ဒီလို ေလ့က်င့္လို္ကေတာ့ တပ္စု (၆)ဟာ တပ္ရင္းမွဴးႀကီး မွန္းထားတဲ့
အခ်ိန္ထက္ ေစာၿပီး စစ္ဆင္ေရး ထြက္ရန္ အသင့္ျဖစ္လာတာေပါ့။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက
အေျမာက္တပ္စုရဲ႕ လုပ္ငန္း ကြၽမ္းက်င္မႈ အေျခအေနကို အေသးစိတ္ စစ္ေဆး
ၿပီးေနာက္ ေက်နပ္စြာနဲ႔ “မင္းတုိ႔တပ္စု စစ္ဆင္ေရး အတြက္ အသင့္ ျဖစ္ၿပီ”တဲ့။
ၾကားရတာ ခ်ဳိၿမိန္လွတဲ့ စကား၊ ပင္ပန္းခဲ့
သမွ်ကို အေမာေျပ ေစခဲ့တဲ့ စကားပါပဲ။ စစ္ဆင္ေရး ထြက္ႏုိင္ဖို႔ အဆင့္ကို
ေရာက္ ေပမယ့္ စစ္ဆင္ေရး မထြက္ရေသးတာမုိ႔ တပ္စုရဲ႔ ေလ့က်င့္မႈကို မရပ္ဘူး။
“စစ္တိုက္ရန္၊ စစ္ တုိက္ရန္ မရွိက ေလ့က်င့္ရန္၊ စစ္တုိက္ရန္ႏွင့္
ေလ့က်င့္ရန္ မရွိက ျပည္သူ႔ အက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္း လုပ္ရန္” ဆုိတဲ့ တပ္မေတာ္ရဲ႔
အဓိက လုပ္ငန္းႀကီး သံုးရပ္အတုိင္းပို၍ ကြၽမ္းက်င္လာေအာင္၊ ထက္ျမက္လာေအာင္
ဆက္ၿပီး ေလ့က်င့္ၾကပါ တယ္။ စစ္ဆင္ေရး ထြက္ၾကမယ့္ အခ်ိန္အထိ ေပါ့။ ဒီလုိ
ေလ့က်င့္ခဲ့တဲ့ အက်ဳိးရလဒ္ကို ပြဲဦး ထြက္ စစ္ဆင္ေရး စထြက္တာနဲ႔
ခံစားရပါတယ္။ တပ္စု (၆) ရဲ႕ပထမဆံုး စစ္ဆင္ေရး ၁၉၅၂ ခုႏွစ္
ေႏွာင္းပိုင္းမွာ တပ္စု (၆) ပထမဆံုး အႀကိမ္ စစ္ဆင္ေရး ထြက္ရပါတယ္။
ေတာင္ပိုင္းတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တုိင္းမွဴး ကိုယ္တုိင္ ဦးစီးၿပီး
ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ေမာင္ေတာၿမိဳ႔နယ္ အေနာက္ျခမ္းမွာ (ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္
အေရွ႔ပါကစၥ တန္ (ယခု ဘဂၤလားေဒ့ရွ္) နယ္စပ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ေဒသမွာ
လႈပ္ရွားေနတဲ့ ခဲြထြက္ေရး သမား မူဂ်ာဟဒ္ (Mujahid) ေသာင္းက်န္းသူ မ်ားကို
ေျခမႈန္း ရွင္းလင္းတဲ့ စစ္ဆင္ေရး ျဖစ္ပါတယ္။ တုိင္းမွဴး ကို္ယ္တုိင္
စစ္ဆင္ေရး နယ္ေျမ မွာ လႈပ္ရွား ေရွ႕တန္း ဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ ကြပ္ကဲခဲ့ပါတယ္။
ဒီစစ္ဆင္ေရးက ၁၉၄၈ ခုႏွစ္တုန္းက မၿပီးျပတ္ခဲ့တဲ့ စစ္ဆင္ေရးကုိ ယခုမွ
အၿပီးသတ္ ရတ့ဲ စစ္ဆင္ေရးလုိ႔ ဆုိႏုိင္ ေကာင္းပါရဲ႕။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊
ဇန္န၀ါရီလမွာ ရခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ အတူ တစ္ပါတည္း ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့
