အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို သံုးသပ္ၿပီးေနာက္မွာ လက္ရွိစစ္ေၾကာင္း (၁) ေနရာကေနပဲ တိုက္စစ္ဆင္ဖို႔အတြက္ စုရပ္နဲ႔ စီရပ္ကို တစ္ထပ္ထည္းရန္ တပ္ရင္းမွဴးက ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္… ေရွ႕တန္းတပ္စိတ္ေတြ ကတုတ္က်င္းထဲမွာပဲ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ အၿမဲေနေနရတာေၾကာင့္ လန္ူဆန္းေနေစရန္ ၁၂ နာရီကို တစ္ႀကိမ္ လူသစ္လဲလွယ္ၿပီး တာ၀န္ေပးခဲ့ပါတယ္… စားေရးေသာက္ေရး ကိုေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ တပ္ခြဲရံုးေတြကပဲ စီစဥ္ေပးေစပါတယ္… တိုက္စစ္မွာ စီရပ္လံုၿခဳံေရးဟာ အေရးႀကီးပါတယ္… ဒီ့အတြက္ လူ (၅၀) စာ တန္းစီထိုင္ႏိုင္ၿပီး လံုၿခဳံတဲ့ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းႀကီးကို ရန္သူ႔ေနရာနဲ႔ရင္ေဘာင္တန္း အေနအထားအတိုင္း တူးေစခဲ့ပါတယ္… ႏွစ္ရက္နဲ႔ပဲ ၿပီးစီးခဲ့ပါတယ္… တပ္ရင္းမွဴးဟာ တပ္ခြဲႏွစ္ခြဲမွ လက္ေရြးစဥ္စစ္သည္ေတြခ်ည္း စုဖြဲ႔တိုက္ခိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တာေၾကာင့္ ေခ်မွဳန္းေရးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္မယ့္ တပ္ခြဲမွဴးႏွစ္ဦးကို ေခၚယူၿပီး တိုက္စစ္စီမံခ်က္ကို ရွင္းလင္းေျပာျပခဲ့ပါတယ္… အမွတ္ (၃) တပ္ခြဲမွဴးဟာ လက္ေရြးစင္တပ္ဖြဲ႔စုကို မိမိကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ၿပီး ေခ်မွဳန္းတိုက္ခ်က္လိုေၾကာင္း တပ္ရင္းမွဴးထံကို တင္ျပခဲ့ပါတယ္… တပ္ရင္းမွဴးဟာ ခြဲ (၂) နဲ႔ ခြဲ (၃) မွ တပ္ခြဲမွဴးမ်ားဦးစီးၿပီး လက္ေရြးစဥ္စစ္သည္ (၂၅)ဦးစီပါတဲ့ တပ္ဖြဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႔ကို ေရြးခ်ယ္စုဖြဲ႔ ေစခဲ့ပါတယ္…. လက္ေရြးစဥ္စုဖြဲ႔ထားတဲ့ တပ္ခြဲ ႏွစ္ခြဲမွ စစ္သည္ေတြကို စိတ္ဓာတ္ျမင့္မားေရး ေဟာေျပာျခင္း၊ ဇာတ္တိုက္ေလ့က်င့္ျခင္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ေစၿပီး တိုက္ပြဲမ၀င္မီ ကာလတစ္ေလ်ာက္လံုးအနားေပးထားခဲ့ပါတယ္…
၁၉၈၈ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ပြဳိင့္ (၈၆၅) စခန္းကို ေရာက္ရွိလာတဲ့ စစ္ဆင္ေရး ကြပ္ကဲမွဳ အထူးအဖြဲ႔မွဴးဟာ ခမရ (၃) တပ္ရင္းမွဴးကို စစ္ဆင္ေရးညႊန္ၾကားခ်က္ေပးဖို႔အတြက္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔ ၀၉၀၀ နာရီအေရာက္ မဲသေ၀ါေဒသ စစ္ဆင္ေရး ေရွ႕တန္းကြပ္ကဲမွဳဌာနခ်ဳပ္၊ ပြဳိင့္ (၈၆၅) စစ္ဆင္ေရး ကြပ္ကဲမွဳ ခန္းမကို ေခၚထားခဲ့ပါတယ္… ခမရ (၃) တပ္ရင္းမွဴး ေရာက္ရွိလာၿပီးေနာက္မွာ စစ္ဆင္ေရး ကြပ္ကဲမွဳ အဖြဲ႕မွဴးက ” ထိုးစစ္ အဆင့္ (၁) အျဖစ္ ခမရ (၃) ကပင္ ဦးေဆာင္၍ ၄င္းတို႔ရင္ဆိုင္ထားေသာ ရန္သူ႔ေနရာကို စတင္တိုက္ခိုက္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း… လက္နက္ႀကီး၊ လက္နက္ငယ္မ်ားအတြက္ က်ည္ လိုသေလာက္ထုတ္ယူရန္ႏွင့္ .