(က) စက္ေလွကို သေဘၤာ ကပ္လုိက္တယ္။ စက္ေလွေပၚက ဘံုလံုတုိင္ (Bollard)ႏွင့္
သေဘၤာေပၚက ဘံုလုံတုိင္ကို သေဘၤာ ဆလင္ ႀကီးခိုင္းတဲ့ အတုိင္း
ႀကိဳးခ်ည္ၾကပါတယ္။ ေရစီးႏွင့္ သေဘၤာ မၿပိဳက်ေအာင္ အေနေတာ္ေလး စက္ေမာင္းၿပီး
ထိန္းထားလွ်င္ စက္ေလွကို တုတ္ႏွင့္ ေထာက္တြန္းၿပီး ၅-၆ေပေလာက္ စက္ေလွႏွင့္
ခြာထားႏုိင္တဲ့ အေနအထား ရွိေအာင္ သေဘၤာ
ခ်ည္ႀကိဳးကို ေလ်ာ့ထားတယ္။ (ခ) အိုင္ဒီယာ (Idea) က ဘံုလံုတုိင္ ခ်ည္ထားတဲ့
ႀကိဳးေတြနဲ႔ သေဘၤာ စက္ေမာင္းမႈတုိ႔ ေပါင္းစပ္ၿပီး သေဘၤာႏွင့္
စက္ေလွမ်ဥ္းၿပိဳင္ အေနအထား ရွိေအာင္ စက္ေလွ၀န္ခ်ီစက္ ခ်ေပးတဲ့ ပစၥည္းက
သေဘၤာေအာက္ထပ္က အေပါက္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေနရာကို က်လာႏုိင္ေအာင္
သေဘၤာကို ထိန္းေမာင္းထားတယ္။ (ဂ) စက္ေလွနဲ႔ သေဘၤာ နံေဘးခ်င္း မထိ ဘဲ ၅-၆ ေပ
ခန္႔ ကြာေနေအာင္ သေဘၤာေပၚကေန ရဲေဘာ္မ်ားက တုတ္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္
ေထာက္ထားတယ္။ စက္ေလွႏွင့္ သေဘၤာၾကားက ဒီကြက္ လပ္ထဲကို စက္ေလွရဲ႔ ၀န္ခ်ီစက္က
ပစၥည္းခ် ေပးတယ္။ (ဃ) အေပါက္ႏွင့္ ပစၥည္း တစ္တန္းထဲ ျဖစ္တာနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြက
ပစၥည္းကို သေဘၤာထဲ ဆြဲယူသြင္းတယ္။ ၀န္ခ်ီစက္က ႀကိဳးကို ထပ္ေလ်ာ့
ေပးလုိက္ရင္ သေဘၤာ ကုန္းပတ္ေပၚကို ပစၥည္း အသာအယာ က်သြားတယ္။ ဒီလုိ
ပစၥည္းေတြကို ေျပာင္းတင္ၾကတဲ့ အခါ မွာ စက္ေလွေပၚက ၀န္ခ်ီစက္အဖဲြ႔၊ သေဘၤာ
ဆလင္ႀကီးႏွင့္ အဖဲြ႔၊ ရဲေဘာ္ေတြက အတုိင္ အေဖာက္ညီညီ လုပ္ၾကရပါတယ္။ ပစၥည္း
တင္ခ်တာ အေတြ႔အႀကံဳ ရေအာင္ အေရးမႀကီးတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ အရင္ စမ္းတင္ရတာေပါ့။
အခ်ိန္ အဆ လြဲ၍ျဖစ္ေစ၊ မေတာ္တဆ ျဖစ္ေစ ေရထဲ ျပဳတ္က်သြားလည္း အေရး မႀကီးတဲ့
အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ဆုိင္ရာ ပစၥည္းေတြကို စတင္ၾကပါတယ္။ ေလး -ငါးႀကိမ္ေလာက္
တင္ၿပီးေတာ့ အဖဲြ႔ေတြက ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ လုပ္တတ္လာၾကၿပီ။ေပါင္းစည္း မႈ
ရၾကပါၿပီ။ အေျမာက္ အစိတ္အပိုင္းေတြကိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ တင္ၾကပါတယ္။
ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရ ေပမယ့္ ျပႆနာ မေပၚဘဲ တင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ
စက္ေလွေပၚ တင္စဥ္က ရင္ တမမ ေလာက္သာျဖစ္ခဲ့ရေပမယ့္ စစ္ေတြမွာ ေတာ့
ရင္တထိတ္ထိတ္ပါပဲ။ စက္ေလွနဲ႔ သေဘၤာႀကီးရွိ ကြက္လပ္ကို အေျမာက္အစိတ္အပိုင္း
တအိအိနဲ႔ က်လာလွ်င္ ေလထဲမွာ လဲႊမေနေအာင္ ဆုိင္းႀကိဳးေတြနဲ႔ ထိန္းသူက ထိန္း၊
စက္ေလွ ေပၚက ၀န္ခ်ီစက္ေမာင္းသူကို လွမ္းအမိန္႔ ေပး ရမယ့္ သူက အမိန့္ေတြ
ေအာ္ေပးေန၊ သေဘၤာရဲ႔ အေနအထား မွန္ေအာင္ ထိန္းထားႏုိင္ဖို႔ ဆလင္ ႀကီးက သေဘၤာ
လႈပ္ရွားမႈကို ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး တက္မကိုင္ကို အမိန့္ေတြ လွမ္းေအာ္ေပးေန၊
စက္ေလွနဲ႔ သေဘၤာ ကြာေနရမယ့္ အကြာအေ၀း မွန္ေအာင္ သေဘၤာကို တြန္းထားၾကတဲ့
အဖဲြ႔ ကို အမိန္႔ ေပးသူကေပးနဲ႔ မိမိတို႔ လုပ္ငန္းကို
လုပ္ေနၾကတာမ်ဳိးေတြလုိပါပဲ။ ဒီလုိတက္ညီ၊ လက္ညီနဲ႔ လုပ္လုိက္ၾကတာ
ေႏွာင့္ေႏွးမႈ မရွိ၊ အဆင္ေျပစြာနဲ႔ ၿပီးသြားပါတယ္။အေျမာက္နဲ႔ ပစၥည္း
မ်ားတင္ၿပီးတာနဲ႔ ေမာင္ေတာကို ထြက္လာၾက တယ္။ ေမာင္ေတာေရာက္ေတာ့
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တပ္စုက အေရွ႕ပါကစၥတန္ ျမန္မာနယ္စပ္မွာ ရွိတဲ့
ေတာင္ၿပိဳရြာမွာ အေျမာက္စခန္း ယူဖုိ႔ အမိန္႔ ရပါတယ္။ ေတာင္ၿပိဳရြာမွာ
တပ္စခန္း ရွိပါတယ္။ ဆရာႀကီး သူရထြန္းတင္ရဲ႔ “ကြၽန္ေတာ္ က်င္လည္ခဲ့တဲ့
ျမန္မာႏွင့္ ကမၻာ” စာအုပ္ပါ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ တုန္းက သနက (၅)မွ တုိက္သိမ္းခဲ့တဲ့
ေတာင္ၿပိဳ ရြာပါပဲ။ အဲဒီဧရိယာကို ႏွစ္ထပ္သေဘၤာ မ၀င္ ႏုိင္တာေၾကာင့္ UB
ေမာ္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္သြား ရမယ္တဲ့။ ႏွစ္ထပ္ သေဘၤာနဲ႔ UBေမာ္ေတာ္မ်ား ဆံုရပ္မွာ
ေမာ္ေတာ္ေတြ ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္ ဆုိၿပီး ဆံုရပ္ေနရာကို ေပးေတာ့ သေဘၤာနဲ႔ပဲ
ခရီးဆက္ရ ျပန္တာေပါ့။ ဆံုရပ္ေရာက္ေတာ့ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့UB
ေမာ္ေတာ္ေတြေပၚကို အေျမာက္နဲ႔ ပစၥည္းေတြ ေရလယ္မွာပဲ ေျပာင္းတင္ၿပီး
ေတာင္ၿပိဳကို ဆက္ ထြက္ၾကျပန္တယ္။ ေတာင္ၿပိဳေခ်ာင္း အတုိင္း လာခဲ့တယ္။
ေခ်ာင္းအေနအထား အရ ေတာင္ၿပိဳရြာ အထိလည္း ေမာ္ေတာ္ မသြားႏုိင္ျပန္ေတာ့
ေခ်ာင္းကမ္းပါး ကပ္ၿပီး ဒီေလးလံတဲ့ ပစၥည္းေတြ ခ်လုိ႔ ရႏိုင္မယ့္
ေနရာရွာရျပန္ေရာ။ အဲဒီေနရာ မွာ ကမ္းကပ္ၿပီး အျခားေမာ္ေတာ္က ကုန္း
ေပါင္းေတြကပါ ခုကာ တံတားငယ္ေလးသေဘာ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရပါတယ္။
