ကၽြန္ေတာ္ေရြးလိုက္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြက
အျငင္းပြားဖြယ္ရာေတြမ်ားေတာ့ အေတာ္ေလး ေ၀ဖန္ခံရ ပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးမွာ စစ္တပ္ဟာ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈမွာေရာ၊
လြတ္လပ္ေရးကို ကာကြယ္တဲ့ အခ်ိန္မွာေရာ အဓိကအခန္းကပါခဲ့တယ္ဆိုတာေျပာေတာ့
လက္မခံတဲ့အေၾကာင္းေျပာတဲ့ အီးေမးလ္အေတာ္ မ်ားမ်ားရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ စစ္တပ္ဟာ အနာဂတ္ႏုိင္ငံေရးမွာ အဓိကအခန္းကပါရမယ္ဆိုတာကို လက္ခံ ရမယ္လို႕ မဆိုလိုပါဘူး။ျဖစ္ခဲ့တဲ့သမိုင္းကို ျပန္ေျပာျပတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့ပို႕စ္ ေတြအားလံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့ အေနနဲ႔သမိုင္း အခ်က္အလက္ေတြကို စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႕ ဆင္ျခင္ဆံုးျဖတ္ႏုိင္ဖို႔ ေဖာ္ျပခဲ့တာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဆံုး အျဖတ္ကေတာ့ ဖတ္ရႈသူတစ္ဦး ျခင္းရဲ့ သေဘာပါပဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ေဖာ္ေဆာင္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ စစ္တပ္ရ့ဲ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈကို ရဖို႔လိုပါတယ္။ စစ္တပ္ကို အျမစ္ျပတ္ ဖယ္ရွားၿပီးမွ လုပ္လို႔ေရာ မရဘူးလားလို႔ ေမးႏုိင္ပါတယ္။ ရႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္နဲ႕ ထိခိုက္နစ္နာမႈေတြ၊ ဆံုးရံႈးမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ရိွမယ္ဆိုတာ မသိႏုိင္ပါဘူး။
ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာက ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္လုပ္တာလို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ႏုိင္ ဖို႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အေနနဲ႕ စစ္တပ္ရဲ့ သေဘာထား၊ ယံုၾကည္မႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ စိုးရိမ္မႈ ဒါေတြအားလံုးကို သိဖို႕လိုပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးေနတာက ဒီလိုနားလည္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက အေထာက္ အကူျပဳႏုိင္မယ္ထင္လို႕ပါ။
အမ်ိဳးသားညီလာခံကခ်မွတ္ထားတဲ့ အေျခခံမူမ်ားအရ စစ္တပ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္ အဆင့္ဆင့္မွာ ၂၅% ပါ၀င္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို လက္မခံႏုိင္တဲ့သူေတြက ဒါစစ္တပ္က ဆက္ၿပီးအာဏာ ယူခ်င္လို႔ သတ္မွတ္တာလို႕ဆိုတယ္။ ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားသင့္တာက အာဏာဆက္ယူခ်င္လို႔ လုပ္တာဆိုရင္ ဘာလို႔ ၂၅% ထက္ပိုမ်ားတဲ့အခ်ိဳးကိုမယူသလဲ။ ထိုင္းမွာလုပ္ခဲ့သလို အထက္လႊတ္ေတာ္ကို ခန္႔အပ္သူ ေတြနဲ႔ပဲဘာလို႕မဖြဲ႕စည္းသလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြပါ။
ကၽြန္ေတာ့အထင္ေျပာရရင္ ဒီလိုယူထားရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းက ၁၉၄၈- ၆၂ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ ကာလနဲ႕ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲကာလ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားေၾကာင့္လို႕ပဲထင္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ညီလာခံ ေကာ္မရွင္ ဥကၠဌရဲ့မိန္႕ခြန္းေတြ၊ အမ်ိဳးသားညီလာခံမွ ႏုိင္ငံ၀န္ထမ္းကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ကေဆြးေႏြးတာေတြနဲ႔ သတင္းစာ ေဆာင္းပါးေတြမွာ ေတြ႕နုိင္ပါတယ္။
ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီကာလမွာေရာ၊ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲကာလမွာပါ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ စနစ္က သာမန္အမ်ားစုမဲစနစ္ Single Seat, Simple Majority စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ မဲဆႏၵနယ္တစ္ခုမွာ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ေနရာပဲရိွၿပီး ၀င္ၿပိဳင္တဲ့အထဲက ေထာက္ခံမဲအမ်ားဆံုးရတဲ့လူက အႏုိင္ရတဲ့ စနစ္ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္တဲ့သူရတဲ့ေထာက္ခံမဲက ရံႈးသြားတဲ့သူေတြ စုစုေပါင္းရတဲ့ ေထာက္ခံမဲထက္ ထက္နည္း ေနတာမ်ိဳးေတြၾကံဳႏုိင္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ မဲဆႏၵရွင္ေတြေထာက္ခံမႈအခ်ိဳးကို အတိအက်ကိုယ္စားမျပဳဘူးလို႕ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအခ်က္ကို ၁၉၉၀ ရလဒ္မွာ ၾကည့္ရင္ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီတံုးက ပါတီ ၂၃၅ ပါတီအနက္ ၉၄ ပါတီပဲ ၀င္ၿပိဳင္ ႏုိင္ပါတယ္။ မဲေပးႏုိင္သူ ၂၅ သန္းရိွပါတယ္။ ဒီခ်ဳပ္က မဲဆႏၵရွင္မ်ားရဲ့ ၃၈.၁% ေထာက္ခံမဲ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေနရာစုစုေပါင္းရဲ့ ၈၇.၇ %နဲ႕ညီတဲ့ ၃၉၂ ေနရာ အႏုိင္ရ ပါတယ္။ တစညက မဲဆႏၵရွင္ ၁၃.၄ % ေထာက္ခံမႈရၿပီး ၁၀ ေနရာပဲ အႏိုင္ရပါတယ္။ ရွမ္းအမ်ိဳးသားမ်ား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကေတာ့ မဲဆႏၵနယ္ ၅၃ ခုမွာပဲ၀င္ၿပိဳင္ၿပီး မဲဆႏၵရွင္မ်ားရဲ့ေထာက္ခံမႈ ၁.၀၇% ရေပ မယ့္ ၂၃ ေနရာအႏုိင္ရခဲ့ပါတယ္။ က်န္ေထာက္ခံမႈေတြကေတာ့ အျခားပါတီငယ္ေတြကို ျပန္႕သြားပါတယ္။
ဒီရလဒ္ကိုၾကည့္ရင္ ပါတီတစ္ခုျခင္းရရိွတဲ့ လူထုေထာက္ခံမႈရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ အႏုိင္ရတဲ့ ကိုုယ္စားလွယ္ ေနရာအခ်ိဳး လံုး၀မညီတာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ ေနာက္တစ္ခါ သာမန္အမ်ားစုစနစ္ရဲ့ အားနည္းခ်က္က ပါတီႀကီးတစ္ခုကပဲ အမတ္ေနရာအားလံုး နီးပါးကို ရသြားၿပီးလႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ထင္ရာစိုင္းႏုိင္ တဲ့အခ်က္ပါ။ ၁၉၄၈-၁၉၆၂ ကာလမွာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဖဆပလက အမတ္ေနရာ ၈၀% နီးပါး အႏိုင္ရ ထားတာမို အတိုက္အခံ ပမညတကို နည္းမ်ိဳးစံု နဲႏိွပ္ကြပ္ခဲ့တာ၊ ႏို္င္ငံေတာ္ဘာသာကိစၥ၊ ဘတ္ဂ်က္ ကိစၥ ေတြမွာ လူနည္းစုေတြရဲ့ သေဘာထားကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး အာဏာရပါတီသေဘာတစ္ခုတည္းနဲ႕ လုပ္ခဲ့တာ ေတြကို ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အမ်ိဳးသားညီလာခံမွ ကိုယ္စားလွယ္အခ်ိဳ႕က အနာဂတ္ေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာ စုစုေပါင္းရရိွတဲ့ မဲဆႏၵရွင္ေတြရဲ့ ေထာက္ခံမႈ% နဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေနရာကို အခ်ိဳးက်ခြဲေပးတဲ့ အခ်ိဳးက်စနစ္ Proportional Representation System ကိုသံုးဖို႕တင္ျပတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီစနစ္ရဲ့ အားနည္းခ်က္က ၀င္ၿပိဳင္တဲ့ပါတီေတြမ်ားရင္ ကိုယ္စားလွယ္ေနရာေတြ အစိတ္စိတ္ကြဲကုန္ၿပီး ညြန္႕ေပါင္းအစိုးရပဲဖြဲ႕လို႕ရတာမို႕ တည္ၿငိမ္မႈနည္းတာျဖစ္ပါတယ္။ ၉၄ ပါတီၿပိဳင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏုိင္ငံဆိုရင္ေတာ့စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကပါေတာ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ညီလာခံက ဒီစနစ္က ေလာေလာဆယ္ က်င့္သံုးရင္ အက်ိဳးထက္ အျပစ္မ်ားမယ္ ဆိုၿပီးလက္မခံခဲ့ပါဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ အနာဂတ္လႊတ္ေတာ္ဟာ ပါတီေတြအမ်ားၾကီးကြဲေနၿပီး အစိုးရဖြဲ႕လို႕မရတဲ့ အထိ လည္းမတည္မျငိမ္ မျဖစ္သင့္ဘူး။ တစ္ဖက္ကလည္း ပါတီတစ္ခုတည္းက လက္၀ါးၾကီးအုပ္ထားၿပီး ထင္ရာစိုင္းတာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ကာကြယ္ဖို႕လိုတယ္လို႔ စစ္တပ္က ေကာက္ယူပံုရပါတယ္။ ဒီေကာက္ယူခ်က္ကေန စစ္တပ္က ၂၅% ေနရာယူဖို႕ဆိုတဲ့ အေျခခံမူေပၚလာတာပါဘဲ။
စစ္တပ္က ေျပာတဲ့စကားေတြထဲမွာ စစ္တပ္အေနနဲ႕ လႊတ္ေတာ္အတြင္းမွာ လႊမ္းမိုးဖို႔ မဟုတ္ဘူး၊ တည္ျငိမ္ေအာင္ ထိန္းညိွေပးဖို႕သာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ မၾကာခဏပါလာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တကယ္ ေတာ့လည္း အခုအေျခခံမူေတြအရ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ သာမန္ဥပေဒျပဳေရးကိစၥေတြကို လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ထက္၀က္ေက်ာ္ရဲ့ မဲနဲ႕ အတည္ျပဳမွာျဖစ္လို႕ စစ္တပ္ရဲ့ ၂၅ %က အဓိကမက်တာကို ေတြ႕ ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒျပင္ဖို႕ လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ ၇၅% ရဲ့ ေထာက္ခံမႈလိုတာေၾကာင့္ စစ္တပ္ရဲ့က႑က အေရးပါလာပါၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ စစ္တပ္အေန နဲ႕ သာမန္အခ်ိန္မွာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ သူတို႕အျမင္ေတြ တင္ျပခြင့္ရရင္၊ အျခားလူနည္းစုေတြရဲ့ လိုလားခ်က္ေတြကို တင္ျပခြင့္ရရင္ေတာ္ၿပီ။ သို႕ေသာ္ ႏုိင္ငံေတာ္တစ္ခုလံုးနဲ႕ သက္ဆိုင္ေနတဲ့ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ခ်က္မ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႕ပါ၀င္ဆံုးျဖတ္မယ္လို႕ ခံယူထားပံုရပါတယ္။
ၿငိမ္းအဖြဲ႕အခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီလုိတပ္မေတာ္က ယူထားတာကို လက္ခံတဲ့သေဘာေတြ႕ပါတယ္။ သူတို႕ အယူအဆ ကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ရင္ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္မွာ ဗမာပါတီေတြပဲ အမ်ားစုရဖို႕ရိွတယ္။ အမ်ိဳးသား လႊတ္ေတာ္မွာ ျပည္နယ္ခုႏွစ္ခု၊ တိုင္းခုႏွစ္ခု ဆိုေတာ့ ညီမွ်ေနတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ပါလို႕ရိွရင္ သူတို႕အေရးေတြကို တပ္မေတာ္ကတဆင့္ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္မွ ေျပာႏုိင္မယ္လို႕ ခံယူတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို သူတို႕ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြ၊ ေရးတဲ့စာတမ္းေတြမွာ သြယ္၀ိုက္ေျပာထားတာ ေတြ႕မွာပါ။