ကြန္ျမဴနစ္၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္၊ KNDO စတာတို႔ ေတာခုိ ေသာင္းက်န္းၾကခ်ိန္မွာ
ဘူးသီးေတာင္၊ေမာင္ေတာ ေဒသမွာ မူဂ်ာဟဒ္ ခြဲထြက္ေရး သမားေတြက ဆူပူ
ေသာင္းက်န္း လာၾကတယ္။ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံရဲ႔ ပံ့ပိုး ေထာက္ပံ့မႈေတြ ရေတာ့
အေတာ္ေလး အင္အား ေတာင့္တား လာတာေပါ့။ မူဂ်ာဟဒ္ေတြကို အမွတ္(၅) ေသနတ္ကိုင္
တပ္ရင္း (သနက-၅) က ရွင္းလင္း ေျခမႈန္းခဲ့ ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး တုိက္ပြဲႀကီးက
“ေတာင္ၿပိဳ ရြာတုိက္ပြဲ”ပါပဲ။ နယ္စပ္ရြာျဖစ္ၿပီး ေခ်ာင္းကူး တံတားႏွင့္
အေရွ႕ ပါကစၥတန္ကို ျဖတ္ကူးလုိ႔ ရပါတယ္။ ေတာင္ၿပိဳ ရြာသိမ္းၿပီးေနာက္
ရန္သူတပ္ ၿပိဳကြဲ သြားေတာ့တယ္။ နယ္ေျမစည္း႐ံုး တည္ေဆာက္ေရး ဆက္လုပ္ၾကတယ္။
ဒီလုိ လုပ္ ေဆာင္ေနခ်ိန္မွာKNDOေတြက အင္းစိန္ကို အခုိင္အမာ လုပ္ၿပီး
ရန္ကုန္ကို ၿခိမ္းေျခာက္လာတဲ့ အတြက္ သနက (၅) ကို စစ္ဆင္ေရး နယ္ေျမမွ
စစ္ေတြကို ျပန္႐ုပ္သိမ္းၿပီး ေလယာဥ္ေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ကို အျမန္ ပို႔ရတာေပါ့။
စစ္ေရး အေျခအေန အရ ဘူးသီးေတာင္ေမာင္ ေတာနယ္ေျမကို ခုိင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္မႈ
မၿပီးမီ တပ္ေတြကို ျပန္႐ုတ္ခဲ့ရပါတယ္။ (သူရထြန္းတင္၏ ကြၽန္ေတာ္
က်င္လည္ခဲ့ရေသာ ျမန္မာႏွင့္ကမၻာ၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ စာ ၁၁၄-၁၁၇) ခြဲထြက္ေရး
သမား မူဂ်ာဟဒ္ေတြ အသက္႐ွဴ ေပါက္ရ သြားတာေပါ့။ သူတုိ့က ဒီအေျခအေနကို
အခြင့္ေကာင္း ယူၿပီး ျပန္လည္စုဖဲြ႔ၾကတယ္။ ေခါင္းျပန္ေထာင္ လာတယ္။ ယခုေတာ့
အေျခ အေနေပး လာၿပီမို႔ မူဂ်ာဟဒ္ေတြကို အၿပီးအပိုင္ ေျခမႈန္းမယ့္
စစ္ဆင္ေရးႀကီးကို တုိင္းမွဴးကိုယ္တုိင္ ဦးစီးၿပီး လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
အတြင္းပိုင္း နယ္ေျမေတြမွာ ေျခမႈန္းခံရ ေတာ့ မူဂ်ာဟဒ္ေတြဟာ နယ္စပ္ဘက္ကို
ျပန္ ဆုတ္ၿပီး နယ္စပ္ အနီးရွိ ေတာင္အခ်ဳိ႕ေပၚမွာ အခုိင္အမာ တပ္စြဲၿပီး
ခံစစ္ဆင္လာပါတယ္။ ဒီ ခံစစ္စခန္းေတြကို လက္နက္ႀကီး ပစ္ကူႏွင့္
တုိက္ခိုက္ႏုိင္ရန္ ၂၅ ေပါင္ဒါ အေျမာက္ တပ္စုကို ေခၚယူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ရန္ကုန္မွ ေတာင္ၿပိဳသုိ႔ အဲဒီတုန္းက ကမ္း႐ိုးတန္းသြား သေဘၤာ မရွိေသးေတာ့
ထား၀ယ္-ၿမိတ္ သြားတဲ့ စက္ေလွကို ရန္ကုန္မွ စစ္ေတြ တပ္စု (၆) သြားဖုိ႔
