ေရႊလီသား(မဘိမ္း)

Friday 23 March 2012

မွတ္မွတ္ရရသၾကၤန္ကာလ(၂၀၀၈)အပိုင္း (၂)




              ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ထား၀ယ္ကေနသုတ္ေျခတင္ျပီးတပ္မကိုသတင္းပို႕ ဖို႕လုပ္ရျပန္တယ္။ေတာ္ေသးတယ္ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ဘဏ္ေတြကပိတ္ဖို႕တစ္ရက္အလို။ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ထဲကပါလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ ေယာက္က ရန္ကုန္ကသူ႕အိမ္ဆီဖုန္းဆက္ပိုက္ဆံမွာျပီးခ်က္ျခင္းေစာင့္ထုတ္လို႕ရလုိက္လို႕ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အငတ္ေဘးမွ ေခတၱေ၀းကြာခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေကာ့ေသာင္းထိ အျမန္ေရယာဥ္စီးရဖို႕အေရး စကခ (၈)မွာ လက္မွတ္သြားလုပ္ရတယ္ ညေန ၄နာရီေလာက္ထဲကလက္မွတ္ ထုိးဖုိ႕ေစာင့္လုိက္ရတဲ့ အရာရွိအကိုၾကီးတစ္ေယာက္ ည၁၁နာရီေက်ာ္ ေလာက္မွ ေရာက္လာတယ္။ ေၾသာ္. ဒါကလဲ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲဥာဏ္မမွီေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ျပန္။ထား၀ယ္ကေနအျမန္ ယာဥ္ဆိုဒ္တဲ့ထား၀ယ္ဆိပ္ကမ္းကိုေရာက္ဖို႕ ကားကို ၃နာရီေလာက္စီး ရတယ္။ဒါနဲ႕ကားစီးဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လုပ္ရျပန္တယ္ ကားကလဲ ည ၁နာရီခြဲ ၂ နာရီေလာက္ထြက္မွာဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိပ္မေနေတာ့ ဘူးဆိုျပီး ထား၀ယ္ ခလရ (၂၅)တပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ခတၱအပ္ထားတဲ့ လက္နက္ခဲယမ္းေတြ ထုတ္ျပီးထား၀ယ္ဆိပ္ကမ္းကိုထြက္မဲ့ကားဂိတ္ မွာ မိုးကာစေလးကိုခင္းျပီး ခဏေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ကားဂိတ္ဆိုေပမဲ့ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းပါ ပဲ။၁နာ၇ီခြဲေလာက္ေတာ့ ကားေရာက္လာတယ္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အလကားရတဲ့ကားေခါင္မိုးေပၚတက္စီးရင္း၃နာရီခြဲ၄နာရီေလာက္မွာထား၀ယ္အျမန္ယာဥ္ဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္တယ္။၄နာရီဆိုရင္ အျမန္ယာဥ္ကလဲထြက္ေတာ့မွာဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယာဥ္ေပၚမွာပဲတက္ထုိင္ေနလိုက္တယ္ ဘာမွေတာင္မ၀ယ္စားႏို္င္ပါဘူး ဘဏ္ကထုတ္ထားတဲ့ပိုက္ဆံကလဲ တပ္မကိုသတင္းပို႕ျပီးရင္ ထပ္ဆက္ရမဲ့ခရီးေတြအတြက္ကခ်န္ထားရေသးတာကိုဒီလုိနဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕တုတ္တုတ္ဖိုးနဲ႕လမ္းမွာထမင္းဖုိးနဲ႕ပိုက္ဆံကမက်န္ေတာ့ဘူး ေလ။အခက္အခဲေျမာက္မ်ားစြာကိုေက်ာ္ျဖတ္ျပီး တပ္မကိုဆိုဒ္ဆိုဒ္ျမိဳက္ ျမိဳက္ေရာက္လို႕လာခဲ့ေတာ့တယ္။တပ္မ G3ကိုသတင္းပို႕ျပီးပါလာတဲ့ လက္နက္ခဲယမ္းေတြကိုတပ္ကုိအပ္ဖို႕ကက်န္ေသးျပန္ေရာ။တပ္မနဲ႕ကၽြန္ေတာ့္တပ္ကမုိင္သံုးေလးဆယ္ေလာက္ေ၀းေသးတယ္။
                
 