၅၀ လက္မ စက္ေသနတ္ႀကီးႏွင့္ ၄င္းက်ည္ ၁၀၀၀ ထပ္ျဖည့္ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း… တိုက္ရိုက္ပစ္ကူ အျဖစ္ ၁၂၀ မမ စိန္ေျပာင္း ေလးလက္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ေပးမည္ျဖစ္ၿပီး ၇၆ မမ အေျမာက္ႏွင့္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရံုး(ၾကည္း) အရန္၊ ၈၁ မမ စိန္ေျပာင္း ရွစ္လက္က အျခား ရန္သူ႔ေနရာမ်ားကို ဦးႏွိမ္ပစ္ခတ္ထားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း… တပ္ရင္းအေနျဖင့္ မိမိတပ္ရင္းရွိ လက္နက္ႀကီးမ်ား၏ ပစ္ကူကို လိုအပ္လွ်င္ လိုအပ္သလို အသံုးျပဳရန္ ” စသည္ျဖင့္ စစ္ဆင္ေရး ညႊန္ၾကားခ်က္ကို ေပးပါတယ္…
စစ္ဆင္ေရးညႊန္ၾကားခ်က္ ေပးၿပီးေနာက္မွာ စစ္ဆင္ေရးအဖြဲ႔မွဴး၏ ျပန္လည္ေမးျမန္းခ်က္အရခမရ (၃) တပ္ရင္းမွဴးက ေျဖၾကားရာမွာ ” မိမိတပ္ရင္း၌ ၇၅ မမေနာက္ပြင့္ရိုင္ဖယ္ တစ္လက္၊ ၈၁ မမ စိန္ေျပာင္း ႏွစ္လက္၊ ၆၀ မမ စိန္ေျပာင္း သံုးလက္၊ ၈၄ မမေနာက္ပြင့္ရိုင္ဖယ္ ႏွစ္လက္၊ စက္လတ္ ေလးလက္ႏွင့္ ဘီေအ ၁၀၃ ေလာင္ခ်ာႏွစ္လက္ ရွိၿပီး ျဖစ္ပါေၾကာင္း… ယင္းပစ္အားျဖင့္ပင္လံုေလာက္ပါေသာေၾကာင့္ မူလစီမံထားသည့္ ၁၂၀ မမ စိန္ေျပာင္းႀကီး ေလးလက္ အစားႏွစ္လက္ျဖင့္ပင္ လံုေလာက္ပါေၾကာင္…၊ စိန္ေျပာင္းႀကီး ေလးလက္ဆိုင္ပစ္ခဲ့ပါက တိုက္ပြဲၿပီးခ်ိန္တြင္ရန္သူ႔ထံမွ မည္သည့္ပစၥည္းကိုမွအေကာင္းပကတိ သိမ္းဆည္းရမိႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါေၾကာင္း… ” စသည္ျဖင့္ေျဖၾကားခဲ့ပါတယ္… ဒါေၾကာင့္ စစ္ဆင္ေရး ကြပ္ကဲမွဳ အဖြဲ႔မွဴးဟာ ၁၂၀ မမ စိန္ေျပာင္းႀကီး ႏွစ္လက္ကို မူလရည္မွန္းခ်က္ဆီ မပစ္ခိုင္းေတာ့ပဲေနာက္ေန႔မွာ ခမရ (၃) က ဆက္တိုက္ရမယ့္ ရည္မွန္းခ်က္ ” နီလာ ” ပစ္မွတ္ကိုပစ္ခိုင္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း… ဘယ္အခ်ိန္မွာ စတင္တိုက္စစ္ဆင္ႏိုင္မယ္ဆိုတာေတြကို ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္… ခမရ (၃) တပ္ရင္းမွဴးက လက္နက္ခဲယမ္းထုတ္ခ်ိန္ႏွင့္ အေျချပဳေနရာကို ျပန္ဖို႔အခ်ိန္ပါဆုိလွ်င္ ၁၂၀၀ နာရီတြင္အေျချပဳေနရာသို႔ ျပန္ေရာက္ႏိုင္ပါေၾကာင္း… ျပင္ဆင္ခ်ိန္ ႏွစ္နာရီ ခန္႔လိုအပ္ၿပီး ၁၄၀၀ နာရီတြင္ စတင္တိုက္ခိုက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပရာစစ္ဆင္ေရး ကြပ္ကဲမွဳ အဖြဲ႔မွဴးက ၁၅၀၀ နာရီမွာ စတင္တိုက္ခိုက္ရန္သတ္မွတ္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္…
