မွတ္မွတ္ရရသၾကၤန္ကာလ(၂၀၀၈)အပိုင္း (၁)

ဘာလိုလိုနဲ႕သၾကၤန္ေတာင္ေရာက္ေတာ့မယ္။တေပါင္းတခူးလဆိုတဲ့  အတိုင္းအမိေျမမွာေတာ့ေလရူးေတြတသုန္သုန္နဲ႕ ဘယ္ေလာက္မ်ား လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းလိုက္မလဲေတြးမိသည္။ကၽြန္ေတာ္လဲအမိေျမနဲ႕ေ၀းကြာေနေပမဲ့ ခပ္ေဆြးေဆြးေလးလြမ္းေမာမိတာေပါ့။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ႏွစ္တာကာလေလာက္ကဆီကို တေရးေရးနဲ႕အေတြးနဲ႕ခ်ဲ႕ မိေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕စစ္ေၾကာင္း ဗ်ဴဟာကုန္းအရံအျဖစ္ တစ္ရက္နားေနခုိက္မွာ

“ညီေလးအုိင္အို မင္း pc (platoon commander)သင္တန္းတက္ဖို႕ေၾကးနန္း ပါတယ္ညီေလး ညီေလးရယ္ စစ္ေၾကာင္း(၁)က ညီေလးတုိ႕အပတ္စဥ္တစ္ေယာက္ရယ္ ခမရ (၅၈၄)ကဒုဗိုလ္ႏွစ္ေယာက္ရယ္”     

အခ်ိန္က၂၀၀၈ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၃တပ္ခြဲ(၄)အမွတ္စဥ္(၄၅)မွအကိုၾကီးေၾကးနန္းတစ္ေစာင္ကိုင္ျပီးေရွ႕
တန္းဗ်ဴဟာကုန္းဆက္သြယ္ေရးတဲမွဆင္းလာရင္း.၀မ္းသာအားရေျပာသည္။ကၽြန္ေတာ္အတုိင္းမသိေပ်ာ္ရြင္
မိပါတယ္။ေၾကးနန္းယူလာတဲ့အကိုၾကီးကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရင္း သၾကၤန္ေတာ့အိမ္ကိုျပန္ျပီးအေဖအေမ  ညီေလးညီမေလးတုိ႕နဲ႕ေတြ႕ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕တင္ ခဏတာ အတြင္းေတာ့ေလထဲကိုေျမာက္တက္ေနသလို ခံစားရတယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ ေတာ့္ကိုပိုတယ္လို႕မ်ားဆုိၾကေလမလားမသိ။တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လို ၅ေယာက္ေလာက္သာရွိေသာ မိသားစုေလးေတာင္ ထမင္း၀ိုင္းမွာစံုစံု ညီညီမေတြ႕ရတာ ႏွစ္ေပါင္းခ်ီေနပီေကာဗ်ာ။ေၾကးနန္းေလးကိုအျပန္အ လွန္ဖတ္ရင္းျပန္ရမည့္ရက္နဲ႕လမ္းခရီးၾကာမည့္အခ်ိန္ကိုတြက္ၾကည့္ေတာ့ သင္တန္းကိုသတင္းပို႕ရမည့္ရက္နဲ႕သိပ္မကြာလွေတာ့ဘူး။ လူကလဲ အဲဒီအေတာအတြင္းမွာ စိတ္ကအိမ္ပဲျပန္ျပန္ေရာက္ေနတယ္။ဗ်ဴဟာမွဴး ကဘယ္ေတာ့ေရွ႕တန္းကေနဘယ္ေတာ့ျပန္လႊတ္မလဲဆိုတဲ့အမိန္႕ေစာင့္ ရတာ လဲအခ်ိန္အရမ္းၾကာေနသလိုထင္ေနတယ္။ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ကိုေရွ႕တန္းေနာက္ခ်န္ဗ်ဴဟာရြာျဖစ္တဲ့ ေမတၱာဆိုတဲ့ရြာကို   ကၽြန္ေတာ္တို႕စစ္ေၾကာင္းအေနနဲ႕လုိက္ဖို႕ အမိန္႕က်လာတယ္ ။ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ခမရ()ကေျခေထာက္ကိုေသနတ္ထိထားတဲ့ရဲေဘာ္ေလးတစ္ေယာက္ကိုထည့္ေပးလိုက္တယ္
။ဒီလိုနဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ထီးထ ဗ်ဴဟာကေနစထြက္ရင္း လူနာကလဲပါတာေၾကာင့္ခရီးကနဲနဲၾကံ့ၾကာေန ေတာ့ ၄ရက္ေျမာက္ေန႕မွာကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကားစီးလို႕ရမဲ့ေမတၱာကို ေရာက္တယ္။

