အလုပ္လုပ္တဲ့ အခါမယ္ ပ်ာယိပ်ာယာ မလုပ္နဲ႔။ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ႏွင့္လုပ္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္။ ဒါက မင္းဒီအလုပ္ကို ဘာအခက္အခဲမွ် မရွိဘဲ လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိတယ္ ဆိုတာကို ျပလုိက္တာပဲ။ အခက္အခဲေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔ အႏုိင္ႏုိင္ လုပ္ေနရရင္ေတာင္ ဒီလုိ ျဖစ္ေနတာကို အျခား သူေတြ ျမင္ဖုိ႔၊သိဖုိ႔ မလုိဘူး။ သူတုိ႔ ျမင္ေနရမွာ သိေနရမွာက မင္းအေနနဲ႔ ဒီအလုပ္ကို အခက္ အခဲမရွိ လုပ္ေနတယ္ဆုိတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။
ငန္းေတြ၊ ၀မ္းဘဲေတြ ေရကန္ထဲမွာ ေရကူး ေနၾကတာ ျမင္ဖူးၾကမွာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ ၾကည့္ေကာင္းလဲ။ လည္တုိင္ေမာ့ေမာ့၊ ေခါင္းေမာ့ေမာ့ ႏွင့္ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးရယ္။ အားခြန္ မစိုက္ဘဲ ေရ ေပၚမွာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး သြားေနတယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္ မဟုတ္လား။တကယ္ ျဖစ္ေနတာက အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူး။ မင္းတုိ႔ရဲ႔ ဦးေခါင္းကို ေရထဲႏွစ္လုိက္ၿပီး ငန္းရဲ႕ေရထဲက ကိုယ္ပုိင္းကို ၾကည့္လုိက္ စမ္းပါ။ ငန္းရဲ႔ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ဘယ္ ေလာက္ျမန္ျမန္ ယက္ေနၾကတယ္ဆုိတာ တအံ့ တၾသ မင္းတုိ႔ ေတြ႔ၾကမယ္။ ေရေပၚျမင္ကြင္းနဲ႔ ေရေအာက္ျမင္ကြင္း တျခားစီပဲ မဟုတ္လား။
“ေအး အလုပ္လုပ္ရင္ အဲဒီလုိ အသြင္မ်ဳိး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾက။ ေခြးေရကူးသလုိ မလုပ္ၾက နဲ႔”တဲ့။
ဟုတ္တာေပါ့။ ေခြးေရကူးတဲ့ ျမင္ကြင္းကို စိတ္နဲ႔ မွန္းၾကည့္လုိက္လွ်င္ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဘာဆုိ လုိတယ္ဆုိတာ သိႏုိင္ပါတယ္။
ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ဘဲြ႔ရလုိ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အဲဒီလုိ ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးသြားပါတယ္။ ဒီၾသ၀ါဒ ကို ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ မွတ္ သားထားၿပီး မိမိ လုပ္သက္တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ လုိက္နာက်င့္သံုးခဲ့ပါတယ္။ လုပ္သက္ရင့္လာ သည္ႏွင့္အမွ် အဆင့္ျမင့္ တာ၀န္ေတြယူလာခဲ့ ရသည္ႏွင့္အမွ် ဒီၾသ၀ါဒရဲ႔ တန္ဖုိးကိုပို၍ ပို၍ သိလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိ စိတ္ထား၊ ဒီလုိ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ကိုင္လွ်င္ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ အခြင့္လမ္းေတြ သိသိသာသာႀကီး တန္းတက္လာတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါ တယ္။ဒီၾသ၀ါဒ ေပးခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို ေက်းဇူး တင္ဆဲပါပဲ။ ဒါက ဗုိလ္ေလာင္း ဘ၀က ရခ့ဲတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ မေမ့ႏုိင္တဲ့ ၾသ၀ါဒပါပဲ။