ဒီ့ေနာက္မွာ ခမရ (၃) တပ္ရင္းမွဴးအေနနဲ႔ အေျမာက္ပစ္ကူအတြက္ ေပါင္းစပ္ ညွိႏွဳိင္းရာမွာ အေျမာက္ပစ္ကူကို န-နာရီထားၿပီး မတိုက္ခိုက္ခ်င္ေၾကာင္း… က်ည္ကို သံုးႏိုင္သမွ် ပစ္ကူေပးရန္… မိမိက အပစ္ရပ္ေစလိုခ်ိန္မွာ အပစ္ရပ္ဆိုင္းေပးရန္… မိမိစိတ္ႀကဳိက္ ပစ္ခတ္မွဳ ရၿပီးပါက အေျမာက္အပစ္ရပ္ေစၿပီး မိမိ ေခ်မွဳန္းေရးတပ္မ်ားက တက္ေရာက္ေခ်မွဳန္းတိုက္ခိုက္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ညွိႏွဳိင္းခဲ့ပါတယ္… အေျမာက္တပ္ဖြဲ႔ မွလည္း ယခုတိုက္ပြဲအတြက္ အေျမာက္က်ည္ ၅၀ မွ ၁၀၀ အထိ ပစ္ကူေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း… လိုအပ္ပါကလည္း လိုအပ္သလို ပစ္ကူေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း… ရပ္ေစလိုသည့္အခ်ိန္မွာ အပစ္ရပ္ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း… ဆက္သြယ္မွဳ မျပတ္ေတာက္ေစရန္သာ အေရးႀကီးေၾကာင္း ညွိႏွဳိင္း ရရွိခဲ့ပါတယ္…
ခမရ (၃) တပ္ရင္းမွဴးဟာ စစ္ဆင္ေရး ကြပ္ကဲမွဳ အဖြဲ႔မွဴးဆီမွ အမိန္႔နာခံၿပီးတာနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္ေတြ ထုတ္ယူၿပီး မိမိစစ္ေၾကာင္းရွိရာကို ျပန္လည္ထြက္ခြာခဲ့ရာ ၁၂၃၀ နာရီအခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္… ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ တပ္ခြဲမွဴးမ်ားကို ေခၚယူၿပီး တိုက္စစ္စီမံခ်က္ကို အေသးစိတ္ ထပ္မံရွင္းျပၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ အေသးစိတ္ ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္… တိုက္စစ္စီမံခ်က္ အေသးစိတ္ကေတာ့…
ေခ်မွဳန္းေရးတပ္ခြဲ ႏွစ္ခြဲမွ လက္ေရြးစဥ္ စစ္သည္ေတြဟာ ႀကဳိတင္တူးထားတဲ့ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းႀကီးထဲမွာ ၁၄၃၀ အခ်ိန္အၿပီး ၀င္ေရာက္ ေနရာယူထားရန္… ကာပစ္အတြက္ တပ္ခြဲမွဴးတစ္ဦးက ဦးစီး၍ ၁၄၃၀ အခ်ိန္အၿပီး ေနရာယူရန္… ႀကဳိတင္ပစ္က်င္းတူးထားသည့္ေနရာမွ ၇၅ မမ တစ္လက္… စက္လတ္ ႏွစ္လက္၊ က်န္ တပ္စု လက္နက္မ်ားျဖင့္ အမိန္႔ရသည္ႏွင့္ စတင္ပစ္ခတ္ရန္… အေျမာက္အကဲၾကည့္ အဖြဲ႔ဟာ ရန္သူ႔ေနရာကို ကာပစ္ေနရာမွ ေဘးတိုက္ အကဲၾကည့္ရန္… ရန္သူ႔စခန္းကို အလ်ားလိုက္ ျမင္ကြင္းအတိုင္း ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားေအာင္ .၅၀ လက္မ စက္ေသနတ္ႀကီးျဖင့္ စစ္ေၾကာင္း (၁) ေနရာမွ ပိုင္းျဖတ္ပစ္ခတ္ေပးရန္… ၈၄ မမ ေနာက္ပြင့္ရိုင္ဖယ္ကို တပ္ရင္းမွဴးအနီး ေနရာယူ၍ ရန္သူ႔ေနရာအား တိုက္ရိုက္ပစ္ခတ္ရန္… လိုအပ္လွ်င္ ေလကြဲ ပစ္ခတ္ရန္… ၈၀ မမႏွင့္ ၆၀ မမ စိန္ေျပာင္းတို႔ျဖင့္ စစ္ေၾကာင္း (၁) ေနရာမွ ပစ္ကူေပးရန္… အနီးကပ္ ပစ္ခတ္ရမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အကူယမ္းထုပ္မ်ား မပါပဲ ပို႔က်ည္သက္သက္ျဖင့္သာ ပစ္ခတ္ရန္… ၈၁ မမ ဗံုးသီးကို စနက္ အေႏွးတလွည့္ အျမန္တလွည့္ အဆက္မျပတ္ လွ်င္ျမန္စြာ ပစ္ခတ္ရန္… ဗံုးသီးမ်ားကို ႀကဳိတင္ ျပင္ဆင္ထားရန္… ရန္သူ႔ေနရာကို လက္နက္ငယ္မ်ားျဖင့္ အသံမဆဲေအာင္ ဦးႏွိမ္ပစ္ခတ္ထားရန္… အေျမာက္ႏွစ္လက္သည္ ၁၅၀၀ အခ်ိန္မွစၿပီး အကဲၾကည့္ စတင္ပစ္ခတ္မည္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးက်ည္ ၁၀ ေတာင့္က်န္လွ်င္ ေခ်မွဳန္းေရးတပ္မ်ား အသင့္ျပင္ရန္… တပ္ရင္းမွဴးမွ အခ်က္ေပးသည္ႏွင့္ ေခ်မွဳန္းေရးတပ္မ်ား ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းမွ အျမန္ဆံုးခုန္ထြက္ကာ ရန္သူ႔ေနရာကို လွံစြပ္ထိုး သိမ္းပိုက္ရန္… တပ္ရင္းမွဴးသည္ .၅၀ လက္မ စက္္ေသနတ္ႀကီးေဘးမွ မ်က္ျမင္ပစ္ခတ္မွဳကို ကြပ္ကဲသြားမည္… စစ္ေၾကာင္း (၂) ႏွင့္ တပ္ခြဲ တစ္ခြဲသည္ ၄င္းရင္ဆိုင္ထားရေသာ ေတာင္ေၾကာရွိ ရန္သူႏွင့္ ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီး ပစ္ခတ္သည့္ေနရာကို မ်က္ျမင္ ျမင္ေတြ႔ရပါက မိမိ လက္နက္ႀကီးျဖင့္တန္ျပန္ပစ္ခတ္ေပးရန္… ေခ်မွဳန္းေရးအတြက္ န-နာရီ မထားပဲ တပ္ရင္းမွဴးက တိုက္ပြဲအေျခအေနကို သံုးသပ္ၿပီး ေခ်မွဳန္းေရးအတြက္ အမိန္႔ေပးသြားမည္… တပ္ရင္းမွဴး၏ အမိန္႔ မရမခ်င္း ေခ်မွဳန္းေရးတပ္မ်ား ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီးႏွင့္ မိမိ အေျမာက္ပစ္ခတ္မွဳေၾကာင့္ မထိခိုက္ေစေရးအတြက္ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းထဲတြင္ လံုၿခဳံစြာ ေနရာယူထားၾကရန္…
ခမရ (၃) တပ္ရင္းမွဴးဟာ တိုက္စစ္အတြက္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ (၃) ရက္ ရရွိခဲ့ပါတယ္… လိုအပ္ခ်က္မ်ားအားလံုး ေဆာင္ရြက္ၿပီးစီးၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔ ၁၄၃၀ အခ်ိန္မွာ တိုက္စစ္အတြက္ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းကို တီအာရ္ေအ-၉၀၆ စက္နဲ႔ နည္းဗ်ဴဟာမွဴးထံ သတင္းပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္…
၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔ ၁၅၀၀ အခ်ိန္မွာ ပြဳိင့္ (၈၆၅) ေတာင္ကုန္းမွာေနရာယူထားတဲ့ အေျမာက္စခန္းမွ ၁၂၀ မမ ယူဂိုစိန္ေျပာင္း ႏွစ္လက္ျဖင့္ ခမရ(၃) တိုက္ခိုက္မယ့္ ရန္သူ႔ေနရာကို စတင္အကဲၾကည့္ ပစ္ခတ္ပါတယ္… မူလကတည္းက ႀကဳိတင္ အကဲၾကည့္ၿပီး မွတ္ပံုတင္ထားတာေၾကာင့္ သံုးလံုးေျမာက္ အေျမာက္က်ည္ဟာ ပစ္မွတ္အေပၚ တိုက္ရိုက္ထိမွန္ခဲ့ၿပီး ေခ်မွဳန္းပစ္ခတ္ျခင္း စတင္ခဲ့ပါတယ္… ရန္သူ႔ဖက္ကလည္း ေန႔စဥ္လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း တပ္မ်ားရွိရာ ေနရာအားလံုးကို လက္နက္ႀကီး၊ လက္နက္ငယ္တို႔နဲ႔ ျပန္လွန္ပစ္ခတ္ပါတယ္… ပြဳိင့္ (၈၆၅) ေတာင္ကုန္းမွာရွိေနတဲ့ အေျမာက္စခန္းကိုလည္း အဆင့္ျမင့္ ဒံုးက်ည္ ျဖစ္တဲ့ ၂.