စစ္ေၾကာင္းမွဴးဗုိလ္မွဴး  ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပထမဦးဆံုးလက္ဦး ဆရာရဲ႕ဆံုးမစကားကုိ  နာခံျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြ႕ဲ ကို ရဲေဘာ္ လူနာနဲ႕ လူနာအကူေဆးတပ္သားဒုတပ္ၾကပ္တစ္ေယာက္ ကို ထား၀ယ္ေဆး ရံုမွာတင္ခဲ့ဖို႕ တာ၀န္ပါလာတာေၾကာင့္ ထား၀ယ္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ရဲေဘာ္ေလးကုိ ေဆးရံုတင္ဖုိ႕ပထမဆံုးစဥ္းစားရတယ္။အဲ့ဒီေန႕ကစတာပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္းေတာထဲကျပန္လာတာဆုိေတာ့ပိုက္ဆံကလဲ အိပ္ေဆာင္ နဲနဲေလာက္ ပဲက်န္ေတာ့တယ္ ရွိစုမတ္စုေလးနဲ႕ကားငွားျပီး ေတာ့ထား၀ယ္ျပည္သူ႕ေဆးရံုၾကီးကိုလိုက္ပုိ႕ေပးလုိက္တယ္။ဟိုေရာက္ ေတာ့ေဒါက္တာမမ ရဲ့စကားေအာက္မွေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ပိန္သြားတယ္ ဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရွ႕တန္းဗ်ဴဟာက ေဒါက္တာဗိုလ္ၾကီးရဲ႕ေဆးမွတ္ ခ်က္နဲ႕လက္မွတ္ကိုမလံုေလာက္ဖူးဆိုျပီးလူနာကိုလက္မခံနိုင္ပါဘူးတဲ့။ ထား၀ယ္စစ္ေဆးရံုကလက္မွတ္နဲ႕မွ သူတုိ႕လက္ခံႏိုင္မယ္တဲ့ဗ်။အဘယ္ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္လဲဆုိတာေတာ့ကၽြန္ေတာ္လဲ သိပ္မသိေပမဲ့ ေသမဲ့ လူနာဆိုရင္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲေဘာ္ေသတာၾကာေပါ့။ေသနတ္မွန္ထားတဲ့ေျခေထာက္မွေျခသလံုးၾကြက္သားလုံးၾကီးမရွိေတာ့ပဲ ၄ရက္ေလာက္ တလမ္းလံုးထမ္းစင္ေပၚမွာညဥ္းျပီး ပါလာတဲ့သူ႕ရဲ့နာက်ဥ္မွဳကို လူနာေလးနဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ပဲသိႏိုင္မယ္ထင္တယ္။ဒါေပမဲ့မတတ္ႏိုင္ဘူးေလဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကေဆးမွမကုတတ္တာ။ဒီလိုနဲ႕တပ္မေတာ္စစ္ေဆးရံုကုိ အားကိုးတၾကိးေျပးမိျပန္ေရာ ဟိုေရာက္ေတာ့လူနာပါ လာေမမဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုၾကိဳဆိုသူကမရွိျပန္ပါဘူးဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္တို႕လဲ အရာရွိငယ္ေတြလဲျဖစ္ျပန္ တစ္ခါမွလဲအေတြ႕အၾကံဳမရွိ နဲ႕ဆိုေတာ့ ဘယ္ ဌာနကိုသြားရမယ္မွန္းကုိ မသိပါဘူး။စာဖတ္သူမ်ားအေနနဲ႕ အဲဒီလိုေဆး တပ္၀န္ထမ္းဌာနကမ်ားပါခဲ့သည္ရွိေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုအရာရွိငယ္ ေတြရဲေဘာ္ေလးေတြရဲ႕ေက့စ္တစ္ခုခုျဖစ္လို႕ေဆးရံုေရာက္ခဲ့သည္ရွိေသာ္ဘယ္
ကိုသြားသတင္းပို႕ရမွန္းမသိမျဖစ္ရေလ ေအာင္ၾကိဳဆိုေနရာခ်ေပးတဲ့ အစီအစဥ္ေလးထားေပးပါလုိ႕ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့တဲ့အေတြ႕အၾကံဳအရ အၾကံျပဳခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်။ 

(ဆလိုင္းမာန္အြမ္)