နယ္ေျမကို ျမစ္တြင္း သြားႏွစ္ထပ္ သေဘၤာ၊ ေမာင္ေတာမွ စစ္ဆင္ေရး ဧရိယာကို ့UB ေမာ္ေတာ္ႏွင့္ သြားရဦးမွာမုိ့ အေျမာက္ကို ျဖဳတ္ႏုိင္သေလာက္ ျဖဳတ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ အခ်ဳိ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြဟာ ရဲေဘာ္ေလး ေယာက္မ ရပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေဘာတံတားေပၚမွ စက္ေလွေပၚ တင္တာ အခက္အခဲ မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ ရင္တမမ ေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ေတြေရာက္လုိ့ စက္ေလွ မွ ႏွစ္ထပ္သေဘၤာေပၚ ေျပာင္းတင္ခ်ိန္မွာေတာ့ မဟာ အခက္အခဲ ေတြ႔ရပါၿပီ။ သာမန္အားျဖင့္ စက္ေလွေပၚမွ အေျမာက္ အစိတ္အပိုင္းေတြ၊ အေျမာက္က်ည္ေတြကို ေဘာတံတားေပၚခ်၊ ေဘာတံတားေပၚကေန ႏွစ္ထပ္ သေဘၤာရဲ႔ ေအာက္ထပ္ ကုန္းပတ္ေပၚ တင္လုိက္႐ံုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အထက္အမိန္႔ အရဒီလို မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ စစ္ဆင္ေရး အတြက္ အေျမာက္ေတြ ေရာက္လာတာကို လူထု မသိေစခ်င္ဘူး။ သတင္း လံုၿခံဳေရးေပါ့။ စစ္ေတြ ကမ္းနားနဲ့ ေ၀းရာ ျမစ္လည္မွာ စက္ေလွကို ေက်ာက္ခ်ရပ္ၿပီး ႏွစ္ထပ္ သေဘၤာေပၚ ေျပာင္းတင္ရမယ္တဲ့။ ႏွစ္ထပ္ သေဘၤာက ေခါင္မိုးရွိတယ္။ အေပၚထပ္ပတ္ လည္မွာ ခါးေစာင္းေလာက္ျမင့္တဲ့ သံလက္ရန္း အျပည့္ႏွင့္။ ေအာက္ထပ္က သံလက္ရန္းမွာသာ လူႏွင့္ပစၥည္းတင္ခ်ဖုိ့ ပိတ္ဖြင့္ႏုိင္တဲ့အေပါက္ ရွိတယ္။ ေဘာတံတားကပ္ၿပီး တင္ခ်တာ လြယ္ေပမယ့္ ေရလယ္ေခါင္မွာ စက္ေလွေပၚ ကေန ၀န္ခ်ီစက္ႏွင့္ ခ်ေပးလာတဲ့ အေျမာက္ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ႏွစ္ထပ္သေဘၤာေအာက္ ထပ္ထဲကို တုိက္႐ိုက္ဘယ္လုိသြင္းၾကမလဲ။ ဒါက အဓိက ျပႆနာပါပဲ။ တစ္စုရွိ တပ္ၾကပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး နည္းလမ္း ရွာၾကတာေပါ့။ “လိုလွ်င္ ႀကံဆ နည္း လမ္းရ” ဆုိတဲ့အတုိင္းပဲ နည္းလမ္း ရပါတယ္။ အကူ ပစၥည္းလည္း ထူးထူးေထြေထြ မလုိပါဘူး။ ၂ လက္မ ပတ္လည္ အရွည္ ၈ ေပေလာက္ ရွည္တဲ့ ပ်ဥ္းကတိုး တုတ္ေခ်ာင္း ၁၀ ေခ်ာင္းေလာက္ သစ္ဆုိင္မွာ သြား၀ယ္လုိက္တယ္။ ပစၥည္းေတြကို စက္ေလွမွ သေဘၤာေပၚ ဒီလုိတင္ခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္မေမ့ႏုိင္တဲ့ ဩ၀ါဒ(ေပဖူးလြာစာအုပ္မွ) Page 3 of 6

႐ံုးပိတ္ရက္ တစ္ရက္မွာ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း အရာရွိ ရိပ္သာမွာ ဆံုမိၾကပါတယ္။ေလ့က်င့္ေရး ကိစၥနဲ႔ အျခား အုပ္ခ်ဳပ္ကိစၥေတြ ေမးျမန္းရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို သင္ၾကားေနတယ္။ တပ္ေကာင္းတစ္ခု ျဖစ္လာဖုိ႔ တပ္မွဴးအေပၚ ဘယ္ေလာက္မူတည္တယ္။တပ္မွဴး ေတာ္လွ်င္ေတာ္သလုိ တပ္တုိးတက္တယ္၊ တပ္ တစ္တပ္ဟာ စစ္ေရး စြမ္းရည္ျမင့္ရမယ့္ အျပင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စြမ္းရည္လည္း ျမင့္ရမယ္။ တပ္စည္း ကမ္းေကာင္းဖုိ႔ အေရးႀကီးပံု၊ ကိုယ့္တပ္က စြမ္းရည္ျမင့္မွ တုိက္ပြဲမွာ ေအာင္ျမင္ႏုိင္မယ္။ မိမိတပ္ကို တပ္ေကာင္း တစ္တပ္ျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပံုကို ေျပာျပတယ္။ ၾသ၀ါဒေပးပါတယ္။ ခါတုိင္းဆုိလွ်င္ သူ႔႐ံုးခန္းမွာ သြားေတြ႔ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တင္ျပရန္ ရွိသည္မ်ားကို တင္ျပတယ္။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးကလည္း အဆံုးအျဖတ္ ေပးရန္ ရွိတာေတြကို ဆံုးျဖတ္ေပးတယ္။ ညႊန္ၾကားစရာ ရွိတာေတြကို ညႊန္ၾကားတယ္။ ဒါေတြ ၿပီးတာနဲ႔ အေလးျပဳၿပီး ျပန္ထြက္၊ ကိုယ့္သင္တန္း ရွိရာ ျပန္တာပဲ။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ႐ံုးပိတ္ရက္လည္းျဖစ္၊ အရာရွိ ရိပ္သာထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိၿပီး ေအးေအးလူလူ စကား ေျပာေနၾကေတာ့ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္တာေပါ့။ ပညာရခဲ့ပါ တယ္။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီး ေျပာခဲ့တဲ့ ၾသ၀ါဒေတြထဲက ၾသ၀ါဒ အခ်ဳိ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ပါ တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ စဲြက်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါက “ဗိုလ္ေရႊသန္း၊ မင္းက ယခုမွ ေက်ာင္း ဆင္းစ ဒုဗိုလ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းက တပ္စု အသစ္ကို ကိုယ္တုိင္ဖဲြ႔စည္း၊ ကိုယ္တုိင္ ေလ့က်င့္ေပးၿပီး စစ္ဆင္ေရး တင္ႏုိင္တ့ဲအဆင့္ ေရာက္ေအာင္ မင္းလုပ္ေနရတယ္။တပ္စု (၆)ဟာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ တပ္စုျဖစ္လ မယ္ဆုိ တာ မင္းအေပၚမွာ လံုးလံုး တည္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆုိေတာ့ မင္းပဲ တပ္စုမွဴး၊ မင္းပဲ ဒီ တပ္စုကို ေလ့က်င့္ ေပးေနတာကိုး။ မင္းေတာ္လွ်င္ ေတာ္သေလာက္ တပ္စု (၆)ဟာ တပ္ ေကာင္းျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ မင္းေမြးထုတ္လုိက္တဲ့ တပ္စု (၆) နဲ႔ပဲ မင္းစစ္ဆင္ေရး ၀င္ရမယ္။ တခ်ိန္က်လွ်င္ မင္းဒီတပ္စုကေန အျခား တပ္စုကို ေျပာင္းကိုင္ရလိမ့္မယ္။ ဒီတပ္ရင္းမွာပဲ ျဖစ္ႏုိင္သလုိ ေနာင္ဖြင့္ရဦးမယ့္ တပ္ရင္းေတြ မွာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ တပ္စုမွဴးကေန တပ္ခဲြမွဴး၊ တပ္ရင္းမွဴး အဆင့္ဆင့္ျဖစ္လာမယ္။ တာ၀န္ေတြ တိုးယူလာရမယ္။ တပ္ခဲြမွဴး ဘ၀မွာ တပ္ခဲြေတြ ေျပာင္းကိုင္ရသလုိ တပ္ရင္းမွဴး ဘ၀မွာလည္း တပ္ရင္းေတြ ေျပာင္းကိုင္ရမွာပဲ။ ဒါက တုိ႔တပ္ေတြမွာ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ပဲ။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မင္းကို ငါတစ္ခုမွာမယ္။ တပ္ေဟာင္းကေန တပ္သစ္ကို မင္းေျပာင္းတဲ့ အခါမယ္ တပ္မွဴးသစ္ကို မင္းလႊဲေပးခဲ့မယ့္ မင္း ရဲ႔တပ္ဟာ အဲဒီတပ္ကို မင္းစကိုင္တုန္းကထက္ အဘက္ဘက္မွာ ပို၍ ေတာ္ေနတဲ့၊ ပုိ၍ ေကာင္းေနတဲ့ တပ္ျဖစ္ပါေစ။ တပ္စု၊ တပ္ခဲြ၊ တပ္ရင္း ဘယ္အဆင့္ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလို လႊဲေပးႏုိင္ရမယ္။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘဲ ဒီတပ္ကို မင္းလႊဲယူစဥ္တုန္း ကလည္း ဒီအဆင့္၊ ယခု မင္းလႊဲ ေပးလုိက္ေတာ့လည္း ဒီတပ္ဟာ ဒီအဆင့္ပဲ ရွိေနတယ္ဆုိရင္ မင္းဟာ တပ္မွဴးေကာင္း မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ခပ္ညံ့ညံ့ တပ္မွဴးပဲကြ။ ဘာေၾကာင့္ ခပ္ညံ့ညံ့ တပ္မွဴးလုိ႔ ေျပာရလဲ ဆုိေတာ့ မင္း ဒီတပ္ကို ကိုင္ခဲ့တဲ့ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ဒီတပ္ရဲ႕ အရည္အေသြး တုိးတက္ ျမင့္မားလာေအာင္ မင္းမလုပ္ခဲ့ဘူး ဆုိတာ ထင္ရွား ေနလုိ႔ေပါ့။ ကိုယ္ကိုင္တဲ့ တပ္ကို စစ္ေရးစြမ္းရည္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစြမ္းရည္ေတြ ျမင့္လာေအာင္၊ စည္းကမ္းပိုေကာင္းလာေအာင္ မင္း ဘာတစ္ခုမွ် မလုပ္ခဲ့လုိ႔ ဒီတပ္မ တုိးတက္တာေပါ့။ ရွင္းေန တာပဲ။ မင္း ဘယ္တပ္ေရာက္ေရာက္ ငါေျပာတာ မေမ့နဲ့။ ခပ္ညံ့ညံ့တပ္မွဴး မျဖစ္ေစနဲ႔” တဲ့။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက အဲဒီလုိ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾသ၀ါဒ ေပးခဲ့တယ္။ စစ္သက္ အလြန္ ႏုေသးတဲ့ ဒုဗိုလ္ေပါက္စ ကြၽန္ေတာ့္ကို တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက အလြန္ လက္ေတြ႔က်ၿပီး အက်ဳိးမ်ား လွတဲ့ ၾသ၀ါဒကို ႏွစ္ဦးခ်င္း စကားေျပာရင္း ေျပာၾကားခဲ့တာကို ေက်းဇူးတင္ မဆံုးပါဘူး။ ဒါက ဒုဗုိလ္ေပါက္စ ဘ၀က ရခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ဒုတိယ ၾသ၀ါဒျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မေမ့ႏုိင္တဲ့ ၾသ၀ါဒ ႏွစ္ခုမွာ ပထမ ၾသ၀ါဒက ဘာအလုပ္ပဲ လုပ္ရ၊ လုပ္ရ မိမိကိုယ္ စြမ္း၊ ဥာဏ္စြမ္း ရွိသေလာက္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖုိ့ ႀကီးၾကပ္မႈ မရွိဘဲနဲ႔ ေအာင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုပ္ဖုိ့။ ဒုတိယက မိမိ ဦးေဆာင္ ကြပ္ကဲရတဲ့ တပ္ကို မိမိလက္ထက္မွာ ပို၍ အရည္အခ်င္း ျပည့္၀တဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ တပ္ ျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစား တည္ေဆာက္ဖို႔၊၊ ဦးေဆာင္ဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိၾကားခဲ့၊ သိခဲ့ရတဲ့ ၾသ၀ါဒ မ်ားစြာထဲမွာ ဒီၾသ၀ါဒ ႏွစ္ခုဟာ ကြၽန္ေတာ္ အႏွစ္ ၿခိဳက္ဆံုး ၾသ၀ါဒမ်ား ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီၾသ၀ါဒမ်ား အတုိင္း ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လုိ လုိက္ နာက်င့္သံုးခဲ့ပါလဲ။ ရလဒ္ေတြက ဘယ္လုိပါလဲ။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီး ၾသ၀ါဒ ေပးခ်ိန္က တပ္စု (၆) ကို အသစ္ ဖဲြ႔စည္းၿပီး စစ္ဆင္ေရး တင္ႏုိင္တဲ့ အဆင့္ေရာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ စတင္ေလ့ က်င့္ေပးေနၿပီ။ ၾသ၀ါဒႏွစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ ေပါင္းစပ္ က်င့္သံုးခဲ့ပါတယ္။ မိမိတတ္သမွ်၊ မွတ္သမွ်နဲ႔ အစြမ္းကုန္ သင္ၾကားတယ္။ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ေလ့က်င့္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကံ ေကာင္းတာ တစ္ခုရွိပါတယ္။ တပ္စု(၆)စစ္သည္ မ်ားရဲ႕ပ်မ္းမွ် အသက္ဟာ တပ္ရင္းမွာ အငယ္ ဆံုးပဲ။ အသက္အႀကီးဆံုးက ဒုအရာခံ ဗုိလ္ စိန္လြင္၊၃၀ မျပည့္ေသးဘူး။ အၾကပ္ႀကီးေတြက ၂၅ ႏွစ္၀န္းက်င္၊ က်န္အၾကပ္ တပ္သားေတြက ၂၀ ႏွစ္၀န္းက်င္ေတြပါ။ တပ္စုမွဴး ကြၽန္ေတာ္က ၂၁ႏွစ္။ အားလံုး နီးပါးဟာ လူပ်ဳိေတြ။ အသက္ ေတြငယ္ၾကေတာ့ ပင္ပန္းဒဏ္ကို ပိုခံႏုိင္ၾကတာေပါ့။ စစ္သည္ တစ္ဦးခ်င္း ေလ့က်င့္မႈ၊ အဖဲြ႔လုိက္ ေလ့က်င့္မႈ၊ အေျမာက္တပ္စု တစ္စုလံုး စုေပါင္း ေလ့က်င့္မႈေတြကို တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကဗ်ာစာဆုိႀကီး ေဒါက္တာစိုးညြန္႔ (ထီလာစစ္သူ၊ ကြယ္လြန္)က ကြၽန္ေတာ့္တပ္စုက ဒုတပ္ၾကပ္ ေပါ့

ကြ်န္ေတာ္မေမ့ႏုိင္တဲ့ ဩ၀ါဒ(ေပဖူးလြာစာအုပ္မွ) Page 2 of 6

အလုပ္လုပ္တဲ့ အခါမယ္ ပ်ာယိပ်ာယာ မလုပ္နဲ႔။ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ႏွင့္လုပ္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္။ ဒါက မင္းဒီအလုပ္ကို ဘာအခက္အခဲမွ် မရွိဘဲ လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိတယ္ ဆိုတာကို ျပလုိက္တာပဲ။ အခက္အခဲေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔ အႏုိင္ႏုိင္ လုပ္ေနရရင္ေတာင္ ဒီလုိ ျဖစ္ေနတာကို အျခား သူေတြ ျမင္ဖုိ႔၊သိဖုိ႔ မလုိဘူး။ သူတုိ႔ ျမင္ေနရမွာ သိေနရမွာက မင္းအေနနဲ႔ ဒီအလုပ္ကို အခက္ အခဲမရွိ လုပ္ေနတယ္ဆုိတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။

ငန္းေတြ၊ ၀မ္းဘဲေတြ ေရကန္ထဲမွာ ေရကူး ေနၾကတာ ျမင္ဖူးၾကမွာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ ၾကည့္ေကာင္းလဲ။ လည္တုိင္ေမာ့ေမာ့၊ ေခါင္းေမာ့ေမာ့ ႏွင့္ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးရယ္။ အားခြန္ မစိုက္ဘဲ ေရ ေပၚမွာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး သြားေနတယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္ မဟုတ္လား။တကယ္ ျဖစ္ေနတာက အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူး။ မင္းတုိ႔ရဲ႔ ဦးေခါင္းကို ေရထဲႏွစ္လုိက္ၿပီး ငန္းရဲ႕ေရထဲက ကိုယ္ပုိင္းကို ၾကည့္လုိက္ စမ္းပါ။ ငန္းရဲ႔ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ဘယ္ ေလာက္ျမန္ျမန္ ယက္ေနၾကတယ္ဆုိတာ တအံ့ တၾသ မင္းတုိ႔ ေတြ႔ၾကမယ္။ ေရေပၚျမင္ကြင္းနဲ႔ ေရေအာက္ျမင္ကြင္း တျခားစီပဲ မဟုတ္လား။

“ေအး အလုပ္လုပ္ရင္ အဲဒီလုိ အသြင္မ်ဳိး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾက။ ေခြးေရကူးသလုိ မလုပ္ၾက နဲ႔”တဲ့။

ဟုတ္တာေပါ့။ ေခြးေရကူးတဲ့ ျမင္ကြင္းကို စိတ္နဲ႔ မွန္းၾကည့္လုိက္လွ်င္ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဘာဆုိ လုိတယ္ဆုိတာ သိႏုိင္ပါတယ္။
ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ဘဲြ႔ရလုိ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အဲဒီလုိ ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးသြားပါတယ္။ ဒီၾသ၀ါဒ ကို ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ မွတ္ သားထားၿပီး မိမိ လုပ္သက္တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ လုိက္နာက်င့္သံုးခဲ့ပါတယ္။ လုပ္သက္ရင့္လာ သည္ႏွင့္အမွ် အဆင့္ျမင့္ တာ၀န္ေတြယူလာခဲ့ ရသည္ႏွင့္အမွ် ဒီၾသ၀ါဒရဲ႔ တန္ဖုိးကိုပို၍ ပို၍ သိလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိ စိတ္ထား၊ ဒီလုိ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ကိုင္လွ်င္ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ အခြင့္လမ္းေတြ သိသိသာသာႀကီး တန္းတက္လာတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါ တယ္။ဒီၾသ၀ါဒ ေပးခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို ေက်းဇူး တင္ဆဲပါပဲ။ ဒါက ဗုိလ္ေလာင္း ဘ၀က ရခ့ဲတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ မေမ့ႏုိင္တဲ့ ၾသ၀ါဒပါပဲ။



ဒုတိယ ၾသ၀ါဒ