၇၅ လက္မ ဒံုးက်ည္နဲ႔ အေ၀းကေန တန္ျပန္ပစ္ခတ္ပါတယ္… ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရံုး(ၾကည္း) အရန္၊ ၈၁ မမ စိန္ေျပာင္းတပ္ဖြဲ႔ကလည္း ရန္သူ႔ လက္နက္ႀကီးေနရာနဲ႔ ကြပ္ကဲမွဳေနရာေတြအားလံုးကို အကဲၾကည့္ ပစ္ခတ္မွဳျဖင့္ ဦးႏွိမ္ပစ္ခတ္ေပးေနပါတယ္… ၇၆ မမ အေျမာက္ ႏွစ္လက္ကိုလည္း မဲသေ၀ါ ပင္မစခန္းဆီ ဦးႏွိမ္ပစ္ခတ္ေပးထားပါတယ္… စစ္ဆင္ေရးကြပ္ကဲမွဳ တည္ရွိရာ ပြဳိင့္ (၈၆၅) စခန္းမွာရွိေနၾကတဲ့သူေတြဟာလည္း ခမရ (၃) တပ္ရင္းမွဴးထံကေန ေပးပို႔လာမယ့္ ေအာင္ပြဲသတင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကပါၿပီ… စစ္ဆင္ေရးခြင္ တစ္ခုလံုးမွာ ရွိေနၾကတဲ့ စစ္ေၾကာင္းမွဴးေတြ၊ တပ္ခြဲမွဴးေတြဟာလည္း မိမိတို႔ရဲ႔ ဆက္သြယ္ေရးစက္ေတြနဲ႔ ခမရ (၃) ရဲ႕ တိုက္ပြဲ၀င္မွဳကို ၾကားျဖတ္ဖမ္းယူၿပီး နားေထာင္ေနၾကပါတယ္…
ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့ အေျမာက္က်ည္ေတြဟာ ပစ္မွတ္အေပၚကို တိတိက်က် က်ေရာက္ေပါက္ကြဲေနတာေၾကာင့္ ရန္သူေတြဟာ ေခါင္ကတုတ္ေတြထဲမွာ မေနရဲေတာ့ပဲ နီးစပ္ရာ လွ်ဳိေတြထဲကို ဆင္းၿပီး ခိုေအာင္းေနၾကရပါတယ္… အေျမာက္သံစဲတဲပအခါမွ လုပ္ေနၾကအတိုင္း မူလက်င္းေတြထဲျပန္၀င္ၿပီး ခ်ီတက္လာတဲ့ တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္းကို လက္နက္ငယ္ေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္မယ့္သေဘာပါ… ဒါေပမယ့္လည္း .၅၀ စက္ေသနတ္ႀကီးရဲ႕ ပစ္ခတ္မွဳကလည္း ပစ္ခတ္သူရဲ႕ကၽြမ္းက်င္မွုရွိသေလာက္ ထိေရာက္ေနတာေၾကာင့္ စက္ေသနတ္ေျပာင္းေရွ႕ပစ္လမ္းမွာရွိေနတဲ့ ၀ါးပင္ေတြအားလံုးျပတ္လဲကုန္ၿပီး ရန္သူ႕ေတာင္ကုန္းစခန္းကို သဲသဲကြဲကြဲ ေတြ႔ျမင္လာရပါတယ္… ရန္သူ႔စခန္းကို အလ်ားလိုက္ျမင္ကြင္းအတိုင္း က်ည္သြားလမ္း ထက္/ေအာက္ ေရြ႕လ်ားပစ္ခတ္ေစတာေၾကာင့္ ရန္သူ႔စခန္းကို အလ်ားလိုက္ ႏွစ္ပိုင္းကြဲေအာင္ ပိုင္းျဖတ္ပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္… ခမရ (၃) တပ္ရင္းမွဴးဟာ လက္နက္ႀကီး၊ လက္နက္ငယ္ တို႔ရဲ႕ သေဘာတရားကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သေဘာေပါက္ထားသူျဖစ္တာေၾကာင့္ က်ည္က်ခ်က္ေတြ ရွဳပ္ေထြးကုန္မွာစိုးၿပီး အေျမာက္အကဲၾကည့္ရဲ႕ အကဲၾကည့္ပစ္ခတ္မွဳ စိတ္တိုင္းက်မွသာ တပ္ရင္းပိုင္ လက္နက္ႀကီးေတြကို စတင္ ပစ္ခတ္ ေစခဲ့တာပါ…
၈၁ မမ နဲ႔ ၆၀ မမ စိန္ေျပာင္းေတြကိုလည္း ကိုက္ ၂၀၀ အကြာအေ၀းအတြက္ အကူယမ္းထုပ္မပါပဲ ပို႔က်ည္သက္သက္ ပစ္ခတ္ေစခဲ့တာေၾကာင့္ က်ည္စုပစ္ခတ္ႏိုင္ျခင္း၊ လွ်င္ျမန္စြာပစ္ခတ္ႏိုင္ျခင္း စတဲ့ အက်ဳိးေက်းဇူးေတြအျပင္ ေျပာင္းထြက္သံဟာ လက္နက္ငယ္ ထြက္သံေလာက္သာ ထြက္ၿပီး မိမိလက္နက္ႀကီးပစ္ခတ္တဲ့ေနရာကို ရန္သူက ဘယ္လိုမွခန္႔မွန္းမရပဲ တန္ျပန္ပစ္ခတ္ႏိုင္စြမ္း မရွိခဲ့ပါဘူး… ရန္သူေတြဟာလည္း တိက်တဲ့ အေျမာက္ဆံ ထိမွန္မွဳကို ေရွာင္ဖို႔အတြက္ စခန္းေတာင္ေစာင္းလွ်ဳိထဲကို ယာယီဆင္းေျပးခဲ့ၾကရပါတယ္… ဒါကို ေဘးတိုက္ေနရာယူထားတဲ့ မိမိ ကာပစ္အဖြဲ႔က ၇၅ မမ ေနာက္ပြင့္ရိုင္ဖယ္နဲ႔ စက္လတ္ ၂လက္ တို႔နဲ႔ ေခ်မွဳန္းပစ္ခတ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ရန္သူဟာ စခန္းေပၚျပန္မတက္ႏိုင္ၾကေတာ့ပဲ လွ်ဳိအတိုင္း မဲေပါေခ်ာင္းကေနတဆင့္ ေသာင္းရင္းျမစ္ဖက္ကို အၿပီးအပိုင္ ထြက္ေျပးရပါေတာ့တယ္…