အခ်ဳိ႕အေျမာက္အစိတ္ အပိုင္းေတြက လူ၄ေယာက္ “မ” ရေတာ့ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္
ကုန္းေပါင္တစ္ခု ထုိးၿပီး ပစၥည္း သယ္တာမ်ဳိး မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီနည္းနဲ႔
ေခ်ာင္းကမ္းပါး ေပၚကို ပစၥည္းေတြ ခ်ရပါတယ္။ အေျမာက္အစိတ္အပိုင္းေတြ ျပန္
လည္တပ္ဆင္ၿပီး ေတာင္ၿပိဳရြာ တပ္စခန္းနား ေရာက္ေအာင္ ကိုက္ ၁၀၀၀ေလာက္
လူအားနဲ႔ အေျမာက္ကို ဆဲြသြားရပါတယ္။ လယ္ကြင္း ျပန္႔ေတြမုိ႔ ဆြဲရတာ
သက္သာပါတယ္။အေျမာက္ က်ည္ေတြကိုေတာ့ လွည္းနဲ႔ေပါ့။၂၅ေပါင္ဒါ အေျမာက္က်ည္က
က်ည္ဆန္တျခား၊ ယမ္း ခံြတျခား သံေသတၲာေတြနဲ႔ ထည့္ထားတယ္။ က်ည္ဆန္က ၂၅
ေပါင္ေလးပါတယ္။ စစ္ဆင္ ေရးအတြက္ အေျမာက္က်ည္ ၃၀၀ေက်ာ္ပါ တာမုိ႔ လူနဲ႔သာ
ထမ္းရလွ်င္ လူ ၁၀၀ေလာက္ ထမ္းရပါမယ္။ အေျမာက္စခန္းကို စနစ္တက် ေနရာ ခ်ၿပီး
ေနာက္တပ္စု အရာရွိ ဒုဗိုလ္စိန္၀င္းကိုလဲႊ ေပးၿပီး ကြၽန္ေတာ္က ေရွ႕တန္း
အေျမာက္အကဲ ၾကည့္ လုပ္ဖုိ႔ ေရွ႔တန္းက ေျခလွ်င္တပ္ရင္းကို သြား သတင္းပို႔
ရပါတယ္။ သာမန္အားျဖင့္ ၂၅ ေပါင္ဒါ အေျမာက္က စစ္သံုး ေမာ္ေတာ္ယဥ္ႀကီးေတြနဲ႔
ဆြဲသြားရပါတယ္။ ယခုလုိ တစ္ပ္ုိင္း တစ္စစီျဖဳတ္ၿပီး မသယ္ပါဘူး။
ေမာ္ေတာ္ကားကိုပဲ ထုတ္လုပ္ၿပီးကတည္းက အပိုင္းပိုင္း ျပန္ျဖဳတ္တယ္ဆုိတာ
မရွိဘူး။ တပ္စု (၆) ကို ဖဲြ႔စည္း ေလ့က်င့္ခ်ိန္က လုိအပ္လာလွ်င္ အေျမာက္ကို
တပိုင္းတစစီ ျဖဳတ္ၿပီး သယ္ႏုိင္ ေအာင္လည္း ေလ့က်င့္ ထားၾကလုိ႔ တပ္ရင္းမွဴး
ႀကီးက ညႊန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္တုိက္ၾကမယ့္ စစ္ဆင္ေရးႀကီးမ်ားကို
ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး ညႊန္ၾကား ခဲ့ျခင္းပါပဲ။ အေျမာက္ျဖဳတ္နည္း အတုိင္း
တစ္ပိုင္း တစ္စစီ ျဖစ္သြားေအာင္ ျဖဳတ္၊ ျပန္တပ္၊ ျပန္ျဖဳတ္၊ ျပန္တပ္၊
အဲဒီလုိ ေလ့က်င့္ခဲ့ၾကတယ္။ အေျမာက္ အဖဲြ႔၀င္တုိင္းဟာ သူျဖဳတ္ရ၊ တပ္ရမယ့္
လုပ္ငန္းကို သာမက အျခားအေျမာက္ အဖဲြ႔၀င္ေတြ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကိုလည္း
လုပ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရပါတယ္။ အခ်ိန္အနည္းဆံုးႏွင့္ အေျမာက္ကို ျဖဳတ္ႏုိင္၊
ျပန္တပ္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့ က်င့္ၾကတာေပါ့။
No comments:
Post a Comment