ဒုတိယ ၾသ၀ါဒ
ဒုတိယ ၾသ၀ါဒက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဦး ဆံုး တပ္ရင္းမွဴးရဲ႔ ၾသ၀ါဒ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၈) ရက္ေန့ မွာ ဘုရင့္ စစ္တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းဆင္းၿပီး ဒု ဗုိလ္ျဖစ္လာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဒုဗုိလ္ညြန့္ တင္ (ဗိုလ္မွဴးကြယ္လြန္)ကို အေျမာက္တပ္ဖဲြ႔မွာ တာ၀န္ခ်ၿပီး ၿဗိတိသွ် တပ္မေတာ္ရဲ႕ အေျမာက္ သင္တန္းေက်ာင္းမွာ အေျမာက္ပညာ ဆက္သင္ ေစခဲ့ပါတယ္။ အေျမာက္ တပ္ဖဲြ႔နဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ အျခား ပညာေတြကိုလည္း သက္ဆုိင္ရာ စစ္ ေက်ာင္းေတြမွာ ဆက္လက္ ဆည္းပူးၿပီး ျမန္မာ ႏုိင္ငံကို ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလထဲမွာ ျပန္ေရာက္ ၾကပါတယ္။ မိခင္ တပ္ရင္းျဖစ္တဲ့ အမွတ္ (၁) အေျမာက္တပ္ရင္းကို သတင္းပို႔ ၾကတာေပါ့။
တပ္ရင္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ေဘာက္ေထာ္ ရပ္ကြက္မွာ ရွိပါတယ္။. ယခုတပ္မေတာ္ မွတ္တမ္း႐ံုး ေနရာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက တပ္မေတာ္မွာ အေျမာက္တပ္ရင္း တစ္ရင္းသာ ရွိပါေသးတယ္။ တပ္ရင္းမွဴးက ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီးဘေရႊ (ဗုိလ္မွဴးႀကီး သံအမတ္ႀကီး (ၿငိမ္း) ကြယ္လြန္) ။ တပ္ရင္းကို ၁၉၄၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၃) ရက္ေန႔ကမွ ဖြင့္ခဲ့တာ။ ျပည္တြင္း ေသာင္းက်န္းမႈ ႏွိမ္နင္းေရး အတြက္ တည္ေထာင္ရတာပါ။ အေျမာက္တပ္ခဲြ သံုးခဲြ၊ တစ္ခဲြလွ်င္ တပ္စုႏွစ္စု၊ တပ္စုတစ္စုလွ်င္ ၂၅ ေပါင္ဒါ အေျမာက္ေလးလက္စီ တပ္ဆင္ထား ပါတယ္။
ေသာင္းက်န္းမႈက အရွိန္အဟုန္ တက္ေန ၿပီမုိ႔ စုေဆာင္းရသမွ် အင္အားႏွင့္ တပ္စုေတြ၊ တပ္ခဲြေတြ ဖဲြ႔စည္း၊ ေလ့က်င့္ၿပီးတာနဲ႔ စစ္ဆင္ေရး ထြက္ၾကေပါ့။ တပ္စုတစ္စု ေလ့က်င့္ၿပီးတာနဲ႔ စစ္ဆင္ေရးမွာ ထုတ္သံုးရတဲ့ အေျခအေန ေပါ့ခင္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တပ္ရင္းကို သတင္း ပို႔ခ်ိန္မွာ တပ္စု ငါးစုဖဲြ႔စည္းၿပီးၿပီ။ တပ္ မဟာနယ္ေျမ အသီးသီးမွာ တဲြဘက္တာ၀န္ ထမ္းေနၾကပါၿပီ။