တပ္မေတာ္က တပ္ရင္းပိုင္ လက္နက္ႀကီးေတြ၊ အေျမာက္ပစ္ကူေတြနဲ႔ ေခ်မွဳန္းပစ္ခတ္ေနေပမယ့္ ရန္သူဟာ တိုက္ပြဲတစ္ေလွ်ာက္လံုး ပစ္ခတ္သံမဆဲေအာင္ အဆက္မျပတ္ ျပန္လွန္ပစ္ခတ္ေနခဲ့ပါတယ္… ဒါေပမယ့္ ရန္သူ႔လက္နက္ငယ္ ပစ္ခတ္မွဳဟာ ထိေရာက္မွဳမရွိပဲ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားေတြေပၚကေန ေက်ာ္ျဖတ္ေနတာကို ခမရ (၃)တပ္ရင္းမွဴးက သိရွိလိုက္ပါတယ္… ဒီအေျခအေနကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး တပ္ရင္းမွဴးက ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခ်မွဳန္းေရးတပ္ခြဲေတြကို ” ရန္သူဟာ က်င္းထဲမွာထိုင္ၿပီး ေသနတ္ေထာင္ေဖာက္ေနတာသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပစ္ခတ္မွဳ ထိေရာက္မွဳမရွိေၾကာင္း ” ေျပာၾကားၿပီး လွံစြပ္ထိုးေခ်မွဳန္းဖို႔ အသင့္ျပင္ဆင္ထားရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္…
၁၆၃၀ နာရီမွာေတာ့ အေျမာက္က်ည္ ၁၀ ေတာင့္သာ က်န္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ထပ္ပစ္ေပးဖို႔ လို မလိုကို အေျမာက္အကဲၾကည့္က သတင္းပို႔လာပါတယ္… တပ္ရင္းမွဴးက က်န္ရွိေနတဲ့ ေနာက္ဆံုး ၁၀ ေတာင့္ကို ထပ္ပစ္ေပးဖို႔နဲ႔ ေနာက္ဆံုးက်ည္ ပစ္ၿပီးတာနဲ႔ သတင္းပို႔ဖို႔ အေျမာက္အကဲၾကည့္ကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါတယ္… ေခ်မွဳန္းေရးတပ္ခြဲမွဴးမ်ားကိုလည္း အေျခအေနကို အသိေပးၿပီး လွံစြပ္ထိုးဖို႔အမိန္႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းခိုင္းထားလိုက္ပါတယ္… အေျမာက္က်ည္ ေပါက္ကြဲအစအနေတြဟာ ေခ်မွဳန္းေရးတပ္မ်ားေပၚမွာ ၀ဲပ်ံေနေပမယ့္ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းေတြထဲမွာ စနစ္တက် ေနရာယူထားတာေၾကာင့္ ထိခိုက္မွဳ လံုး၀မရွိခဲ့ပါဘူး…
၁၆၄၅ နာရီမွာ အေျမာက္က်ည္ အားလံုးပစ္ခတ္ၿပီးေၾကာင္း အေျမာက္အကဲၾကည့္က သတင္းပို႔ပါတယ္… သတင္းေပးပို႔ခ်က္ ရရွိတာနဲ႔ တပ္ရင္းမွဴးဟာ ေခ်မွဳန္းေရးတပ္ခြဲ ႏွစ္ခြဲကို လွံစြပ္ထိုးေခ်မွဳန္းရန္ ခ်က္ခ်င္းအမိန္႔ေပးလိုက္ေတာ့တာပါပဲ… အမိန္႔ရတာနဲ႔ လက္ေရြးစဥ္စစ္သည္ေတြဟာ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းထဲက ခုန္ထြက္လိုက္ၾကၿပီး မိမိတို႔တပ္ရင္းအမည္ကို ေအာ္ဟစ္ၿပီး ရန္သူ႔ေတာင္ကုန္းကို တဟုန္ထိုး ေျပးတက္သိမ္းပိုက္ၾကပါေတာ့တယ္… ေခ်မွဳန္းေရးတပ္ေတြဟာ ကိုက္ ၂၀၀ ခရီးကို အေျပးခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ျခင္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ အေျမာက္အပစ္ရပ္တာနဲ႔ က်ည္ေရာက္လူေရာက္သေဘာမ်ဳိး ခ်ီတက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္… ပစ္ခတ္မွဳနဲ႔ တပ္လွဳပ္ရွားမွဳဟာ အံ၀င္ခြင္က် ဟန္ခ်က္ညီခဲ့ပါတယ္…