ဒီတင္ျပခဲ့တဲ့အခ်က္ေတြကေတာ့ စစ္တပ္က ၂၅% ပါ၀င္ျခင္းနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေျခရာေကာက္ၾကည့္ ထားတာ ေတြပါ။ စစ္တပ္ဘက္က အေတြးကို နားလည္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္မယ္လို႕ ထင္မိ ေၾကာင္းပါ။
ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ စစ္တပ္ဟာ အနာဂတ္ႏုိင္ငံေရးမွာ အဓိကအခန္းကပါရမယ္ဆိုတာကို လက္ခံ ရမယ္လို႕ မဆိုလိုပါဘူး။ျဖစ္ခဲ့တဲ့သမိုင္းကို ျပန္ေျပာျပတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့ပို႕စ္ ေတြအားလံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့ အေနနဲ႔သမိုင္း အခ်က္အလက္ေတြကို စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႕ ဆင္ျခင္ဆံုးျဖတ္ႏုိင္ဖို႔ ေဖာ္ျပခဲ့တာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဆံုး အျဖတ္ကေတာ့ ဖတ္ရႈသူတစ္ဦး ျခင္းရဲ့ သေဘာပါပဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ေဖာ္ေဆာင္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ စစ္တပ္ရ့ဲ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈကို ရဖို႔လိုပါတယ္။ စစ္တပ္ကို အျမစ္ျပတ္ ဖယ္ရွားၿပီးမွ လုပ္လို႔ေရာ မရဘူးလားလို႔ ေမးႏုိင္ပါတယ္။ ရႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္နဲ႕ ထိခိုက္နစ္နာမႈေတြ၊ ဆံုးရံႈးမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ရိွမယ္ဆိုတာ မသိႏုိင္ပါဘူး။
ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာက ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္လုပ္တာလို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ႏုိင္ ဖို႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အေနနဲ႕ စစ္တပ္ရဲ့ သေဘာထား၊ ယံုၾကည္မႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ စိုးရိမ္မႈ ဒါေတြအားလံုးကို သိဖို႕လိုပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးေနတာက ဒီလိုနားလည္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက အေထာက္ အကူျပဳႏုိင္မယ္ထင္လို႕ပါ။
အမ်ိဳးသားညီလာခံကခ်မွတ္ထားတဲ့ အေျခခံမူမ်ားအရ စစ္တပ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္ အဆင့္ဆင့္မွာ ၂၅% ပါ၀င္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို လက္မခံႏုိင္တဲ့သူေတြက ဒါစစ္တပ္က ဆက္ၿပီးအာဏာ ယူခ်င္လို႔ သတ္မွတ္တာလို႕ဆိုတယ္။ ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားသင့္တာက အာဏာဆက္ယူခ်င္လို႔ လုပ္တာဆိုရင္ ဘာလို႔ ၂၅% ထက္ပိုမ်ားတဲ့အခ်ိဳးကိုမယူသလဲ။ ထိုင္းမွာလုပ္ခဲ့သလို အထက္လႊတ္ေတာ္ကို ခန္႔အပ္သူ ေတြနဲ႔ပဲဘာလို႕မဖြဲ႕စည္းသလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြပါ။
ကၽြန္ေတာ့အထင္ေျပာရရင္ ဒီလိုယူထားရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းက ၁၉၄၈- ၆၂ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ ကာလနဲ႕ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲကာလ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားေၾကာင့္လို႕ပဲထင္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ညီလာခံ ေကာ္မရွင္ ဥကၠဌရဲ့မိန္႕ခြန္းေတြ၊ အမ်ိဳးသားညီလာခံမွ ႏုိင္ငံ၀န္ထမ္းကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ကေဆြးေႏြးတာေတြနဲ႔ သတင္းစာ ေဆာင္းပါးေတြမွာ ေတြ႕နုိင္ပါတယ္။
ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီကာလမွာေရာ၊ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲကာလမွာပါ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ စနစ္က သာမန္အမ်ားစုမဲစနစ္ Single Seat, Simple Majority စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ မဲဆႏၵနယ္တစ္ခုမွာ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ေနရာပဲရိွၿပီး ၀င္ၿပိဳင္တဲ့အထဲက ေထာက္ခံမဲအမ်ားဆံုးရတဲ့လူက အႏုိင္ရတဲ့ စနစ္ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္တဲ့သူရတဲ့ေထာက္ခံမဲက ရံႈးသြားတဲ့သူေတြ စုစုေပါင္းရတဲ့ ေထာက္ခံမဲထက္ ထက္နည္း ေနတာမ်ိဳးေတြၾကံဳႏုိင္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ မဲဆႏၵရွင္ေတြေထာက္ခံမႈအခ်ိဳးကို အတိအက်ကိုယ္စားမျပဳဘူးလို႕ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအခ်က္ကို ၁၉၉၀ ရလဒ္မွာ ၾကည့္ရင္ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီတံုးက ပါတီ ၂၃၅ ပါတီအနက္ ၉၄ ပါတီပဲ ၀င္ၿပိဳင္ ႏုိင္ပါတယ္။ မဲေပးႏုိင္သူ ၂၅ သန္းရိွပါတယ္။ ဒီခ်ဳပ္က မဲဆႏၵရွင္မ်ားရဲ့ ၃၈.၁% ေထာက္ခံမဲ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေနရာစုစုေပါင္းရဲ့ ၈၇.၇ %နဲ႕ညီတဲ့ ၃၉၂ ေနရာ အႏုိင္ရ ပါတယ္။ တစညက မဲဆႏၵရွင္ ၁၃.၄ % ေထာက္ခံမႈရၿပီး ၁၀ ေနရာပဲ အႏိုင္ရပါတယ္။ ရွမ္းအမ်ိဳးသားမ်ား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကေတာ့ မဲဆႏၵနယ္ ၅၃ ခုမွာပဲ၀င္ၿပိဳင္ၿပီး မဲဆႏၵရွင္မ်ားရဲ့ေထာက္ခံမႈ ၁.၀၇% ရေပ မယ့္ ၂၃ ေနရာအႏုိင္ရခဲ့ပါတယ္။ က်န္ေထာက္ခံမႈေတြကေတာ့ အျခားပါတီငယ္ေတြကို ျပန္႕သြားပါတယ္။
ဒီရလဒ္ကိုၾကည့္ရင္ ပါတီတစ္ခုျခင္းရရိွတဲ့ လူထုေထာက္ခံမႈရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ အႏုိင္ရတဲ့ ကိုုယ္စားလွယ္ ေနရာအခ်ိဳး လံုး၀မညီတာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ ေနာက္တစ္ခါ သာမန္အမ်ားစုစနစ္ရဲ့ အားနည္းခ်က္က ပါတီႀကီးတစ္ခုကပဲ အမတ္ေနရာအားလံုး နီးပါးကို ရသြားၿပီးလႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ထင္ရာစိုင္းႏုိင္ တဲ့အခ်က္ပါ။ ၁၉၄၈-၁၉၆၂ ကာလမွာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဖဆပလက အမတ္ေနရာ ၈၀% နီးပါး အႏိုင္ရ ထားတာမို အတိုက္အခံ ပမညတကို နည္းမ်ိဳးစံု နဲႏိွပ္ကြပ္ခဲ့တာ၊ ႏို္င္ငံေတာ္ဘာသာကိစၥ၊ ဘတ္ဂ်က္ ကိစၥ ေတြမွာ လူနည္းစုေတြရဲ့ သေဘာထားကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး အာဏာရပါတီသေဘာတစ္ခုတည္းနဲ႕ လုပ္ခဲ့တာ ေတြကို ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အမ်ိဳးသားညီလာခံမွ ကိုယ္စားလွယ္အခ်ိဳ႕က အနာဂတ္ေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာ စုစုေပါင္းရရိွတဲ့ မဲဆႏၵရွင္ေတြရဲ့ ေထာက္ခံမႈ% နဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေနရာကို အခ်ိဳးက်ခြဲေပးတဲ့ အခ်ိဳးက်စနစ္ Proportional Representation System ကိုသံုးဖို႕တင္ျပတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီစနစ္ရဲ့ အားနည္းခ်က္က ၀င္ၿပိဳင္တဲ့ပါတီေတြမ်ားရင္ ကိုယ္စားလွယ္ေနရာေတြ အစိတ္စိတ္ကြဲကုန္ၿပီး ညြန္႕ေပါင္းအစိုးရပဲဖြဲ႕လို႕ရတာမို႕ တည္ၿငိမ္မႈနည္းတာျဖစ္ပါတယ္။ ၉၄ ပါတီၿပိဳင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏုိင္ငံဆိုရင္ေတာ့စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကပါေတာ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ညီလာခံက ဒီစနစ္က ေလာေလာဆယ္ က်င့္သံုးရင္ အက်ိဳးထက္ အျပစ္မ်ားမယ္ ဆိုၿပီးလက္မခံခဲ့ပါဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ အနာဂတ္လႊတ္ေတာ္ဟာ ပါတီေတြအမ်ားၾကီးကြဲေနၿပီး အစိုးရဖြဲ႕လို႕မရတဲ့ အထိ လည္းမတည္မျငိမ္ မျဖစ္သင့္ဘူး။ တစ္ဖက္ကလည္း ပါတီတစ္ခုတည္းက လက္၀ါးၾကီးအုပ္ထားၿပီး ထင္ရာစိုင္းတာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ကာကြယ္ဖို႕လိုတယ္လို႔ စစ္တပ္က ေကာက္ယူပံုရပါတယ္။ ဒီေကာက္ယူခ်က္ကေန စစ္တပ္က ၂၅% ေနရာယူဖို႕ဆိုတဲ့ အေျခခံမူေပၚလာတာပါဘဲ။
စစ္တပ္က ေျပာတဲ့စကားေတြထဲမွာ စစ္တပ္အေနနဲ႕ လႊတ္ေတာ္အတြင္းမွာ လႊမ္းမိုးဖို႔ မဟုတ္ဘူး၊ တည္ျငိမ္ေအာင္ ထိန္းညိွေပးဖို႕သာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ မၾကာခဏပါလာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တကယ္ ေတာ့လည္း အခုအေျခခံမူေတြအရ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ သာမန္ဥပေဒျပဳေရးကိစၥေတြကို လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ထက္၀က္ေက်ာ္ရဲ့ မဲနဲ႕ အတည္ျပဳမွာျဖစ္လို႕ စစ္တပ္ရဲ့ ၂၅ %က အဓိကမက်တာကို ေတြ႕ ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒျပင္ဖို႕ လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ ၇၅% ရဲ့ ေထာက္ခံမႈလိုတာေၾကာင့္ စစ္တပ္ရဲ့က႑က အေရးပါလာပါၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ စစ္တပ္အေန နဲ႕ သာမန္အခ်ိန္မွာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ သူတို႕အျမင္ေတြ တင္ျပခြင့္ရရင္၊ အျခားလူနည္းစုေတြရဲ့ လိုလားခ်က္ေတြကို တင္ျပခြင့္ရရင္ေတာ္ၿပီ။ သို႕ေသာ္ ႏုိင္ငံေတာ္တစ္ခုလံုးနဲ႕ သက္ဆိုင္ေနတဲ့ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ခ်က္မ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႕ပါ၀င္ဆံုးျဖတ္မယ္လို႕ ခံယူထားပံုရပါတယ္။
ၿငိမ္းအဖြဲ႕အခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီလုိတပ္မေတာ္က ယူထားတာကို လက္ခံတဲ့သေဘာေတြ႕ပါတယ္။ သူတို႕ အယူအဆ ကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ရင္ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္မွာ ဗမာပါတီေတြပဲ အမ်ားစုရဖို႕ရိွတယ္။ အမ်ိဳးသား လႊတ္ေတာ္မွာ ျပည္နယ္ခုႏွစ္ခု၊ တိုင္းခုႏွစ္ခု ဆိုေတာ့ ညီမွ်ေနတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ပါလို႕ရိွရင္ သူတို႕အေရးေတြကို တပ္မေတာ္ကတဆင့္ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္မွ ေျပာႏုိင္မယ္လို႕ ခံယူတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို သူတို႕ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြ၊ ေရးတဲ့စာတမ္းေတြမွာ သြယ္၀ိုက္ေျပာထားတာ ေတြ႕မွာပါ။
ဒီတင္ျပခဲ့တဲ့အခ်က္ေတြကေတာ့ စစ္တပ္က ၂၅% ပါ၀င္ျခင္းနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေျခရာေကာက္ၾကည့္ ထားတာ ေတြပါ။ စစ္တပ္ဘက္က အေတြးကို နားလည္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္မယ္လို႕ ထင္မိ ေၾကာင္းပါ။
No comments:
Post a Comment