ဒုတိယ ၾသ၀ါဒက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဦး ဆံုး တပ္ရင္းမွဴးရဲ႔ ၾသ၀ါဒ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၈) ရက္ေန့ မွာ ဘုရင့္ စစ္တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းဆင္းၿပီး ဒု ဗုိလ္ျဖစ္လာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဒုဗုိလ္ညြန့္ တင္ (ဗိုလ္မွဴးကြယ္လြန္)ကို အေျမာက္တပ္ဖဲြ႔မွာ တာ၀န္ခ်ၿပီး ၿဗိတိသွ် တပ္မေတာ္ရဲ႕ အေျမာက္ သင္တန္းေက်ာင္းမွာ အေျမာက္ပညာ ဆက္သင္ ေစခဲ့ပါတယ္။ အေျမာက္ တပ္ဖဲြ႔နဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ အျခား ပညာေတြကိုလည္း သက္ဆုိင္ရာ စစ္ ေက်ာင္းေတြမွာ ဆက္လက္ ဆည္းပူးၿပီး ျမန္မာ ႏုိင္ငံကို ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလထဲမွာ ျပန္ေရာက္ ၾကပါတယ္။ မိခင္ တပ္ရင္းျဖစ္တဲ့ အမွတ္ (၁) အေျမာက္တပ္ရင္းကို သတင္းပို႔ ၾကတာေပါ့။

တပ္ရင္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ေဘာက္ေထာ္ ရပ္ကြက္မွာ ရွိပါတယ္။. ယခုတပ္မေတာ္ မွတ္တမ္း႐ံုး ေနရာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက တပ္မေတာ္မွာ အေျမာက္တပ္ရင္း တစ္ရင္းသာ ရွိပါေသးတယ္။ တပ္ရင္းမွဴးက ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီးဘေရႊ (ဗုိလ္မွဴးႀကီး သံအမတ္ႀကီး (ၿငိမ္း) ကြယ္လြန္) ။ တပ္ရင္းကို ၁၉၄၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၃) ရက္ေန႔ကမွ ဖြင့္ခဲ့တာ။ ျပည္တြင္း ေသာင္းက်န္းမႈ ႏွိမ္နင္းေရး အတြက္ တည္ေထာင္ရတာပါ။ အေျမာက္တပ္ခဲြ သံုးခဲြ၊ တစ္ခဲြလွ်င္ တပ္စုႏွစ္စု၊ တပ္စုတစ္စုလွ်င္ ၂၅ ေပါင္ဒါ အေျမာက္ေလးလက္စီ တပ္ဆင္ထား ပါတယ္။

ေသာင္းက်န္းမႈက အရွိန္အဟုန္ တက္ေန ၿပီမုိ႔ စုေဆာင္းရသမွ် အင္အားႏွင့္ တပ္စုေတြ၊ တပ္ခဲြေတြ ဖဲြ႔စည္း၊ ေလ့က်င့္ၿပီးတာနဲ႔ စစ္ဆင္ေရး ထြက္ၾကေပါ့။ တပ္စုတစ္စု ေလ့က်င့္ၿပီးတာနဲ႔ စစ္ဆင္ေရးမွာ ထုတ္သံုးရတဲ့ အေျခအေန ေပါ့ခင္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တပ္ရင္းကို သတင္း ပို႔ခ်ိန္မွာ တပ္စု ငါးစုဖဲြ႔စည္းၿပီးၿပီ။ တပ္ မဟာနယ္ေျမ အသီးသီးမွာ တဲြဘက္တာ၀န္ ထမ္းေနၾကပါၿပီ။

ထုိစဥ္က အေျမာက္တပ္စုရဲ႕အင္အားက ၆၄ ေယာက္ ရွိတယ္။ ေျခလွ်င္တပ္စု အင္အားထက္ ႏွစ္ဆနီးပါးေလာက္ေပါ့။အရာရွိ ၃ေယာက္၊ ဒု အရာခံ ဗုိလ္ ၁ ေယာက္၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး ၆ ေယာက္၊ အၾကပ္တပ္သား ၅၄ ေယာက္ရွိၿပီး အဖဲြ႔ေလးဖဲြ႔ ဖဲြ႔ၿပီးသံုးတယ္။ အေျမာက္ပစ္တဲ့ အဖဲြ႔၊ အေျမာက္ပစ္ဖုိ႔ ထြက္ခ်က္ေပးတဲ့ အကူအဖဲြ႔(Technical Assistants) ၊ ေရွ႔တန္း အကဲၾကည့္ အဖြဲ႔နဲ႔ အေျမာက္ စခန္းကို ၀ိုင္ယာလက္စက္၊ တယ္လီဖုန္းတုိ႔နဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးတဲ့ ဆက္သြယ္ ေရးအဖဲြ႔၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ အဖဲြ႔တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

အေျမာက္ သင္တန္းေက်ာင္းလည္း မရွိေသး ေတာ့ တပ္ရင္းမွာပဲ စစ္သည္မ်ားကို အေျမာက္ ပညာ သင္ၾကား ေပးရတာေပါ့။ တပ္ခြဲမွဴးက ဦးေဆာင္ၿပီး ၀ါရင့္ အၾကပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေလ့က်င့္ ေပးရတယ္။ တစ္ဦးခ်င္း ေလ့က်င့္မႈၿပီးေတာ့ အဖဲြ႔ လုိက္ ေလ့က်င့္ၾက၊ အဖဲြ႔လုိက္ အဆင့္မီ လာတာႏွင့္ အဖဲြ႔အားလံုး စုေပါင္းၿပီး အေျမာက္တပ္စု အျဖစ္ စုေပါင္း ေလ့က်င့္ၾကတယ္။ အဆင့္မီ လာတာနဲ႔ စစ္ဆင္ေရးမွာ စသံုးတာေပါ့။

တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက ဒုဗိုလ္ညြန္႔တင္ကို တပ္ခဲြ (၂)၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို တပ္ခဲြ (၃) မွာ ေနရာခ် လုိက္ပါတယ္။ မၾကာမီမွာပဲ လူအင္အား အေျခအေန ေပးလာေတာ့ တပ္စု(၆)ကို ဖဲြ႔စည္းပါေတာ့ တယ္။ တပ္စု (၆)ရဲ႔ အသစ္စက္စက္ တပ္စုမွဴး ေလးက ကြၽန္ေတာ္ ေမာရႏြယ္ေမာက္ပါ။ ဖဲြ႔စည္း ပံုအရ အရာရွိ ၃ေယာက္ ဆုိေပမယ့္ အရာရွိ မလံုေလာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းေပါ့။ အဲဒီေခတ္ ကာလတုန္းက ဗိုလ္သင္တန္း ေက်ာင္းမွ ဆင္းလာတဲ့ အရာရွိငယ္ကို အဂၤလန္ လႊတ္ၿပီး အေျမာက္ပညာ သင္ေစရတဲ့ ေခတ္ ျဖစ္ပါတယ္။

အေျမာက္ ပညာရပ္ အ၀၀ကို ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးရတာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အခက္ အခဲ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒုဗုိလ္ေပါက္စ ျဖစ္ ၿပီး တပ္အေတြ႔အႀကံဳ မရွိေသးေတာ့ စီမံ ကြပ္ကဲမႈ ကိစၥေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိစၥေတြမွာ အလြန္ အားနည္းပါတယ္။ ဒါေတြကို လမ္းညႊန္ၾကပ္မတ္ ေပးမယ့္ တပ္ခဲြ (၃) တပ္ခြဲမွဴးကလည္း စစ္ဆင္ေရး ထြက္ေနေတာ့ အနီးကပ္ အထက္အရာရွိ မရွိျပန္ဘူး။ ဒီေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးကပဲ ဒီကိစၥေတြ မွာကြၽန္ေတာ့္ကို သင္ေပးရ၊ ၾကပ္မတ္ေပးရပါ တယ္။ သာမန္အားျဖင့္ တပ္ရင္းမွဴးနဲ့ ဒုဗိုလ္ ေပါက္စတုိ႔ဟာ တုိက္႐ိုက္ ထိေတြ႔မႈ နည္းၾက ေပမယ့္ တပ္ရင္းမွဴးက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ တပ္ခြဲမွဴး လုိ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကပ္မတ္ရ၊ သင္ၾကားေပးေန ေတာ့ ထိေတြ႔မႈ မ်ားတာေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္မေမ့ႏုိင္တဲ့ ဩ၀ါဒ (ေပဖူးလြာ စာအုပ္မွ) Page 1 of 6

လူ႔ဘ၀မွာ ေမြးလာတယ္။ တစ္ခ်ိန္က်ေတာ့ ေသတယ္။ ဒီခရီးကို လူတုိင္း ေလွ်ာက္ၾကရ ပါတယ္။ ငယ္စဥ္က ပညာရွာတယ္။ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ အလုပ္လုပ္ၾက၊ စီးပြား ရွာၾကတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အနားယူတယ္။ အၿငိမ္းစား ဘ၀မွာ တရားဘက္ ဆက္လိုက္သူ ကလည္း လုိက္ၾကတာေပါ့။ ဒီလုိႏွင့္ အိုလာတယ္။ နာလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေသတယ္။ လူ႔ဘ၀ ခရီးကို ဒီလို ျဖတ္သန္း ေနၾကခ်ိန္မွာ လူတုိင္းဟာ မ်ားျပားလွတဲ့ ဆံုးမ ၾသ၀ါဒေတြကို နားေထာင္ ခဲ့ၾကရတာေပါ့။ လူမွန္းသိစ အရြယ္ မွစၿပီး မိဘက ဆုိဆံုးမခဲ့တယ္။ ပညာ သင္ခ်ိန္မွာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားရဲ႔ ဆံုးမ ၾသ၀ါဒေတြ၊ အလုပ္ ၀င္လုပ္ၾကေတာ့ အထက္ အရာရွိရဲ႔ ဆံုးမၾသ၀ဒါ ေတြေပါ့။ ဒါေတြအျပင္ ဗုဒၶ စာေပႏွင့္ အျခားစာေပ ေတြ၊ လူႀကီး သူမေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳ ရင့္က်က္တဲ့ ပညာရွင္ေတြ စသည္ျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးစံု၊ ေနရာ မ်ဳိးစံုမွ ၾသ၀ါဒေတြ ရၾကပါတယ္။ ဒီလုိ ရလာခဲ့ၾကတဲ့ အဆံုးအမ ၾသ၀ါဒေတြကို ဘယ္ေလာက္အထိ နာယူမွတ္သား လုိက္နာ ၾကတယ္။ က်င့္သံုးၾကတယ္ ဆုိတာကေတာ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္း အေပၚ မူတည္တာေပါ့ေလ။ အခ်ဳိ႕ ၾသ၀ါဒေတြက ဘယ္ဘက္နားမွ ၀င္ၿပီး ညာဘက္နားမွ ထြက္သြားတယ္။ အခ်ဳိ႕က်ေတာ့ အခ်ိန္ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ စိတ္ထဲ စြဲက်န္ ခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ ၾသ၀ါဒက်ေတာ့ အုိမင္း ရင့္ေရာ္ လာသည့္တုိင္ မေမ့ဘူး။ မိမိဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ မီး႐ွဴး တန္ေဆာင္သဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းညႊန ္ထိန္းေၾကာင္း ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ မေမ့ႏုိင္တဲ့ အဆံုးအမ ၾသ၀ါဒမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္ ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ အသက္၂၀ ႏွင့္ ၂၁ ႏွစ္တုန္းကေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ယခုအသက္ ၈၁ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ခန္႔ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီၾသ၀ါဒ ႏွစ္ခုကုိ ကြၽန္ေတာ္ မေမ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ စြဲၿမဲေနတုန္းပါပဲ။ ပ႒မၾသ၀ါဒ ၁၉၄၉-၅၁ ခုႏွစ္တုန္းက အဂၤလန္က ဘုရင့္ စစ္တကၠသိုလ္မွာ(Royal Military Academy, Sandhuhst) ဗိုလ္ေလာင္းသင္တန္း တက္ခဲ့ ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးစ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တပ္မေတာ္မွာ “ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း” သာ ရွိၿပီး “စစ္တကၠသိုလ္” မဖြင့္ရေသးေတာ့ အဂၤလန္ က ဘုရင့္ စစ္တကၠသိုလ္ကို ၁၉၄၇ခုႏွစ္မွစၿပီး ႏွစ္စဥ္ဗုိလ္ေလာင္း အခ်ဳိ႕ေစလႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ေမလမွာ ကြၽန္ေတာ္ အပါအ၀င္ ဗိုလ္ေလာင္း ေလးေယာက္ ေစလႊတ္ခဲ့တယ္။ ဘုရင့္ စစ္တကၠသိုလ္ကို ေစလႊတ္တဲ့ တတိယ အသုတ္ေပါ့။ သင္တန္းတက္စဥ္ အရပ္ဘက္ တကၠသိုလ္ တစ္ခုရဲ႔ ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ တကၠသိုလ္ရဲ႔ ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ အေၾကာင္း ဖတ္လုိက္ ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ ထဲက ပုဂၢိဳလ္ ႀကီးတစ္ဦးက ဘဲြ႔ရ ေက်ာင္းသားေတြကို ေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္း အျပည့္အစံု ေဖာ္ျပထားတယ္။ မိန္႔ခြန္းပါ ၾသ၀ါဒက အႏွစ္သာရ ျပည့္၀လြန္းလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ၿခိဳက္သြားၿပီး မွတ္သားခဲ့တယ္။ ၾသ၀ါဒ အက်ဥ္းက ဒီလုိပါ။ “မင္းတုိ႔ တေတြ ေက်ာင္းပညာ သင္ၾကားျခင္း ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီ။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ မွာ အလုပ္၀င္ၾကေတာ့မယ္။ ေရွ႕ဆက္ၿပီးေတာ့ လည္း အၿငိမ္းစား ယူခ်ိန္အထိ လုပ္သြားၾကလိမ့္ မယ္။ ဒီလို အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကရာမွာ မင္းတုိ႔စိတ္ထဲ စြဲစဲြၿမဲၿမဲ ထားၿပီး လုပ္ကိုင္သင့္တာ တစ္ခုရွိတယ္။ ဒီအေၾကာင္း မင္းတုိ႔ကို ငါေျပာခ်င္တယ္။ ငါမွာ ခ်င္တယ္” လုပ္သက္ တစ္ေလ်ာက္မွာ ရာထူးအဆင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ လုပ္ငန္း တာ၀န္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို မင္းတုိ႔ လုပ္ၾကလိမ့္မယ္။ မင္းတုိ႔ အလုပ္၀င္တဲ့ လုပ္ငန္း ဌာနမွာ အရာရိွအခ်ဳိ႕က ထိပ္ပိုင္းရာထူး အဆင့္ထိ တက္သြားၾကသလုိ အခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း အလယ္အလတ္ အဆင့္နဲ႔ပဲ ၿပီးဆံုးသြားၾကတာ မင္းတုိ႔ ေတြ႔လိမ့္မယ္။ ဒါကလည္း သဘာ၀က်ပါတယ္။ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး လူတုိင္း အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္ႏုိင္မလဲ။ ဒီလုိ သေဘာရွိလုိ႔ အျခားသူ ေတြမေရာက္ၾကေပမယ့္ ငါေရာက္ ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး မင္းတုိ႔ ေမြးရမယ္။ အေရးႀကီးတာက ဘယ္အဆင့္ႏွင့္ ဘာလုပ္ငန္း တာ၀န္ပဲ လုပ္ရ၊ လုပ္ရ၊ ကိုယ္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ကို မိမိရဲ႕ ကိုယ္စြမ္း ရွိသ၍၊ ဥာဏ္စြမ္းရွိ သ၍ႏွင့္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကဖုိ႔ပဲ။ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ လုပ္ၾက၊ မခုိမကပ္နဲ႔။မိမိ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္တုိင္းကို အဲဒီလုိ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ လုပ္ၾက။ ေသးငယ္တဲ့ အလုပ္ပဲ အေရး မႀကီးတဲ့ အလုပ္ပဲလုိ႔ သေဘာထားၿပီး မိမိ လုပ္ႏုိင္တာထက္ ေလ်ာ့ၿပီး မလုပ္ႏွင့္။ မင္းတုိင္းေက် မလုပ္နဲ႔ အလုပ္ တစ္ခုဟာ ႀကီးႀကီးေသးေသး မင္းလုပ္တဲ့ အလုပ္တုိင္းဟာ ထိပ္တန္းႀကီးပဲလုိ႔ မင္းရဲ႕အထက္လူႀကီး မ်ားကေရာ၊ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္မ်ားကပါ ျမင္ၾက၊ ေျပာဆုိ လာၾကေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ယုတ္စြအဆံုး ေျပာမယ္ကြာ။ တံျမက္စည္း လွည္းတဲ့အလုပ္ လုပ္ရရင္ေတာင္ မင္းလွည္း က်င္းခဲ့တာထက္ ပိုမို ေကာင္းမြန္ေအာင္ ဘယ္သူမွ် ထပ္မလွည္းႏုိင္တဲ့ အဆင့္မ်ဳိး ေရာက္ေအာင္ လွည္းရမယ္။ ေအး တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ကြ။ ဒီလုိ မင္း အစြမ္းကုန္ လုပ္ေနတာဟာ အထက္လူႀကီးက ေစာင့္ၾကည့္ေနလုိ႔ လုပ္တာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႔။ လုပ္ငန္း ၿပီးစီးသြားလွ်င္ လာေရာက္စစ္ေဆး မွာမုိ႔ လုပ္တာမ်ဳိးလည္း မျဖစ္ေစနဲ့။ မင္းတုိ႔ ၾကပ္မတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူ ရွိရွိ၊ မရွိရွိ။ လုပ္ငန္း အစစ္ေဆး ခံရဖုိ႔ ရွိရွိ၊ မရွိရွိ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာမ်ဳိး၊ အစြမ္းကုန္ လုပ္တာမ်ဳိးသာ ျဖစ္ပါေစ။ ႀကီးၾကပ္မႈ မရွိဘဲနဲ႔ လုပ္ႏုိင္သူ ျဖစ္ပါ ေစ။ ဒီလုိသာ မင္းတုိ႔လုပ္ၾက၊ ကိုင္ၾကမယ္ဆုိရင္ မင္းတုိ႔ ေအာင္ျမင္မွာ ေသခ်ာတယ္။ အထက္ လူႀကီးတုိင္းက ဒီလုိ လုပ္ကိုင္တဲ့၊ စိတ္ခ်ရတဲ့ လက္ေအာက္ငယ္သားကုိ သတိျပဳမိတယ္။ သေဘာက်တယ္။ တန္ဖိုး ထားၾကတယ္။ အလုပ္တစ္ခု ခိုင္းလိုက္လွ်င္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစား လုပ္တဲ့သူ၊ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား လုပ္သူ၊ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရသူ တစ္ေယာက္ရယ္လုိ႔ အထက္ လူႀကီးေတြက မင္းကို ျမင္လာၿပီ ဆုိလွ်င္ မင္းရဲ႕ တုိးတက္ေရး လမ္းစ ပြင့္သြားၿပီလုိ႔ မွတ္ေပေတာ့။ 
https://www.facebook.com/pages/%E1%80%85%E1%80%85%E1%80%B9%E1%80%90%E1%80%80%E1%81%A0%E1%80%9E%E1%80%AF%E1%80%AD%E1%80%9C%E1%80%B9/301618333222558