ဒီ့အတြက္ေၾကာင့္ လက္နက္ႀကီးပစ္ခတ္မွဳ ရပ္စဲသြားခ်ိန္မွ ျပန္လည္ေခါင္းေထာင္လာၿပီး ေနရာျပန္ယူတတ္ၾကတဲ့ ရန္သူေတြဟာ အေျမာက္သံစဲသြားတာနဲ႔ ေခ်မွဳန္းေရးတပ္ေတြ ပစ္တက္ တက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းေရာက္ရွိလာၾကတာကို လံုး၀အငိုက္မိသြားခဲ့ပါတယ္… က်ည္ကတ္ထဲက်န္ေနတဲ့ လက္က်န္က်ည္ကို ပစ္ခတ္တဲ့သေဘာသာ ျပန္လည္ပစ္ခတ္ႏိုင္ၿပီး ေတာင္ေၾကာလမ္းအတိုင္း ဆုတ္ခြာသြားၾကပါေတာ့တယ္… ဒီအခါမွ မိမိအေျမာက္နဲ႔ စိန္ေျပာင္းေတြဟာလည္း ရန္သူ႔ဆုတ္လမ္းျဖစ္တဲ့ ေတာင္ေၾကာနဲ႔ နီလာပစ္မွတ္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းပစ္ခတ္ပါေတာ့တယ္… ၁၇၀၀ နာရီအခ်ိန္မွာေတာ့ ရန္သူ႔စခန္းတစ္ခုလံုးကို ေအာင္ျမင္စြာ သိမ္းပိုက္ႏိုင္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း တပ္ရင္းမွဴးက နည္းဗ်ဴဟာမွဴးထံကို ဆက္သြယ္ေရးစက္နဲ႔ သတင္းပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္…
ဒီတိုက္ပြဲမွာ မိမိ တပ္မေတာ္ဖက္မွ စစ္သည္တစ္ဦးက်ဆံုးခဲ့ၿပီး စစ္သည္ ၇ဦး ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ပါတယ္… ရန္သူ႔အေလာင္း ၃ေလာင္း က်န္ခဲ့ၿပီး အမ်ားအျပား ဒဏ္ရာရသြားေၾကာင္းကို ၄င္းတို႔ရဲ႕ ပစ္က်င္းမ်ားနဲ႔ ေတာင္ေၾကာတေလွ်ာက္ က်န္ခဲ့တဲ့ ေသြးစက္ေတြအရ သိရွိရပါတယ္… စခန္းအေနအထားအရ ရန္သူ ၃၀ခန္႔က မိမိတပ္ကို ရင္ဆိုင္ထိန္းခ်ဳပ္ထားဖို႔အတြက္ ရန္သူအင္အား ၁၂၀ ခန္႔က အေထာက္အကူျပဳေပးထားတာကို ေတြ႔ရွိရပါတယ္… စစ္ေၾကာင္း (၁)နဲ႔ စစ္ေၾကာင္း(၂)အၾကား သပ္လွ်ဳိထားသလိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ရန္သူ႔လုပ္ေဆာင္မွဳဟာ ထိေရာက္မွဳရွိတဲ့အျပင္ စစ္ဆင္ေရးကြပ္ကဲမွဳဌာနခ်ဳပ္ ျဖစ္တဲ့ ပြဳိင့္ (၈၆၅) စခန္းကိုလည္း အေပၚစီးကေန ၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္… အေရးႀကီးတဲ့ ရန္သူ႔ထိုးႏွက္ခ်က္တစ္ခုပါ…
ဒါေပမယ့္လည္း တပ္မေတာ္ရဲ႔ အေျမာက္နဲ႔ လက္နက္ႀကီးမ်ားရဲ႔ ပစ္ခတ္မွဳ ထိေရာက္မွဳရွိျခင္း၊ အေျမာက္အပစ္ရပ္တာနဲ႔ ေခ်မွဳန္းေရးတပ္ေတြ ရန္သူ႔ေနရာကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္ရွိသြားတာေတြေၾကာင့္ ရန္သူအားလံုး ေသာင္းရင္းျမစ္ဖက္ကို ဆုတ္ခြာထြက္ေျပးခဲ့ၾကရပါတယ္… မဲသေ၀ါ တိုက္ပြဲစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ရန္သူ႔အေနနဲ႔ ဒီေတာင္ကုန္းကို ေနာက္ထပ္ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ဖို႔ မႀကဳိးစားရဲခဲ့ပါဘူး… တိုက္ပြဲအၿပီးမွာ ရန္သူ႔ထံကေန ၆၀ မမ စိန္ေျပာင္း ၁လက္၊ အခ်က္ျပ ပစၥတို ၁လက္၊ Icom စကားေျပာစက္ ၁လံုး၊ RPG ဗံုးသီး ၁၀လံုး၊ မိုင္း၊လက္ပစ္ဗံုးနဲ႔ လက္နက္ငယ္က်ည္မ်ဳိးစံု ၆၀၀ ေက်ာ္ သိမ္းဆည္းရမိခဲ့ပါတယ္…