ထုိစဥ္က အေျမာက္တပ္စုရဲ႕အင္အားက ၆၄ ေယာက္ ရွိတယ္။ ေျခလွ်င္တပ္စု အင္အားထက္ ႏွစ္ဆနီးပါးေလာက္ေပါ့။အရာရွိ ၃ေယာက္၊ ဒု အရာခံ ဗုိလ္ ၁ ေယာက္၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး ၆ ေယာက္၊ အၾကပ္တပ္သား ၅၄ ေယာက္ရွိၿပီး အဖဲြ႔ေလးဖဲြ႔ ဖဲြ႔ၿပီးသံုးတယ္။ အေျမာက္ပစ္တဲ့ အဖဲြ႔၊ အေျမာက္ပစ္ဖုိ႔ ထြက္ခ်က္ေပးတဲ့ အကူအဖဲြ႔(Technical Assistants) ၊ ေရွ႔တန္း အကဲၾကည့္ အဖြဲ႔နဲ႔ အေျမာက္ စခန္းကို ၀ိုင္ယာလက္စက္၊ တယ္လီဖုန္းတုိ႔နဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးတဲ့ ဆက္သြယ္ ေရးအဖဲြ႔၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ အဖဲြ႔တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
အေျမာက္ သင္တန္းေက်ာင္းလည္း မရွိေသး ေတာ့ တပ္ရင္းမွာပဲ စစ္သည္မ်ားကို အေျမာက္ ပညာ သင္ၾကား ေပးရတာေပါ့။ တပ္ခြဲမွဴးက ဦးေဆာင္ၿပီး ၀ါရင့္ အၾကပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေလ့က်င့္ ေပးရတယ္။ တစ္ဦးခ်င္း ေလ့က်င့္မႈၿပီးေတာ့ အဖဲြ႔ လုိက္ ေလ့က်င့္ၾက၊ အဖဲြ႔လုိက္ အဆင့္မီ လာတာႏွင့္ အဖဲြ႔အားလံုး စုေပါင္းၿပီး အေျမာက္တပ္စု အျဖစ္ စုေပါင္း ေလ့က်င့္ၾကတယ္။ အဆင့္မီ လာတာနဲ႔ စစ္ဆင္ေရးမွာ စသံုးတာေပါ့။
တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက ဒုဗိုလ္ညြန္႔တင္ကို တပ္ခဲြ (၂)၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို တပ္ခဲြ (၃) မွာ ေနရာခ် လုိက္ပါတယ္။ မၾကာမီမွာပဲ လူအင္အား အေျခအေန ေပးလာေတာ့ တပ္စု(၆)ကို ဖဲြ႔စည္းပါေတာ့ တယ္။ တပ္စု (၆)ရဲ႔ အသစ္စက္စက္ တပ္စုမွဴး ေလးက ကြၽန္ေတာ္ ေမာရႏြယ္ေမာက္ပါ။ ဖဲြ႔စည္း ပံုအရ အရာရွိ ၃ေယာက္ ဆုိေပမယ့္ အရာရွိ မလံုေလာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းေပါ့။ အဲဒီေခတ္ ကာလတုန္းက ဗိုလ္သင္တန္း ေက်ာင္းမွ ဆင္းလာတဲ့ အရာရွိငယ္ကို အဂၤလန္ လႊတ္ၿပီး အေျမာက္ပညာ သင္ေစရတဲ့ ေခတ္ ျဖစ္ပါတယ္။
အေျမာက္ ပညာရပ္ အ၀၀ကို ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးရတာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အခက္ အခဲ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒုဗုိလ္ေပါက္စ ျဖစ္ ၿပီး တပ္အေတြ႔အႀကံဳ မရွိေသးေတာ့ စီမံ ကြပ္ကဲမႈ ကိစၥေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိစၥေတြမွာ အလြန္ အားနည္းပါတယ္။ ဒါေတြကို လမ္းညႊန္ၾကပ္မတ္ ေပးမယ့္ တပ္ခဲြ (၃) တပ္ခြဲမွဴးကလည္း စစ္ဆင္ေရး ထြက္ေနေတာ့ အနီးကပ္ အထက္အရာရွိ မရွိျပန္ဘူး။ ဒီေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးကပဲ ဒီကိစၥေတြ မွာကြၽန္ေတာ့္ကို သင္ေပးရ၊ ၾကပ္မတ္ေပးရပါ တယ္။ သာမန္အားျဖင့္ တပ္ရင္းမွဴးနဲ့ ဒုဗိုလ္ ေပါက္စတုိ႔ဟာ တုိက္႐ိုက္ ထိေတြ႔မႈ နည္းၾက ေပမယ့္ တပ္ရင္းမွဴးက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ တပ္ခြဲမွဴး လုိ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကပ္မတ္ရ၊ သင္ၾကားေပးေန ေတာ့ ထိေတြ႔မႈ မ်ားတာေပါ့။
No comments:
Post a Comment