     
     တပ္ကို ေရာက္ဖုိ႕ကားၾကံဳကို ၁ပတ္တိတိေစာင့္လုိက္ရတယ္။အဲဒီေလာက္အထိလမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကေကာင္းမြန္တဲ့အရပ္ေဒသပါ။တပတ္လံုးတပ္မ နားကသူငယ္ခ်င္းတပ္မွာရိကၡာတြဲစားရင္းေနခဲ့ရတယ္။ဒီလိုနဲ႕ကၽြန္ေတာ့္တပ္ကိုေရာက္လက္နက္ခဲယမ္းအပ္ျပီး အျမန္ျပန္ထြက္ႏုိင္ဖို႕တပ္ေရးဗုိလ္ ၾကီးအကိုၾကီးထံတင္ျပ တယ္။တပ္ေရးဗိုလ္ၾကီးကလဲ ညီေလးတို႕အဆင္ သင့္ျဖစ္ရင္ထြက္ပါ လို႕ေျပာေတာ့ ရွိတဲ့ပစၥည္ေလးေတြထုတ္ပိုးျပီး ကား ၾကံဳ ျဖစ္ျဖစ္ ဆုိင္ကယ္ၾကံဳျဖစ္ျဖစ္ေစာင့္လုိက္တာ၂ရက္တိတိေျမာက္တဲ့နဲ႕မွာပဲဆုိင္ကယ္ၾကံဳတစ္စီးနဲ႕တပ္မထိလိုက္လာရတယ္။တပ္မကေနမွ အျမန္ယာဥ္လက္မွတ္ကိုေစာင့္ယူရင္းကၽြန္ေတာ္နဲ႕ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတို႕ေကာ့ေသာင္းကမ္းကေနစခြာလာေတာ့တယ္။ေရယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ထမင္းႏွစ္ဗူး၀ယ္တယ္ တစ္ဗူးကိုႏွစ္ေယာက္ခြဲစားျပီးက်န္တစ္ဗူးကိုလမ္းမွာစားဖို႕လုပ္ရတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႕သြားရမဲ့ခရီးနဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆီမွာရွိတဲ့ေငြနဲ႕ကခရီးဆံုးေရာက္ဖို႕ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့မွန္းသိေတာ့ရွိတဲ့ပိုက္ဆံေလးပဲေခၽြတာျပီးသံုးရတာေပါ့။ေတာ္ေသးတယ္ အျမန္ယာဥ္အတြက္အလကားစီးရေအာင္စီစဥ္ေပးထားတာပဲအရမ္းေက်းဇူးတင္ပါမိပါတယ္ဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္တို႕လစာေငြနဲ႕ ဒီလမ္းဒီခရီးေတြသာဒီလိုမစီစဥ္ ေပးထားလို႕ကေတာ့ လစာေတာင္သံုးရဖို႕မျမင္။


ဒီလိုနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ရည္မွန္ခ်က္ၾကီးစြာထားလာတဲ့သၾကၤန္မိသားစုေတြ႕ ဆံုဖို႕အေရးေမွ်ာ္တုိင္းေ၀းရျပန္ပီဆိုတာနားလည္လိုက္တယ္။ထား၀ယ္ဆိပ္ကမ္းကိုအျမန္ယာဥ္ျပန္ကပ္တဲ့ေန႕က အၾကၤန္အၾကိဳေန႕ဗ်ာ မွတ္မွတ္ရရ ကားေခါင္မိုးဒါေပမဲ့ဗ်ာ စိတ္ေတာ့မေလ်ာ့ဘူး သၾကၤန္မေရာက္ေတာ့လဲ တစ္ရက္ပဲအေမနဲ႕ေတြ႕ ရေတြ႕ရဆိုျပီးစိတ္ကေတာ့မေလ်ာ့ဘူး သင္တန္းကိုသတင္းပို႕ရမဲ့မတုိင္ ခင္အေရာက္ျပန္မယ္ဆုိျပီးအားခဲလာလုိက္တာထား၀ယ္ကေနရထားနဲ႕လိုက္ ေရး ျမိဳ႕ဘူတာရံုထဲမွာတစ္ညအိပ္ တဲ့ေန႕ကကၽြန္ေတာ့္ရဲ့သၾကၤန္အက်ေန႕ရထားတြဲထဲကိုပက္ပက္ထည့္လာတဲ့ကေလးေတြရဲ႕သၾကၤန္ ေရေလးမ်ားစိုေအာင္ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္ျပီးထုိင္ပစ္တယ္။ရထားကရန္ကုန္ဘူတာမွာည ၁၀နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွဆိုက္တယ္။ေငြကေရသန္႕ဗူးတစ္ဗူးဖုိးနဲ႕၅၀တန္အႏြမ္းေလးတစ္ရြက္ပဲရွိေတာ့တယ္ သၾကၤန္တြင္း ဆုိေတာ့ ဘဏ္ေတြကလဲပိတ္ ေရသန္ကဗူးေလးတစ္ဗူး၀ယ္ ႏွစ္ေယာက္ သားေသာက္ျပီးဘာလုပ္ရမယ္မွန္းကိုမသိေတာ့ဘူးည၁၀နာရီေလာက္ၾကီးရန္ကုန္ဘူနာၾကီးမွာ ႏွစ္ေယာက္သားငုတ္တုတ္ထုိင္ရင္း..notebookေလးကိုလန္ေလွာၾကည့္ေနရင္းနဲ႕ရန္ကုန္ကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့လိပ္စာေတြလို႕ ေတာ္ေသးတယ္ သူ႕အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ပိုက္ဆံေခ်းလိုက္ ေတာ့မွကၽြန္ေတာ္တို႕၀မ္းေရးအတြက္ေတာ္ေတာ္ေလးကိုအဆင္ေျပသြား တယ္။သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမိဘေတြကိုအရမ္းပဲက်ဴးဇူးတင္ပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုိင္တဲ့ အကူအညီကိုရလိုက္တာပါ။ဒီလိုနဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ရန္ကုန္မႏၱေလးရထားနဲ႕သၾကၤန္အၾကပ္ေန႕ကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးစီးလုိက္ၾကရတယ္။ရင္ထဲမွာေတာ့အိမ္မွျပန္ဖို႕အခ်ိန္မွီပါ့မလားဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕။လမ္းမွာငတ္လာတဲ့အရွိန္ ေၾကာင့္လားေတာ့မသိရထားေပၚလာေရာင္းတဲ့ဟာေတြအကုန္၀ယ္စား ပစ္တယ္ဗ်ာ။မန္းေလးေရာက္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကမႏၱေလးနားဆို ေတာ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႕လမ္းခြဲျပီးကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမြးရပ္ေျမကိုျပန္ဖို႕သီရိမႏၱာကားၾကီးကြင္းကို တကၠစီတစ္စီးနဲ႕ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့လက္ရွိရည္မွန္း ခ်က္ျဖစ္တဲ့ အေမနဲ႕ေတြ႕ဖို႕ေရး အေျပးအလႊားအသြား ကၽြန္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကိုရိုက္ခ်ိဳးလုိက္တာကေတာ့ကားဂိတ္ကဂိတ္မွဴးဆိုတဲ့သူကိုပဲလို႕ေျပာလုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။သၾကၤန္အတြင္းကၽြန္ေတာ္တို႕ျမိဳ႕ကိုေျပးဆြဲတဲ့ကားေတြအလုပ္မလုပ္ဖူးဆုိတာပါပဲ။အဲဒါကိုလဲ သိသိၾကီးနဲ႕ကိုကၽြန္ေတာ္အေမ့အိမ္ျပန္ခ်င္ေစာနဲ႕ေမ့ေနခဲ့တာ။ကၽြန္ေတာ္အေဖအေမနဲ႕ေတြ႕ဖို႕ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကဒီႏွစ္အတြက္ေတာ့ဘယ္လုိမွျဖစ္မလာဘူး ဆိုတာသိလိုက္ရေတာ့တယ္ဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အမွတ္တရသၾကၤန္တခုေပါ့၂၀၀၈သၾကၤန္ရယ္။အသက္၂၁ႏွစ္သာရွိေသး တဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြေပ်ာ္ျမဴးေဆာ့ကစားေနတာမိဘညီအကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႕အတူတူရွိေနတာ၊မိဘဆီကလက္၀ါးေလး ျဖန္႕လုိက္ယံုနဲ႕ပုိုက္ဆံရေနတာ၊ခ်စ္သူခင္သူမ်ားနဲ႕အတူတူရွိျပီးအမွတ္ တရေလးေတြကိုဖန္တီးခ်င္တဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ရိုမတ္တစ္အေတြးေလးေတြကို အသက္ ၂၁ ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လုိစစ္သားေတြလဲသူတို႕လိုမေပ်ာ္ပါးခ်င္ပါဘူး၊မဖန္တီးခ်င္ပါဘူးလို႕စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ားထင္ေနမည္ေလာ?????အေမႏွင့္ေတြ႕ခ်င္ေသာ္ လည္း မေတြ႕ခဲ့ရေပမဲ့ ငါသည္စစ္သားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ေရွ႕ဆက္ရင္း .
(ဆလိုင္း မာန္အြမ္)

No comments:

Post a Comment