ေျပာရရင္ ဒီတိုက္ပြဲဟာ ရန္သူ႔ထံကေန လက္နက္ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္ေတြ သိမ္းဆည္းရမိတာဟာ အဓိကမက်ပါဘူး… ဘက္ေပါင္းစံုက ဖိအားေပးခံေနရၿပီး ရက္ရွည္ၾကာေနခဲ့တဲ့ ဒီ မဲသေ၀ါတိုက္ပြဲႀကီးမွာ စစ္အီေနတဲ့အေျခအေနကို တပ္မေတာ္ရဲ႕ ထိုးစစ္အဆင့္ (၁) ေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္းဟာ မဲသေ၀ါစစ္ဆင္ေရးတစ္ခုလံုးရဲ႕ အေျခအေနကို တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တာပါ… ဘားအံနဲ႔ လွဳိင္းဘြဲ႕ ေဒသခံလူထုအေနနဲ႔ေရာ စစ္သည္အခ်ဳိ႕ကပါ တပ္မေတာ္ဟာ မဲသေ၀ါေဒသကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ဆိုတဲ့ ထင္ျမင္ယူဆေနႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကို ခမရ (၃)ရဲ႕ ဒီတိုက္ပြဲကပဲ ခ်ဳိးဖ်က္ေပးခဲ့တာပါ… ခမရ (၃)ရဲ႕ ပထမဆံုးေအာင္ပြဲေၾကာင့္ မဲသေ၀ါစစ္ဆင္ေရးခြင္ထဲမွာ ရွိေနၾကတဲ့ စစ္သည္အားလံုး စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြလာၾကၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ ေအာင္ပြဲခံလိုစိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေပါက္ခဲ့ရပါတယ္…
ဒီ H-575241 ေတာင္ကုန္းတိုက္ပြဲဟာ မဲသေ၀ါတိုက္ပြဲရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္တိုက္ပြဲေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး… ဒါေပမယ့္ အီေနတဲ့ စစ္ဆင္ေရးႀကီးကို ျပန္လည္ႏိုးၾကားလာေအာင္ အသက္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲပါပဲ… စစ္သည္ေတြရဲ႕ သံသယေတြကို ေပ်ာက္ကြယ္ေစခဲ့ၿပီး ” တကယ္တိုက္ရင္ တကယ္ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ပါတယ္ ” ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္မ်ဳိးကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါတယ္… ဒီတိုက္ပြဲေနာက္မွာ ခမရ (၆) ဟာ အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ ပြဳိင့္ (၁၇၇၈) ေတာင္ကုန္းကိုလည္းေကာင္း၊ ခမရ (၇) ဟာ မဲသေ၀ါတိုက္ပြဲရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ကို ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ အံ့ေက်ာ္ကုန္းကိုလည္းေကာင္း၊ တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ကဆာနလီနဲ႔ မဲသေ၀ါပင္မစခန္းတို႔ကို ခမရ (၄)၊ ခမရ (၇၆) နဲ႔ ခလရ (၈၁)တို႔က လြယ္ကူစြာနဲ႔ပဲ သိမ္းပိုက္ ေအာင္ပြဲဆင္ႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္…
http://tyrinonote.wordpress.com(မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)
No comments:
Post a Comment