သံုးရပါတယ္။ စက္ေလွပါ ၀န္ခ်ီစက္ (Crane) ရဲ႔ “မခ်ီအား”က ေသးေလေတာ့ အေျမာက္
တစ္လက္လံုး မဆြဲတင္ႏုိင္ဘူး။ဒီေတာ့ အေျမာက္ကို အပိုင္းပိုင္း ျဖဳတ္ၿပီး
တင္ရတာေပါ့။ စစ္ေတြမွ ေမာင္ေတာ နယ္ေျမကို ျမစ္တြင္း သြားႏွစ္ထပ္ သေဘၤာ၊
ေမာင္ေတာမွ စစ္ဆင္ေရး ဧရိယာကို ့UB ေမာ္ေတာ္ႏွင့္ သြားရဦးမွာမုိ့
အေျမာက္ကို ျဖဳတ္ႏုိင္သေလာက္ ျဖဳတ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ အခ်ဳိ႕
အစိတ္အပိုင္းေတြဟာ ရဲေဘာ္ေလး ေယာက္မ ရပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေဘာတံတားေပၚမွ
စက္ေလွေပၚ တင္တာ အခက္အခဲ မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ ရင္တမမ ေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
စစ္ေတြေရာက္လုိ့ စက္ေလွ မွ ႏွစ္ထပ္သေဘၤာေပၚ ေျပာင္းတင္ခ်ိန္မွာေတာ့ မဟာ
အခက္အခဲ ေတြ႔ရပါၿပီ။ သာမန္အားျဖင့္ စက္ေလွေပၚမွ အေျမာက္ အစိတ္အပိုင္းေတြ၊
အေျမာက္က်ည္ေတြကို ေဘာတံတားေပၚခ်၊ ေဘာတံတားေပၚကေန ႏွစ္ထပ္ သေဘၤာရဲ႔
ေအာက္ထပ္ ကုန္းပတ္ေပၚ တင္လုိက္႐ံုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အထက္အမိန္႔ အရဒီလို
မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ စစ္ဆင္ေရး အတြက္ အေျမာက္ေတြ ေရာက္လာတာကို လူထု
မသိေစခ်င္ဘူး။ သတင္း လံုၿခံဳေရးေပါ့။ စစ္ေတြ ကမ္းနားနဲ့ ေ၀းရာ ျမစ္လည္မွာ
စက္ေလွကို ေက်ာက္ခ်ရပ္ၿပီး ႏွစ္ထပ္ သေဘၤာေပၚ ေျပာင္းတင္ရမယ္တဲ့။ ႏွစ္ထပ္
သေဘၤာက ေခါင္မိုးရွိတယ္။ အေပၚထပ္ပတ္ လည္မွာ ခါးေစာင္းေလာက္ျမင့္တဲ့
သံလက္ရန္း အျပည့္ႏွင့္။ ေအာက္ထပ္က သံလက္ရန္းမွာသာ လူႏွင့္ပစၥည္းတင္ခ်ဖုိ့
ပိတ္ဖြင့္ႏုိင္တဲ့အေပါက္ ရွိတယ္။ ေဘာတံတားကပ္ၿပီး တင္ခ်တာ လြယ္ေပမယ့္
ေရလယ္ေခါင္မွာ စက္ေလွေပၚ ကေန ၀န္ခ်ီစက္ႏွင့္ ခ်ေပးလာတဲ့ အေျမာက္
အစိတ္အပိုင္းေတြကို ႏွစ္ထပ္သေဘၤာေအာက္ ထပ္ထဲကို
တုိက္႐ိုက္ဘယ္လုိသြင္းၾကမလဲ။ ဒါက အဓိက ျပႆနာပါပဲ။ တစ္စုရွိ
တပ္ၾကပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး နည္းလမ္း ရွာၾကတာေပါ့။ “လိုလွ်င္ ႀကံဆ
နည္း လမ္းရ” ဆုိတဲ့အတုိင္းပဲ နည္းလမ္း ရပါတယ္။ အကူ ပစၥည္းလည္း ထူးထူးေထြေထြ
မလုိပါဘူး။ ၂ လက္မ ပတ္လည္ အရွည္ ၈ ေပေလာက္ ရွည္တဲ့ ပ်ဥ္းကတိုး တုတ္ေခ်ာင္း
၁၀ ေခ်ာင္းေလာက္ သစ္ဆုိင္မွာ သြား၀ယ္လုိက္တယ္။ ပစၥည္းေတြကို စက္ေလွမွ
သေဘၤာေပၚ ဒီလုိတင္ခဲ့ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment